สุดแต่รักจะกำหนด

บทที่2

“เออนี่นังเทียน! ฉันเกือบลืมไป คุณท่านให้เรียกแกเข้าไปหาแน่ะ เห็นว่ามีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย” ฟ้าใส หนึ่งในสาวใช้ที่กำลังจับกลุ่มคุยเรื่องของเจ้านายเอ่ยขึ้นเมื่อนึกถึงคำสั่งของผู้เป็นนายหญิงขึ้นมาได้ ซึ่งคนถูกเรียกก็ทำเพียงพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะรีบพาตัวเองเดินเข้ามาในห้องโถงอย่างรีบเร่ง เพราะไม่อยากให้คุณท่านต้องรอนาน

เมื่อมาถึงเธอก็พบว่าไม่ได้มีแต่คุณทอแสงเท่านั้นที่นั่งรอการมาของเธอ ข้างกายท่านยังมีอินทัชกับว่าที่คู่หมั้นคนสวยของเขาอยู่ด้วย

“คุณท่านเรียกหาเทียนเหรอคะ”

“มาแล้วรึแม่เทียน พอดีว่าหนูแววเขาอยากให้เธอมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้หน่อย เธอคงไม่ขัดข้องอะไรหรอกใช่ไหม” คำขอนั้นทำให้คนที่บอกตัวเองอยู่เสมอ ว่าไม่ควรอาจเอื้อมถึงกลับส่ายหน้าเมื่อได้ยินเข้า

“เทียนไม่เหมาะหรอกค่ะคุณท่าน คุณแวว หาคนอื่นเถอะนะคะ” พลอยบุหลันตอบไปตามที่รู้สึกจากหัวใจ คนอย่างเธอคงไม่เหมาะจะเป็นเพื่อนเจ้าสาวของใครทั้งนั้น โดยเฉพาะกับคนตรงหน้าคนนี้ยังไงก็ไม่เหมาะ แววดาวกับเธอต่างกันเกินไป และคงไม่อาจเป็นเพื่อนกันได้

“เหมาะสิจ๊ะเทียน พูดตามตรงนะ ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทที่ไหนเลยสักคน จะมีก็แต่เทียนที่ฉันคุยด้วยเมื่อไหร่ก็รู้สึกสบายใจทุกครั้ง เทียนอย่าปฏิเสธคำขอร้องของฉันเลยนะ ฉันอยากให้เทียนมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวของฉันจริงๆ ได้ใช่ไหมคะพี่ทัช” แววดาวเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปถามความสมัครใจจากคู่หมั้นอย่างอินทัชที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ เพื่อขออนุญาต

“พี่ยังไงก็ได้ครับ แล้วแต่น้องแวว” ซึ่งเมื่ออินทัชเอ่ยปากอนุญาต หญิงสาวจึงส่งยิ้มหวานไปให้เขาเป็นการขอบคุณก่อนจะหันกลับมาขอคำตอบจากอีกคนที่เธอไม่เคยมองว่าเป็นคนใช้เหมือนที่มองคนอื่นๆ สำหรับเธอพลอยบุหลันเหมือนเพื่อน เพื่อนที่เธอไม่เคยมีและอยากมี

“เทียนล่ะว่าไง ตกลงใช่ไหม” คำถามนั้นทำให้พลอยบุหลันรู้สึกกดดันอยู่ไม่น้อย

สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงพยักหน้ากลับไปให้อีกคนเบาๆ เท่านั้น

หลังจากนั่งฟังแววดาวพูดถึงกำหนดการต่างๆ ในงานหมั้นและงานแต่งของตัวเองที่กำลังใกล้เข้ามาอยู่นานในที่สุดพลอยบุหลันก็สามารถพาตัวเองออกมาจากสถานการณ์ตรงนั้นได้เมื่ออินทัชเอ่ยปากชวนว่าที่คู่หมั้นออกไปขี่ม้าชมสวน ภาพของทั้งคู่ที่เดินจูงมือกันไปที่คอกม้าก่อนที่ฝ่ายชายจะรวบเอวของอีกคนในท่าอุ้มขึ้นหลังม้านั้นอยู่ในสายตาของคนที่ทำได้เพียงแค่แอบมองอยู่ไกลๆ ตลอดเวลา มันไม่ง่ายเลยที่จะหยุดความเสียใจของตัวเองในยามที่ได้เห็นเขาทำดีกับคนอื่น ในขณะที่เธอเขาจะทำดีด้วยก็ต่อเมื่อหวังบางสิ่งในตัวเธอเท่านั้น

