EP 7 : รุก
2368 คำ
“ที่ไม่อยากคุยกับพี่ดี ๆ เพราะกลัวตกหลุมรักพี่เหรอ”
ขวับ!
"..."
พ่อง!!!
อย่าคิดว่าพูดในใจอย่างเดียวนะคะเพราะฉันทำปากพูดคำว่า พ่อง! ออกมาด้วยแค่ไม่ออกเสียงเท่านั้น พอด่าด้วยรูปปากไอ้พี่กราฟก็แสดงอารมณ์ผ่านรูปปากเช่นกันด้วยการ...กระตุกยิ้ม!
“พี่โคตรชอบเลยผู้หญิงหยาบ ๆ อย่างเราเนี่ย” ไอ้! พอเห็นฉันทำแบบนั้นเขาก็พูดแก้เกมออกมาแล้วก็อมยิ้มสะใจที่แก้เผ็ดฉันได้
“เลิกเล่นได้รึยัง เพื่อนเล่นเหรอ?”
“หึ ๆๆ อาการแบบนี้กลัวตกหลุมรักพี่แน่นอน” กรี๊ด! ปั้นหยาเกลียด! เกลียดไอ้พี่กราฟ! เกลียดโว้ย!
“ขออนุญาตค่ะ” เจ้พนักงานคนเดิมเดินมาพอดีฉันกับเขาก็เลยต้องสงบศึกพร้อมกับมองอาหารที่กำลังทยอยมาเสิร์ฟ กลิ่นมันหอมมากและหน้าตาก็น่ากินมาก พออาหารมาครบทุกเมนูถึงจะหยิ่งแต่ปั้นหยาคนสวยไม่ยอมอดตายแน่นอนค่ะ นี่มัน 3 ทุ่มกว่า ๆ แล้ว เรียนตั้งแต่ บ่าย 3 ยันทุ่มครึ่ง จนถึงเวลานี้ข้าวปลาอาหารน้ำสักหยดยังไม่มีตกถึงท้อง ยิ่งเจออาหารทะเลยิ่ง อื้ม~ ลองกินคำแรกก็พบว่าร้านนี้อร่อยเลิศค่ะ!
ตอนนี้หยาขอถือคติด้านได้อายอด ฉันกินด้วยความหิวทันทีกินข้าวกับคนที่ไม่ชอบขี้หน้าจะยัดอาหารด้วยท่าทางซกมกแค่ไหนก็ไม่น่าเกลียด
“นี่ครับ”
ไอ้พี่กราฟทำเป็นแกะกุ้งแกะปูให้เหมือนเป็นสุภาพบุรุษ มือปั้นหยาตอนนี้ก็เลยสะอาดมากเพราะมีคนคอยบริการ ไม่ได้ประทับใจนะคะแต่ก็ดีกว่าแกะเอง
“กินซะลืมเลยว่าพี่นั่งอยู่ตรงหน้า”
“ก็ไม่จำเป็นต้องเก๊กสวยต่อหน้านาย” ฉันตอบไปสั้น ๆ แล้วก็จับก้ามปูก้ามโตขึ้นมา จิ้ม จ้วง ยก ยัด เคี้ยว กลืน จบ!
