สุดแต่รักจะกำหนด

บทที่1

แม้ร่างกายจะอ่อนล้าจากการถูกร่วมรักอย่างหนักมาตลอดทั้งคืน แต่เมื่อนาฬิกาบอกเวลาตีห้าพลอยบุหลันก็ปลุกตัวเองให้ตื่นขึ้นมาเพื่อเข้าครัวช่วยทุกคนทำหน้าที่ที่ทำกันอยู่เป็นประจำตลอดสองปี หญิงสาวไม่เคยเกี่ยงงานไม่ว่างานที่ว่าจะหนักหนาสักแค่ไหนเธอก็เต็มใจทำ เพราะสาเหตุนั้นเอง เลยทำให้เธอกลายเป็นที่รักของทุกคนไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็มีบางคนที่ไม่ชอบหน้า เพราะคิดว่าเธอทำงานเพื่อเอาหน้า

แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจต่อคำกล่าวหาของคนพวกนั้นสักเท่าไหร่ เพราะเธอไม่ได้เป็นแบบนั้น และที่สำคัญเธอไม่จำเป็นต้องแคร์คนทั้งโลก ไม่จำเป็นต้องสนใจว่าใครจะคิดกับเธอยังไง เพราะเธอรู้จักตัวเองดี

“เป็นอะไรไปรึเปล่านังเทียน ทำไมหน้าเอ็งมันถึงได้ซีดแบบนี้ ไม่สบายรึเปล่า” นางกิ่งเอ่ยถามหลานสาวอย่างเป็นห่วงเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่

“สงสัยเมื่อคืนเทียนจะตากฝนมากไปหน่อยน่ะจ๊ะป้า”

คนถูกถามตอบกลับเบาๆ คำโกหกที่ต้องบอกให้ผู้เป็นป้าทำให้เธอรู้สึกผิดทุกครั้ง

“ไหวไหม จะไปนอนพักที่ห้องก็ได้นะเดี๋ยวที่เหลือข้าทำแทนเอง ว่าก็ว่าเถอะ คุณทัชนี่ก็กระไร! ดึกดื่นป่านนั้นยังใช้ให้เอ็งเอาเอกสารสำคัญไปให้ ว่าแต่เมื่อคืนเอ็งกลับมาตอนไหนทำไมไม่ปลุกข้า” คำถามนั้นทำให้คนที่ต้องจำใจโกหกป้าเพื่อออกไปหา ‘เขา’ คนนั้นที่เรือนบุหงาท้ายไร้ตัวสั่น แต่ไม่นานเธอก็คิดหาคำแก้ตัวที่น่าจะฟังขึ้นออกมาได้

“เทียนไปไม่นานหรอกจ๊ะ กลับมาเห็นป้าหลับอยู่เทียนก็เลยไม่อยากปลุก ถ้าอย่างนั้นเทียนขอไปพักหน่อยนะจ๊ะ” นางกิ่งไม่ได้คาดคั้นอะไรต่อพยักหน้ารับ ก่อนจะจ้องมองหลานสาวที่เดินหายลับสายตาไป

“อย่าได้เป็นอย่างที่ข้ากลัวเลยนะนังเทียน” แต่กระนั้นก็ยังไม่วายเอ่ยขึ้นตามหลังนางอาบน้ำร้อนมาก่อนมีหรือจะดูไม่ออกว่ามีบางอย่างไม่ปกติเกิดขึ้นกับหลานสาวและลูกชายของเจ้านาย แต่ครั้นจะให้นางเข้าไปถามความจริงจากหลานสาวตรงๆ ก็ไม่กล้า

เพราะยังจับไม่ได้คาหนังคาเขา

แต่ถึงต่อให้จับได้ แม่ครัวอย่างนางรึจะไปทำอะไรได้ ในเมื่ออีกฝ่ายนั้นเป็นถึงลูกคนที่มีอำนาจในมือ

พลอยบุหลันหลบมานั่งพักที่ใต้ต้นปาล์มที่ประจำที่เธอมักจะชอบแวะมานั่งคิดอะไรเล่นๆ คนเดียวเวลามีเรื่องไม่สบายใจ หญิงสาวใช้เวลาอยู่กับตัวเองเพื่อคิดทบทวนถึงบางสิ่ง บางสิ่งที่มันอาจจะกำลังเกิดขึ้นโดยที่เธอไม่ได้ตั้งใจ มือบอบบางที่ทำงานอย่างหนักมาตั้งแต่จำความได้เผลอยกขึ้นลูบหน้าท้องของตัวเองเบาๆ ภาวนาต่อทุกสิ่งว่าอย่าให้เรื่องที่เธอกำลังกังวลอยู่เป็นจริงขึ้นมาเลย ด้วยรู้แก่ใจตัวเองดีว่าจะทำให้เรื่องที่ควรจะจบบานปลายไปกันใหญ่

