ตอนที่ 11
วายุพาเชอร์รีนขึ้นมายังห้อง VIP ของผับ ในห้องมีเพียงโซฟาตัวยาวกับโต๊ะกลมสำหรับคนนั่งได้เป็นสิบคน ถ้าเดาไม่ผิดอาจจะเป็นที่สำหรับเล่นไพ่ของพวกแขกมีระดับ กลิ่นบุหรี่ยังคงลอยอึ้งแม้ห้องจะถูกคลีนอย่างเห็นได้ชัด
แต่ตอนนี้ตรงนั้นไม่ใช่ปัญหาเท่าสายตาของคนตัวใหญ่ที่กำลังจับจ้องเธอไม่วางตา กับท่าทีกระเง้ากระงอดไม่สมเป็นลูกเจ้าพ่อเลยสักนิด ทำไมเขาถึงอ้อนเชอร์รีนขนาดนี้นะ เชอร์รีนได้แต่คิดในใจ
“คุณวายุ เชอร์ว่าดึกมากแล้วเรากลับบ้านกันดีมั้ยคะ” เธอเริ่มทัดทานสายตาเจ้าเล่ห์ของเขาไม่ไหวและพยายามหาข้ออ้างเพื่อออกไปจากสถานการณ์นี้
“ไหนเธอบอกว่าจะง้อฉันไง นี่ฉันยังไม่หายงอนเลยนะที่เธอออกมาเที่ยวโดยไม่บอกฉันสักคำ” เขาทำท่าทางกึ่งงอนกึ่งไม่พอใจออกมาช่างดูน่ารัก
“แต่ว่าเชอร์ขอโทษแล้ว…” เธอทวงคำพูดของตัวเองที่พูดไปก่อนหน้าแต่ดูเหมือนคนตัวใหญ่จะไม่ใส่ใจสักนิด
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่หายโกรธ” เขากระเง้า
