ตกหลุมรักคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

"ฮือ…..ฮือ…..ปีเปรม…ฮือ…” ปรายสาวน้อยวัย18ปีเธอยืนอุ้มรูปพี่ชายและพี่สะไภ้ที่ถ่ายรูปคู่กันในชุดแต่งงาน ปรายยืนกอดรูปพี่มองไปที่ปล่องไฟที่มีควันลอยออกมา ปรายเธอร้องไห้ออกมาแทบขาดใจเพราะชีวิตนี้ของเธอมีญาติเพียงคนเดียวคือพี่ชาย แต่ตอนนี้เธอเหมือนเหลืออยยู่ตัวคนเดียวและก็เด็กน้อยที่ยังไม่รู้จักอีโหน่อีเหน่ในวัยเพียง2เดือน เท่านั้น “ ฮือ……กระซิก กระซิก อึก อึก พี่เปรม พี่ฝ้ายไม่ต้องเป็นห่วงนะคะปรายจะเลี้ยงจีโน่ให้เป็นอย่างดี ดีเหมือน ที่พี่เลี้ยงหนูมาเป็นอย่างดี ฮือออออออออ “ ปรายยืนพูดกับควันที่ลอยออกมาจากปล่องไฟ จากนั้นไม่นานปรายก็เดินออกมาจากวัดมาที่รถเก๋งที่พี่ชายซื้อให้ตอน เธอสอบติดมหาลัยเอกชน ด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มใสแทบจะเป็นสายเลือด บรื้น…บรื้น….บรื้น….บรื้น 1ปีต่อมา “ จีโน่อย่าวิ่งเดี๋ยวล้ม “ ปรายตะโกนตามหลังเด็กชายตัวอ้วนจ้ำม้ำที่กำลังวิ่งตุ๊ตะยังไม่ทันแข็งเท่าไหร่ ปรายช่วงนี้เธอทำงานหนักมากถึงแม้ว่าพี่ชายกับพี่สะไภ้จะทิ้งเงินไว้ให้เธอกับเด็กน้อยมาก เรียกว่ามากพอที่เธอกับเด็กน้อยตัวอ้วนไม่ต้องทำอะไรเลยละ แต่ด้วยความที่ปรายเคยลำบากมาตั้งแต่เด็กเะอกลัวว่าเงินที่มีจะหมดแล้วอีกอย่างเจ้าจีโน่กินเก่งอย่างกับพายุ ปรายเลยไม่อยากใช้เธออยากเก็บไว้ส่งเด็กน้อยเรียนให้สูง จากนั้นภาระกิจหน้าที่ของเธอคงจะจบลง “ ม๊ะ ม๊ะ “ เสียงเด็กน้อยตัวอ้วนเรียกปรายออกมาอย่างไม่ชัดเท่าไหร่ ปรายเมื่อได้ยินคำที่หลานชายเรียกเธอว่าม๊ะเป็นคำแรกหัวใจดวงน้อยก็รู้สึกตื่นตันเป็นอย่างมากถึงแม้ว่าที่ผ่านมาทุกคนจะมองว่าเธอเป็นเด็กใจแตกมีลูกในวัยเรียน แต่ปรายหาสนไม่เธอไม่เห็นจะต้องสนเลยว่าใครจะมองยังไง เธอรู้แค่ว่าตอนนี้เธอมีความสุข ดีและจีโน่ก็เลี้ยงง่ายแค่นี้เธอก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว “ จีโน่เรากลับกันเถอะนะคนดี ดูสิเนี่ยเหงื่ออกเต็มเลย “ ฟ้อด ….. ปรายเดินสเข้ามาอุ้มเด็กน้อยตัวอ้วนก่อนจะหอมแก้มอย่างมั่นเขี้ยว จีโน่เมื่อคนเป็นอาหอมแบบนั้นเขาก็ยิ้มโชว์เหงือสีแดงที่มีฟันอยู่5ซี่ “ คริ คริ คริ “ เด็กน้อยที่อยู่ในออ้มกอดหัวเราะออกมาเสียงคริกคัก ปรายอุ้มเด็กน้อยก่อนจะเดินออกมาจากสวนสาถาระณะ ระหว่างที่เธอเดินมากับเด็กน้อยด้วยความที่เธอเป็นเจ้าแม่แฟชั้นเธอเปิดร้านขายเสื้อผ้าที่เป็นแบรนของตัวเองโดยมีร่านและโรงงานเป็นของตัวเองเรียกว่าอายุน้อยร้อยล้านเลยก็ว่าได้ แต่ด้วยความที่ไม่มีคนรู้ว่าเธอเป็นใครนอกจากเพื่อนที่สนิทและลูกน้องเกือบ100ชีวิตเท่านั้น “ ให้ตายเถอะเด็กสมัยนี้มีลูกกันเร็วเนอะดูสิ สงสัยมีตั้งแต่ป.6มั้งลูกถึงได้โตแล้ว” เสียงมนุษย์ป้าที่มาวิ่งออกกำลังกายพูดซุปซิบนินทา ปรายมในระยะเผาขนโดยไม่กลัวว่าเธอจะได้ยินหรือไม่ แต่ปรายไม่สนใจเธออุ้มจีโน่เดินผ่านมนุษย์ป้าพร้มอกับเชิดหน้าใส่อย่างกับคนมั่นหน้ามั่นโหนกอีกด้วย “ เชี้ย เด็กเดี๋ยวนี้แม่งมีลูกเร็วชิบหาย กูกับมึงแม่ง25แล้วเมียสักคนยังไม่มีเลย” เสียงชายหนุ่มเหมือนกำลังจะนั่งคุยธุระกันเพราะสีหน้าท่าทางเป็นทางการมาก พูดกับเพื่อนอีก2คนที่เอาแต่จ้องคนตัวน้อยน่ารักอย่าง กับตุ๊กตา ที่อุ้มเด็กน้อยตัวอ้วนอย่างกับเด็ก3ขวบเดินผ่านหน้าไป “ นั้นนะสิเหี้ย กูว่า15รึยังก็ไม่รู้สัสใจแตกแต่เด็กเลย” เสียงชายหนุ่มอีกคนพูดสัมทับขึ้นมา ปรายที่เดินผ่านมาตรงที่ชายสามคนที่แต่งตัวดีใส่สูทดูก็รู้ว่าราคาแม่งโคตร แพง ปรายหันขวับไปมองทางที่ชาย3คนนั่งอยู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจเพราะคำที่ชายสามคนพูดออกมานั้นมันเหมือนกับดูถูกและไม่สุภาพเอาซะเลยถึงแม้ที่ผ่านมาจะมีคนพูดแบบนี้มาตลอดแต่พอมาเจอผู้ชายแต่งตัวดีแต่มารยาททางสังคมไม่มี ปรายทนไม่ได้ “ นี้ลุงคะ อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะ หนูอายุ19ปีแล้วคะแล้วอีกอย่างนะคะหนูจะท้องตอนไหน อายุเท่าไหร่แล้วพวกลุงเดือดร้อนอะไรด้วย หนูกับลูกไปขอเงินลุง3คนมาซื้อนมให้ลูกหนูรึเปล่า แต่งตัวดีซะเปล่าอย่าให้เด็กถอนหงอกซิลุง “ ปรายอุ้มเด็กน้อยอยู่ในออ้มกอดเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง อย่างกับสอนคนที่ดูก็รู้ว่าอายุเยอะกว่าเธอ เป๊ก ตะวัน นั่งอ้าปากค้างเมื่อเด็กสาวพูดออกมาอย่างไม่เห็นแก่ความหล่อของเขาเลยแม้แต่น้อย ส่วนแดนชายหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งเงียบก็ได้แต่นั่งยกยิ้มมุมปากมองเด็กสาวที่เอาแต่ยืนด่าเพื่อนที่มั่นใจมาตลอดว่าตัวเองหล่อกระชากใจสาวๆ แต่มาเจอแม่ลูกอ่อนด่าอย่างไม่สนว่าพวกเขาจะเป็นใคร แดนมองหญิงสาวอย่างรรู้สึกสนใจ