ขย้ำรักมาเฟีย

รับข้อเสนอ

"คุณคิดว่าข้อเสนอของคุณมันน่าสนใจนักเหรอคะ" ฮันนี่ยกยิ้มที่มุมปาก ผู้ชายที่นั่งตัวตรงเด่นตรงหน้าของเธอเขาแค่ยังไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเธอตอกหน้าคนที่พยายามยัดเยียดสถานะที่น่ารังเกียจให้เธอมานักต่อนัก

มีเมียอยู่แล้วแต่ยังอยากมีเล็กมีน้อยบ้าง

อยากมีเด็กๆ ไว้คอยเอาใจ และประดับบารมีบ้าง

คนพวกนั้นมันโคตรน่ารังเกียจสำหรับเธอ!

"ขออนุญาตครับ" อาชาโน้มศีรษะลงเล็กน้อย ตามด้วยการส่งโทรศัพท์มือถือให้กับคนที่เป็นเจ้านายของเขา

มาเฟียหนุ่มกดยิ้มที่มุมปาก ไม่นานนิ้วยาวเหยียดก็เลือกที่จะดันโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นมาหยุดที่ตรงหน้าของเธอ

"คนที่เธอคบหามาเป็นปี ตอนนี้มันกำลังใช้แม่ของเธอเป็นเครื่องมือเพื่อต่อรองกับเธออยู่นะ" ฮันนี่เบิกตาขึ้น มือเรียวคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจ่อ เพื่อเพิ่มระดับการมองเห็นให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น

เห็นชัดกับตาว่าภาพบนนั้นเป็นภาพของอาร์ตที่เผชิญหน้ากับแม่ของเธออยู่ในตอนนี้

"ถ้าฉันเดาไม่ผิด มันก็คงจะใช้แม่ของเธอเป็นเครื่องมือในการบังคับเธอให้กลับไปที่นั่นตอนนี้ สุดท้ายแล้วมันก็คงจะยกหนี้สินขึ้นมาอ้างเพื่อให้เธอไปไหนไม่รอด"

"คุณรู้ นี่คุณสะกดรอยตามฉันและยุ่งกับครอบครัวของฉันเหรอ"

"เหตุผลในตอนแรก เพราะเธอหน้าตาคล้ายกับคนที่ฉันกำลังตามตัว"

"แต่คุณก็มั่นใจไปแล้วว่าฉันและผู้หญิงคนนั้นเป็นคนละคนกัน คุณยังจะอะไรกับฉันอีก แค่ฉันไม่แจ้งความและเอาผิดกับคุณมันก็ดีแค่ไหนแล้ว ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้รึไง"

"เดี๋ยวไอ้เวรนั่นมันก็จะให้แม่ของเธอติดต่อกลับมาหาเธอและเรียกตัวกลับไปตกลงกันใหม่ หากเธอฉลาดมากพอ หวังว่าเธอจะรู้ว่าควรทำยังไงต่อไป"

ครืด~ ครืด~

จบประโยคของออสตินได้ไม่นาน โทรศัพท์มือถือของฮันนี่ก็มีสายเรียกเข้าเข้ามาจริงๆ

มือเล็กรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและเบอร์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็เป็นเบอร์โทรของมารดาเธอจริงๆ

"แม่คะ..."

[ ฮันนี่ อยู่ดีๆ ทำไมอาร์ตถึงสั่งให้แม่เก็บของออกไปจากที่นี่ล่ะลูก...ฮัลโหลฮันนี่ ] เสียงของอาร์ตดังแทรกตอนประโยคให้หลัง

ความร้อนอกร้อนใจที่ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดกับแม่ของเธอบ้างส่งผลให้เสียงที่ตอบกลับสั่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

"พี่อาร์ต อย่ายุ่งกับแม่ของฮันนี่"

[ เธอไม่ใช่เหรอที่บังคับให้พี่ต้องทำแบบนี้ เธอรู้ใช่ไหมฮันนี้ว่าเพราะเหตุผลอะไรพี่ถึงต้องไล่แม่เธอออกไปจากตรงนี้ หวังว่าเธอจะยังไม่ลืมว่ากรรมสิทธิ์ในที่ตรงนี้มันเป็นของพี่ เธอและแม่แค่อาศัยอยู่ชั่วคราว ]

หมับ~

มาเฟียหนุ่มแย่งโทรศัพท์มือถือออกมาจากมือของคนตัวเล็กตามด้วยการกดวางสายอย่างไม่ใยดี

"นี่คุณ!"

"ที่กระจอกๆ แบบนั้น หึ...ฉันหาให้เธอได้ที่ที่ดีกว่านั้นเยอะ"

"คุณอยากได้ฉันไปเป็นนางบำเรอของคุณสินะ"

"..."

"คุณคิดว่าผู้ชายที่มีผู้หญิงข้างกายไว้ประดับบารมีเยอะๆ มันเท่มากเลยงั้นเหรอ ฉันจะบอกให้นะว่าคุณคิดผิด"

"แล้วคิดว่าการปฏิเสธฉันแล้วต้องคบกับไอ้เวรนั่นต่อเพื่อให้แม่ของเธอปลอดภัย มันคือวิธีที่ดีที่สุดแล้วหรือไง"

"ฉันไม่มีทางเลือก"

"เธอมีทางเลือกนะฮันนี่..."

