“เทียนไม่ได้โกรธค่ะ แค่เสียใจที่คุณทัชชอบพูดจาร้ายๆ ใส่” นั่นคือความจริงที่เธออยากจะให้เขารู้ เธอไม่เคยโกรธเขาได้ลงอย่างที่ตั้งใจเลยสักครั้ง หากแต่เป็นความเสียใจที่มันกำลังฝังรากลึกลงไปเรื่อยๆ
คนทุกคนมีความรู้สึก หากจะบอกว่าไม่รู้สึกเลยอะไรเลยสักนิดต่อคำพูดรุนแรงของเขาก็คงไม่ได้ เธอเองก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง มีความรู้สึกเหมือนคนอื่นๆ
“เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันมันปากหมามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว จะมาถือสาหาความอะไรกับคนปากหมาอย่างฉัน” เมื่อเห็นท่าว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมอ่อนให้ง่ายๆ ในคืนนี้อินทัชจึงได้เอ่ยขึ้นอีกครั้งและหวังว่าครั้งนี้มันจะได้ผล เพราะเขาทนไม่ได้ที่จะกลายเป็นคนนอกสายตาของเธอ
“ที่จริง…คุณทัชไม่จำเป็นต้องง้อเทียนก็ได้นะคะ เทียนก็แค่….”
“เธอเป็นเมียฉัน! ถ้าไม่ให้ฉันง้อเมียแล้วจะให้ไปง้อหมา..เอ้ย! หมายถึงจะให้ฉันไปง้อใครที่ไหนกัน” แม้จะเป็นคนปากร้ายไปบ้าง แต่พอเขามาทำดีด
