“เอาไปเททิ้งให้หมด!” สิ้นคำสั่งร่างสูงใหญ่ก็เดินเลี่ยงมาอีกทาง หมดอารมณ์จะแตะข้าวเที่ยงที่แค่ชิมก็รู้ทันทีว่าไม่ใช่ฝีมือของเมีย
จะเอาแบบนี้ใช่ไหมแม่ตัวดี!
ได้…แล้วเราจะเห็นดีกัน!
ตกเย็นย่ำก็ยังคงไร้เงาอินทัชที่ไม่ได้มาตามเมียกลับบ้าน เดือดร้อนคุณทอแสงที่ต้องสั่งให้คนไปตามแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะไม่ว่าใครก็ไม่กล้าทำในสิ่งที่ตนสั่ง ด้วยกลัวว่าจะถูกฤทธิ์พ่อตัวดีเล่นงานเอา
“เสียงเอะอะโวยวายอะไรนั่น ค่ำมืดจนป่านนี้แล้ว” นางถามพร้อมปรายตามองไปยังลูกสะใภ้ที่ได้แต่นั่งเงียบไม่มีปากมีเสียงกับใคร
“เอ่อ…คุณทัชตั้งวงเหล้าครับ” คำตอบนั้นทำคนได้ยินอดที่จะน้อยใจไม่ได้ แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์คิด แต่ใครจะห้ามความรู้สึกได้
สิ่งเร้าใจพวกนั้นคงมีความหมายมากกว่าเธอ เขาถึงไม่เห็นค่า
พลอยบุหลันคิดก่อนจะก้มมองหน้าท้องของตัวเองอย่างสะท้อนใจ เธอคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าลูกที่เกิดมาจะมีความสุขรึเปล่าหากแก
