บรรยากาศชวนอึดอัดที่เคลือบด้วยใบหน้าแย้มยิ้มเสแสร้งของครอบครัวสกุลหยวนยังคงดำเนินต่อไป
ฟางหลันเพียงนั่งอยู่นิ่งๆ ที่โต๊ะมุมห้องซึ่งเป็นมุมอับจากสายตาทุกคน หากแต่เป็นมุมเปิดเปลือยในสายตาของนาง
ถึงแม้ว่าใบหน้าเรียวสวยโดดเด่นของฟางหลันยังคงประดับรอยยิ้มงดงามตามธรรมชาติ หากแต่ความเฉียบคมที่ซ่อนอยู่ในแววตากลับวิเคราะห์ทุกผู้คนได้กระจ่างแจ้งถึงเนื้อแท้ข้างใน
หยวนจงเป็นลูกรักของบิดา หากแต่เป็นลูกชังของมารดาทุกคน เหล่าพี่น้องต่างก็อิจฉาหยวนจง รอเหยียบซ้ำทันทีที่เขาเสียหลักล้มลง
ฟางหลันแน่ใจว่า ท่ามกลางสมาชิกมากมายภายในงานเลี้ยงต้อนรับหยวนจงในยามนี้ ไร้เงามารดาที่แท้จริงของเขา
เพราะหากว่ามีมารดานั่งอยู่ นางคงต้องเห็นแววตารักใคร่จากใจจริงส่งให้หยวนจงอย่างน้อยก็หนึ่งคนจากสมาชิกทั้งหมด
แต่ยามนี้ กลับไม่มีแววตาเช่นนั้นอยู่ในคนหมู่นี้เลยแม้แต่คนเดียว
เท่าที่รู้มา หยวนจงมิได้กำพร้าบิดามารดาเช่น
