เธอตัองง้อฉันทั้งคืน
1125 คำ
“โอ๊ยเสร็จสักทีอีเชอร์” มึงเล่นดองงานขนาดนี้ถ้าไม่มีพวกกูมึงจะทำยังไง บอลลี่ชายหนุ่มร่างใหญ่หัวใจสาวน้อยบ่นอย่างจริงจังเมื่อช่วยเชอร์รีนปั่นงานจนเสร็จ
“มึง ขอบใจมากอีบอลลี่ ถ้าไม่ได้พวกมึงกูตายแน่ๆ” เชอร์รีนยกมือเหนือหัวไหว้ผู้เป็นเพื่อนสนิททั้งสามคนอย่างจริงใจ
“ไม่เป็นไรมึง” มีนาตอบนิ่ง
“ไม่เป็นไรมิได้ คืนนี้มึงต้องเลี้ยงเหล้าพวกกู” จีน่ารีบออกปากบอกเธอ
“มึงกูโอนให้พวกมึงไปกินกันเลย” เชอร์รีนพยายามบอกปัดการชวนของเพื่อนครั้งนี้แต่เหมือนจะไม่เป็นผล
“ถ้ามึงไม่ไปมันจะมีความหมายอะไร พวกกูต้องการมึงเอาไว้เป็นตัวดึงผู้ชายเข้าโต๊ะ” จีน่าคะยั้นคะยอไม่หยุด
“เออนั่นดิ ถ้ามึงไม่ไปพวกกูสามคนอดผู้แน่นอน เพราะงั้นเพื่อสำนึกถึงพระคุณพวกกู คืนนี้เจอกันที่ผับ XXX” บอลลี่พูดจบตัดบทสรุปเองเออเอง จนเชอร์รีนไม่อาจเถียงได้เลยสักคำและก็ต้องยอมรับชะตากรรมไปเที่ยวกับพวกเพื่อนตามระเบียบ
พวกเขานัดเจอกันที่ผับตอน สี่ทุ่มครึ่งเพราะไม่อยากดึกมาก
เชอร์รีนแอบบอกคนขับรถไว้ตั้งแต่ตอนเย็น แต่ไม่ได้บอกสองคนพี่น้องนั่นเลยเพราะกลัวโดนดุ ดูเหมือนช่วงนี้พวกเขาจะสังเกตพฤติกรรมของเธอและจ้องมองเธอไม่วางตา
เชอร์รีนเดินออกมาจากก้องจนแทบจะย่อง ชุดเดรสสีดำของเธอมันทำให้เธอดูสวยสะดุดตายิ่งนักแถมมันยังรัดรูปสุดๆ หน้าอกหน้าใจที่มันใหญ่ล้นหลามอยู่แล้วพอชุดนี่มันขับออกมามันก็เหมือนแทบจะปริ้นออกมา เพียงแค่เชอร์รีนมีชุดไม่มากนัก เพราะยังไม่เคยได้ออกไปเลือกซื้อดีๆ สักครั้ง
เชอร์รีนค่อยๆ ย่องออกจากห้องมาเบาๆ
“จะไปไหนครับ” ปั๊ดโถ่ บ้าบอคอแตกอุตส่าห์ว่าไม่มีใครอยู่แล้วมั้ยทำไมแจ็กพ็อตต้องมาเจอเขาด้วย
“คะ คุณวาคิน เอ่อคือว่า เชอร์…” เขายิ้มให้อย่างอ่อนโยนไม่ได้มีสีหน้าและแววตาต่อว่าต่อขานสักนิดจนเชอร์รีนประหลาดใจ
“พอดีเชอร์มีนัดเลี้ยงตอบแทนเพื่อนที่พวกมันช่วยทำงานจนเสร็จค่ะ” ด้วยที่วาคินไม่ได้มีท่าทีต่อว่าเธอแต่อย่างใดเธอเลยตอบความจริงเขาไปแบบเบาใจ
“งั้นหรือครับ อย่ากลับดึกนักล่ะ” เขายิ้มอ่อนโยนและรับรู้ถึงความลำบากใจของเธอ พระเจ้าส่งมาเกิดแท้ๆ คนๆ นี้
“ขะ ขอบคุณมากนะคะ ไม่กลับดึกค่ะ” เธอยิ้มเจื่อนให้เขาเบาๆ
“ถ้ามีอะไรก็รีบโทรหาผมนะครับ ผับไหนก็ไลน์บอกผมไว้ด้วยนะ” เขาพูดอย่างอ่อนโยนแล้วเดินมาหอมที่หัวอย่างโจ่งแจ้งเล่นเอาเชอร์รีนใจสั่นและไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
“ได้ค่ะ ที่ผับXXX ค่ะ เชอร์กลับไม่ดึกค่ะ” เธอยิ้มให้เขาจนตาหยี ช่างดีจริงๆ ในบ้านหลังนี้ที่มีเขาอยู่ เธอคิดแล้วเดินออกมาพร้อมกับร่างกายบอบบางสวยและเซ็กซี่จนคนมองแอบกลืนน้ำลายลงคอ
.
