เกือบสามชั่วโมงเลยทีเดียวที่หล่อนจมปลักอยู่กับคราบน้ำตาและความโศกเศร้าเสียใจกว่าจะสามารถพาตัวเองลงมาจากห้องนอนได้
หญิงสาวพาร่างบอบบางของตัวเองเดินออกไปยังหน้าคฤหาสน์ มีรถลิมูซีนสีดำจอดรออยู่ พร้อมๆ กับคนขับวัยชรา เมื่อหล่อนเดินไปถึงชายชราคนนั้นก็รีบกุลีกุจอมาก้มศีรษะให้และเอ่ยถามขึ้นอย่างนอบน้อม
“ไม่ต้องสุภาพกับฉันหรอกจ้ะลุง ฐานะของฉันก็ไม่ได้ดีไปกว่าลุงนักหรอก”
ไม่รู้ว่าลุงตรงหน้าแปลกใจอะไรนักหนาถึงได้เลิกคิ้วสูงแบบนั้น
“ทำไมคุณหญิงพูดแบบนี้ล่ะครับ คุณหญิงน่ะเป็นถึงภรรยาของคุณลุคคาเลยนะครับ ซึ่งก็ถือว่าเป็นเจ้านายของพวกเราคนใช้ด้วยอีกคนหนึ่ง”
ดวงฤดีส่ายหน้าน้อยๆ ความขมขื่นแล่นพล่านเข้ามาในอกอีกครั้ง
“ฉันไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้หรอกจ้ะลุง และอีกอย่างเจ้านายของลุงก็เกลียดขี้หน้าฉันจะตายไป”
“โธ่ คิดอะไรอย่างนั้นครับคุณหญิง ถ้าคุณลุคคาไม่รักไม่ชอบ ท่านไม่มีทางแต่งงานด้วยหรอกครับ ปกติท