“เอาอะไรเพิ่มไหม”
“หึ!” ฉันส่ายหน้าเพราะอิ่มมาก อีตาพี่กราฟแกะกุ้งแกะปูให้ฉันจนหมดทุกตัว ส่วนเขากินเท่าแมวดมสลับกับจิบเบียร์ ไหนบอกคออ่อนไงวะ นี่ผ่านมาเป็นเหยือกแล้วหน้ายังไม่แดงเลยสักแอะ เกลียดความตอแหลที่ไม่ทำให้สมจริงของเขาที่สุดเลย
“ครับ ถ้างั้นพี่เช็คบิลเลยนะ”
“อือ ไม่แชร์นะอยากพามาเอง” ฉันบอกแล้วก็ทำหน้ามึนใส่ เชื่อเถอะว่าอาหารมือนี้แพงมากแน่ ๆ เมื่อกี้เห็นโต๊ะข้าง ๆ สั่งแค่ 3 เมนู มีที่เป็นอาหารทะเลแค่จานเดียวเองเช็คบิลมาตั้งพันกว่าบาท แล้วฉันสั่งทะเลเผาเซ็ตใหญ่กับอีก 7 เมนูที่มีแต่อาหารทะเล เอาปืนมาจ่อหัวบังคับให้จ่ายปั้นหยาก็ไม่แคร์แล้วก็จะไม่แชร์ด้วย
“รู้น่า” ไอ้พี่กราฟทำสีหน้ากลั้นขำใส่ฉัน ทำไมวะการที่บอกว่าไม่แชร์มันดูตลกตรงไหน
“อยากไปไหนต่อไหม” พอเดินออกมาจากร้านโดยการเดินนำของฉันที่ก้าวขา ฉับ ฉับ ฉับ และมีไอ้พี่กราฟเดินตามหลังมาติด ๆ เขาก็เอ่ยถามฉันด้วยประโยคโคตรสิ้นคิด
“ตอนมายังได้ลากคิดว่าฉันจะอยากไปต่อไหม?” หันค่ะ หันไปเอียงคอถามด้วยความสงสัย ไอ้พี่กราฟคนนี้ทำไมมันหน้ามึนจังเลยวะ ทำเหมือนเราสองคนคุยกันปกติไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อนได้ตลอดเวลาจริง ๆ
“ก็เผื่อหลงเสน่ห์พี่แล้วไม่รู้วิธีเข้าหา”
“อยาก”
“หือ? อยากไปไหนคะคนสวย” โอ๊ย~ หน้าตาตอแหลมาก ทำท่าโคตรกระตือรือร้น สาบานเถอะว่าเมื่อก่อนปั้นหยาแค่หลงรูป หลงรูปจริง ๆ ตอนหลงใหลเห็นแค่ตอนเดินหล่อผ่านหน้าและการจ้องตาผ่านรูปที่อยู่ในจอโทรศัพท์ไม่เคยได้สนทนาหรือเข้าใกล้เลยหลงหัวปักหัวปำ ถ้ารู้ว่าเป็นคนแบบนี้หยาเลิกชอบตั้งแต่ 3 วันแรกแล้วค่ะ ไม่ปล่อยให้เวลาลากยาวมา 3 ปีหรอก
“ไปส่งที่ท่ารถตู้ บขส. หรือหน้าห้างก็ได้จะเรียกแท็กซี่กลับเอง”
“โคตรใจเด็ด หึ ๆๆ ไปกลับได้แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง เชิญคุณหมอปั้นหยาขึ้นรถ Ferrari สีเหมือนขึ้ของผมได้เลยครับ คันนี้สำหรับคุณหมอโดยเฉพาะ”
“ฉันโคตรเกลียดรถนายเลย!” ฉันเดินกระแทกเท้าเข้าไปนั่งในรถ รถคันที่ฉันเพิ่งด่าไปเมื่อวานแล้ววันนี้กลับต้องมานั่งมัน
“ทำไมล่ะ Ferrari สีเหลืองนี่โคตรเหมาะกับผู้หญิงสวย ๆ แบบหยาเลยไม่รู้เหรอ” เขาพูดแล้วก็ปิดประตูให้ฉันด้วยท่าทางโคตรสบาย ถึงจะเกลียดแต่ท่าปิดประตูแล้วอีกมือล้วงกระเป๋าเดินอ้อมมาฝั่งคนขับพร้อมกับยิ้มมุมปากแบบนี้มันโคตรดูดี เกลียดความดูดีของไอ้บ้านี่ที่สุดเลย! เกลียดที่ต่อให้ถ่อยแค่ไหน หยาบแค่ไหน ก็ยังดูคุณชาย เกลียด!
-00.50 น.-
“ดึกแล้วไม่ให้พี่ขึ้นไปกินกาแฟหน่อยเหรอ” พอรถจอดหน้าหอฉันไอ้พี่กราฟก็พูดเสียงอ้อน ฉันก็เลยได้แต่กรอกตามองบนด้วยความรำคาญ
“ไม่มี อยากกินเดินเข้าร้านสะดวกซื้อโน่น กาแฟร้อนแก้วล่ะ 14 บาท”
“ไม่ดีกว่าพี่ไม่ชอบกาแฟซอง พี่ง่วงมากขับรถไม่ไหวแล้ว ของีบบนรถก่อนแล้วกัน แถวนี้ขี้เมาเยอะว่ะเฝ้ารถให้พี่ด้วยนะเดี๋ยวมีใครจัญไรมาเยี่ยวใส่ล้อรถ” ฮะ? อะไรนะ? พูด ๆ แล้วก็เอนเบาะกอดอกและหลับตา พูดอะไรใครจะเฝ้าให้!
กึ๊ก!