หญิงสาวใช้เวลาอยู่กับตัวเองสักพักก่อนจะเดินกลับมาที่บ้านใหญ่อีกครั้ง หวังจะเข้าไปช่วยทุกคนทำงานต่อ แต่ยังไม่ทันไรก็ต้องชะงักเมื่อถูกเรียกเอาไว้ด้วยเสียงหวานคุ้นหู

“ไปไหนมาเหรอจ๊ะเทียน”

เสียงนั้นคุ้นหูเสียจนเธอต้องหันไปมองก่อนที่จะพบว่าไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน นอกจากว่าที่ภรรยาคนสวยของอินทัช

“คุณแวว” เบื้องหน้าของเธอในตอนนี้คือหญิงสาวที่แสนจะเพียบพร้อมไปทุกด้าน ไม่ว่าจะด้วยฐานะหรือหน้าตาผู้หญิงคนนี้ที่มีมากกว่าใครๆ และเพราะแบบนั้นจึงไม่แปลกเลยที่อินทัชจะเลือกเธอมาเป็นคู่หมั้นของเขา ไหนจะทางผู้ใหญ่ที่ต่างก็พากันเห็นชอบในเรื่องนี้ เพราะทั้งคู่ต่างก็เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก

ยิ่งมาเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ยิ่งตอกย้ำให้เข้าใจถึงความแตกต่างของชนชั้น ที่คนธรรมดาอย่างเธอคงไม่มีวันไปเทียบติด

“คุณแววเขาถามไม่ได้ยินรึไง!”

“ไม่เอาค่ะพี่ทัช อย่าไปดุเทียนแบบนั้นสิคะ” แววดาวเอ็ดคู่หมั้นขึ้นทันทีที่เขาทำท่าจะดุคนที่เธออยากได้เป็นเพื่อนมากกว่าใคร แต่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ พลอยบุหลันก็ยังคงมองว่าตัวเองไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนของเธออยู่ดี

“เทียนไปเดินเล่นมาค่ะคุณแวว” คนถูกดุจะต้องสารภาพไปตามความจริง เพราะเธอไม่กล้าที่จะโกหกเนื่องจากมีหลักฐานมัดตัว

“ดีนี่! ฉันไม่ยักรู้ว่าเธอมีสิทธิ์พิเศษกว่าคนอื่นถึงได้เที่ยวเอาเวลาทำงานออกไปเดินเล่น!” คำตอบนั้นทำให้อินทัชตวาดใส่กันอีกรอบ

“เทียนขอโทษค่ะคุณทัช” อินทัชไม่ยอมรับในคำขอโทษนั้นเพราะเขายังโกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่

และยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อต้องตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนกอดอยู่กับหมอนข้าง แทนที่จะเป็นร่างนุ่มนิ่มของหล่อน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะไม่อยากทำให้คนรักสงสัย

จนเมื่อแน่ใจว่าเขาไม่ดุด่าหรือว่าอะไรต่อ พลอยบุหลันจึงรีบพาตัวเองเดินหลบเข้ามาในครัว ซึ่งทุกคนกำลังวุ่นวายกับข่าวใหญ่ที่ได้ยิน

“ได้เรื่องแล้วๆ แว่วๆ ว่าคุณท่านเรียกคุณแววมาหาถึงที่ก็เพราะจะคุยเรื่องแต่งงานล่ะ นี่ฉันแอบเห็นคุณท่านเอาแหวนเพชรประจำตระกูลออกมาให้คุณแววเลือกด้วยนะ เพชรนี่เม็ดเท่าตาแมวแน่ะ คนอะไร๊! หน้าตารึก็ดี ชาติตระกูลการศึกษาก็ไร้ที่ติ ไม่ว่าจะมองยังไงก็เหมาะสมกับคุณทัชของพวกเราทุกอย่าง นี่ฉันต้องตายกี่ชาติถึงจะเกิดมามีวาสนาดีแบบนี้กับเขาบ้าง” คำบอกเล่านั้นทำให้คนที่เหมือนจะไม่ใส่ใจเจ็บหนักเมื่อได้ยิน แม้จะเคยได้รับคำเตือนล่วงหน้าจากใครบางคนแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังเจ็บที่ต้องมาทนฟังอยู่ดี