.
ที่ผับ XXX
พวกเพื่อนๆ สนุกสนานกับการคั่วผู้ชายมาที่โต๊ะไม่ซ้ำหน้า สำหรับเชอร์รีนที่นั่งอยู่เฉยๆ ก็มีคนมาชนแก้วอยู่เรื่อยๆ ก็ไม่ได้ทำตัวเด่นหราอะไรท่ามกลางแสงไฟก็มีคนสวยกว่าเธอมากมาย แต่เธอก็ยังเป็นเป้าของทุกสายตาเสมอ
แต่หารู้มั้ยว่า วายุ เขามักมาสิงอยู่ที่ผับนี้เสมอ คนเลือกผับคือจีน่า เธอเลือกแบบไม่คิดอะไรเพราะมันใกล้และผู้ชายเยอะ เธอคิดแค่นั้นแต่เชอร์รีนนะสิ หาได้รู้ไม่ว่ากำลังจะเจอกับอะไรในไม่กี่นาทีต่อจากนี้
“มึง ผู้หญิงเดรสดำนั่นใช่นางฟ้าสถาปัตย์ป่ะว่ะ กูว่าหน้าคุ้นๆ นะ” เพื่อนคนหนึ่งของวายุเอ่ยขึ้นเสียงดังเพื่อให้วายุได้ยิน
“เออ กูว่าใช่ว่ะ ถึงจะไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาและเปล่งออร่ามากกว่าปกติเถอะ แต่งหน้าแล้วสวยกว่าที่คิด” เพื่อนอีกคนก็เริ่มแจมบทสนทนาแทะโลมนั่นจนวายุต้องเอียงคอและหรี่ตามองชัดๆ เมื่อสมองสั่งการว่าใช่เชอร์รีนแน่นอน อารมณ์เขาก็บูดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดและเดินเข้าไปหาเธอที่โต๊ะทันที
เขาคว้าแก้วเหล้าจากมือเธอออกไปแล้วโวยวายดังลั่น พระเจ้าเชอร์รีนตกใจมากที่เจอเขาที่นี่ จริงๆ แก้วเหล้าเธอก็แค่ถือเป็นพิธีไม่ได้กินจริงจังขนาดนั้น แบบถือไว้กันคนมารินให้เรื่อยๆ เท่านั้นเอง แต่วายุกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
ยิ่งเขามองดูพวกผู้ชายที่กำลังห้อมล้อมโต๊ะเธอโทสะก็ทะยานพวยพุ่ง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาแต่ตอนนี้เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า
เขาลากแขนเธอออกมานอกผับที่ที่ไม่มีเสียงเพลงรบกวนการสนทนา
“เธอมาที่นี่ทำไมเชอร์” เขาถามเสียงดุน้ำเสียงเจือไปด้วยความหงุดหงิด
“เชอร์…” เธอก็หงุดหงิดเหมือนกันทั้งๆ ที่เขาเองก็มาแท้ๆ แต่ทำไมถึงมาโวยวายเธอฝ่ายเดียวล่ะ
“แล้วคุณมาทำไมคะคุณวายุ” เธอถามเสียงกร้าวและไม่พอใจที่เขากำลังบีบแขนเธออย่างแรง
“ฉันมาเก็บตังให้ป๊า เธอไม่รู้หรือไงว่าไอ้ผับที่เธอยืนอยู่เนี่ยมันเป็นของบ้านเรา” เขาตอกหน้ากลับเชอร์รีนจนเธอหน้าชา พระเจ้าไม่อยากเชื่อ แล้วเธอกำลังโกรธเขาเรื่องอะไรละงั้น
“เชอร์…” เธออึกอักและตอบไม่ได้
“ฉันมาทำงาน แต่เธอมาเที่ยวผู้ชายใช่มั้ย” เขาพูดอย่างหัวเสียและมองเธออย่างคาดคั้น
“ไม่ใช่นะคะ เชอร์มากับเพื่อนๆ เพื่อนช่วยเชอร์ทำงานเชอร์เลยมาเลี้ยงตอบแทน” เธอตอบความจริงเขาไป คนฟังดูเบาใจอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ แอบมาแบบนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นหรือมีใครวางยา มอมเหล้า หรือฉุดไปจะทำยังไง” น้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ความหงุดหงิดเริ่มหายไปจากน้ำเสียงของเขา มือที่บีบแขนก็คลายลง
“ขอโทษค่ะ เชอร์” เธอก้มหน้ารู้สึกผิด
“ไม่ให้อภัยหรอก คืนนี้เธอต้องง้อฉันทั้งคืน เชอร์รีน”
เขายิ้มร้ายใส่เชอร์รีนที่กำลังทำหน้ารู้สึกผิดเต็มประดา
.
.
- ผู้เขียน