"...แค่ตอบตกลง แล้วเธอจะรู้ว่าการเป็นผู้หญิงของฉัน เธอจะได้มากกว่าที่มันให้เธอ!"

"ฉันไม่มีวัน..."

"เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและฉัน มันไม่ต่างจากเธอเป็นของฉันแล้วเลยนะ"

"เลว!"

"ที่ฉันพูดแบบนี้ฉันไม่ได้พูดเพื่อให้เธอด่าฉัน แต่ถ้าคนฉลาด ควรหาวิธีเอาตัวรอดที่ดีที่สุดให้กับตัวเองนะ"

"..."

"มันไม่บ่อยนักหรอกนะที่คนอย่างฉันจะเปิดโอกาสให้ผู้หญิงเข้ามากอบโกยอะไรๆ ไปจากฉันได้ ฉันผิดที่ฉันจับคนมาผิดตัว และฉันก็มีเหตุผลของฉันที่ทำให้ฉันต้องการเธอ"

"เหตุผลอะไรของคุณ"

"ผู้หญิงมันมีอยู่สองประเภท ประเภทแรกคือรักเดียวใจเดียว ยอมถวายตัวและหัวใจให้กับชายเดียวที่รัก เธอก็อาจจะเป็นคนประเภทนี้ แต่โชคร้ายที่ผู้ชายที่เธอเลือกดันไม่ได้มีแค่เธอ ส่วนผู้หญิงอีกประเภท ก็แค่รักสนุก มีจุดมุ่งหมายหลักที่ชัดเจนว่าชีวิตต้องการอะไร แค่ได้ในสิ่งที่ต้องการ และสิ่งที่ได้ขอแค่มันคุ้มค่ามากพอกับสิ่งที่ต้องเสีย คนประเภทนี้ก็พร้อมที่จะทำ"

ไม่แปลกเลยที่ในชีวิตนี้คนอย่างเธอพยายามระมัดระวังตัวเอง และเชื่อมาโดยตลอดว่าบุรุษเพศล้วนมักมาก ไร้ความจริงใจ พวกเขาก็แค่พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อสนองสิ่งที่ตัวเองต้องการ

"มาเป็นผู้หญิงของฉัน แล้วเธอจะได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ"

"คุณเป็นใคร ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไงในเมื่อฉันไม่ได้รู้จักตัวตนของคุณเลย ในสายตาของฉันตอนนี้คุณไม่ได้ต่างจากปีศาจตนหนึ่งที่ทำเรื่องเลวระยำกับฉันทั้งที่ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้คุณเลย"

"ฉันแค่เดินทางมาพักผ่อนที่เมืองไทยเพราะช่วงนี้รู้สึกหงุดหงิดกับอะไรหลายๆ อย่าง"

"...หมายความว่าคุณจะอยู่ที่นี่ไม่นาน?"

"ประมาณนั้น"

แสดงว่าคุณก็แค่ต้องการผู้หญิงสักคนไว้คอยบำเรอคุณ ตลอดเวลาที่คุณอยู่ที่นี่ก็แค่นั้นเอง"

"..."

"ฉันไม่ชอบยุ่งกับพวกมาเฟียที่มือเปื้อนเลือดและทำธุรกิจที่ผิดกฎหมาย หากเลือกได้ฉันก็ไม่ได้อยากรู้จักคนที่จ้องจะเอารัดเอาเปรียบคนอื่นหรือหากินแบบที่ไม่สุจริต เงินสกปรกมันไม่ได้หอมเลยสักนิด"

"วันละสองหมื่น สามสิบวันเท่ากับหกแสน เธอไม่ได้เป็นเมียฉัน เธอไม่จำเป็นต้องลงลึกค้นหาความเป็นจริงว่าเงินของฉันมันมาจากอะไร ฉันจ่ายแต่ฉันต้องได้ในสิ่งที่ฉันอยากได้ ส่วนเธอก็เป็นฝ่ายรับในสิ่งที่ฉันให้ แต่ก็ต้องสนองในสิ่งที่ฉันต้องการให้ได้เหมือนกัน" ฮันนี่เม้มปากแน่น ข้อเสนอของเขาหากมองในอีกมุม มันไม่ต่างจากการที่เธอใช้ร่างกายหาเงิน

"เป็นผู้หญิงของฉัน วันไหนที่ฉันกลับอังกฤษแล้วเลือกที่จะไม่กลับมาที่นี่อีก เธอจะเป็นอิสระทันที"

"..."

"ฉันจะให้ในสิ่งที่เธออยากได้ฉันจะเลี้ยงดูเธอ หากเธอยังเป็นคนที่ฉันต้องการ"

"คุณพรากสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของฉันไปแล้วนี่ หากฉันจะกอบโกยจากคุณบ้าง ก็ถือว่าหายกัน ตกลง...ฉันรับข้อเสนอของคุณ!"