เมื่อไม่อาจทนมองภาพตรงหน้าได้อีกต่อไป พลอยบุหลันจึงสั่งการให้ตัวเองลุกขึ้นและหมุนตัวกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ด้วยความเร็วหรืออะไรก็ไม่อาจทราบได้มันทำให้หน้ามืด ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงราวกับมีคนปิดสวิตซ์ก็ไม่ผิด…

คนที่จู่ๆ ก็เป็นลมไปต่อหน้าต่อตากันถูกช้อนอุ้มโดยชาติชาย คุณหมอหนุ่มซึ่งอาสามาตรวจสุขภาพประจำเดือนให้กับคุณหญิงทอแสง หากแต่น้อยคนนักจะรู้ว่าเหตุผลจริงๆ ที่เขาอยากมาปรากฏตัวที่นี่ก็เพราะอยากมาพบหน้าใครบางคน

ใครบางคนที่จู่ๆ ก็มาเป็นลมหมดสติไปต่อหน้าต่อตากัน แม้จะเป็นห่วงแสนห่วง แต่ก็อดมีความสุขไม่ได้เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ใกล้ จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจากเนื้อตัวเธอ

“คุณเทียน! คุณเทียนครับ!”

เขาเอ่ยเรียกคนในอ้อมกอดเพื่อหวังว่าเธออาจได้สติ

แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อไม่มีสิ่งใดไหวติง ครั้นจะอุ้มเธอกลับเข้าไปในบ้านก็ต้องชะงัก เมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

“นั่นคุณคิดจะพาคนของผมไปไหน!” อินทัชเอ่ยถามเสียงแข็ง ดวงตาคู่ดุดันอ่อนแสงลงเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพของคนในอ้อมกอดของไอ้หมอที่เขาไม่เคยชอบขี้หน้ามันเลยสักครั้ง แต่ไม่นานความห่วงใยเล็กๆ นั่นก็ต้องจางหาย เพราะถูกจ้องกลับด้วยสายตาจับผิดของอีกคน

“ผมจะพาคุณเทียนที่ส่งที่ห้องของเธอครับ” ชาติชายตอบไปตามความจริง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไรต่อตามที่เพิ่งจะพูดออกไป ลูกชายเจ้าของไข้ก็เดินมาแย่งคนในอ้อมกอดไปอุ้มเอาไว้ซะเอง สาบานได้ว่าเสี้ยววินาทีหนึ่งเขาแอบเห็นความหวงในดวงตาดุดันคู่นั้น ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นเฉยชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไหนจะคำว่า ‘คนของผม’ นั่นอีก ที่มันชวนน่าสงสัยเป็นที่สุด

“ไม่ต้อง! เรื่องนี้ผมจัดการเอง หมดหน้าที่ของคุณแล้วเชิญกลับไปได้ แล้วทีหน้าทีหลังอย่ามาแตะต้องพลอยบุหลัน เพราะว่าคุณไม่มีสิทธิ์!” คนที่ตั้งตัวว่ามีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวของคนในอ้อมกอดประกาศชัดถึงสิ่งที่เขาไม่ต้องการจะเห็นมันก่อนจะเดินหายเข้าไปในบ้านเมื่อพูดจบ ทิ้งไว้แต่หมอหนุ่มที่ได้แต่ยืนนิ่งด้วยความไม่เข้าใจ

“เอ่อ แววต้องขอโทษแทนพี่ทัชด้วยนะคะที่พูดจาเสียมารยาท” น้ำเสียงอ่อนหวานที่ดังขึ้นเรียกสายตาของชาติชายให้ต้องหันมามองได้ในทันที ก่อนที่เขาจะพบกับหญิงสาวหน้าตาน่ารักที่กำลังส่งยิ้มมาให้

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมชินแล้ว” คุณหมอหนุ่มกล่าวรับเพียงสั้นๆก่อนจะพาตัวเองเดินจากไปขึ้นรถ แล้วขับออกไปด้วยความผิดหวัง