กึ๊ก ๆๆๆ
มันล็อก! ประตูมันล็อกอยู่และรถหรูมันดันไอ้ปุ่มโง่ ๆ ข้างที่เปิดให้ปลดล็อกเองไม่ได้ ปุ่มก็เยอะฉิบหายไม่รู้อะไรวุ่นวายไปหมด เคยขับไหมก็ไม่ เคยนั่งไหมก็ไม่ ไม่เคยแม้แต่จะได้เอามือไปลูบไล้ เพิ่งจะเคยขึ้นก็วันนี้นี่แหละค่ะ
“เปิดประตู”
“พี่จะนอน เฝ้ารถให้ก่อนเดี๋ยวหมามาฉี่ใส่ล้อ” ไอ้พี่กราฟมันหลับตาแล้วก็บอกฉันเสียงอืออาเหมือนคนสะลึมสะลือ แต่! ติดอยู่บนรถแบบนี้ถ้าหมามาฉี่จริงอีหยาจะเอาปัญญาที่ไหนไปไล่มันคะ ไอ้สร้างเรื่อง!
“เปิดประตู อย่ามาแสดงละคร” ฉันเอากระเปาไปฟาด ๆ สะกิด ๆ แขนไอ้พี่กราฟเพื่อให้ตื่นลืมตาขึ้นมา แต่ถ้าถามว่าได้ผลไหมก็ไม่นั่นล่ะค่ะ ก็รู้อยู่ว่าไม่ได้ผล โอ๊ย!
“ไหนนายบอกจะมาจีบฉัน แต่การกระทำนี่ขอพูดตรง ๆ เถอะนะ อันนี้เขาเรียกว่ามากวนตีนชัด ๆ” พอทนไม่ไหวปั้นหยาก็เลยยกเท้าขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเบาะรถแล้วก็หันหน้าไปทางไอ้พี่กราฟพร้อมกับเอาข้อศอกยันเบาะเอามือค้ำหัวตัวเองคุยกับเขาไปเลย
“ก็จีบไง” ไอ้พี่กราฟมันตอบมานิ่ง ๆ แถมยังหลับตาอยู่เหมือนเดิม
“จีบอะไรวะ ใครเขาจีบแบบนี้” มาถามให้มันเป็นเรื่องเป็นราวเลยเถอะ อยู่ดี ๆ ก็เข้ามาวุ่นวายในชีวิตฉันเพื่อ! พอโดนถามไอ้พี่กราฟก็เลยลืมตาขึ้นช้า ๆ พร้อมกับมองฉันหัวจรดปลายหัวเข่าก่อนที่จะยิ้มขำกับท่านั่งของฉัน
“ก็หยาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นจะให้พี่จีบยังไง เอาช่อดอกไม้มาให้ เอากระเป๋ามาฝากเหรอ จะรับไหมล่ะถ้ารับพรุ่งนี้จะหอบมาให้เลย”
“จีบยังไงฉันก็ไม่สนใจอยู่ดี เลิกมาวอแวสักทีเพราะฉันเกลียดนายมาก”
“ก่อนจะเกลียดมากก็ไม่ได้เกลียดมาก่อนนี่” เขาขยับตัวลุกขึ้นแล้วก็หันมาทางฉันพร้อมกับพูดคำงง ๆ และสีหน้ายิ้ม ๆ
“อะไร?”
“อย่างที่พี่บอก ก่อนจะเกลียดก็ไม่ได้เกลียดมาก่อน เพราะฉะนั้นพี่ก็จะทำให้หยารักพี่ให้ได้ เพราะก่อนจะรักก็ไม่ได้รักมาก่อน” โห~ คำพูดสวยหรูมาพร้อมกับการจบคำพูดด้วยการยิ้มละมุน มีใครมั่นหน้ากว่านี้แล้วอยากจะมาท้าชิงไหมคะ? อ้อไม่มีสินะเพราะไอ้บ้านี่มั่นที่สุดแล้ว
“แต่ก็ไม่ใช่ก่อนจะรักเคยเกลียดมาก่อนจ้ะ หรือมั่นหน้าว่าตัวเองหล่อแล้วจะทำให้ใครหลงรักก็ได้ ล้มเลิกความคิดซะเพราะฉันก็สวยเลือกได้เหมือนกัน” เอาวะไอ้พี่นี่มันมั่นหน้ามาอีหยาก็มั่นหน้ากลับ มาไฟท์กันให้รู้ไปเลย
“ก็สมกันดีไงหล่อกับสวย เนอะ” ไอ้พี่กราฟมันเอาศอกวางที่เบาะรถแล้วเอามือมาค้ำหัวทำท่าเดียวกับฉันเป๊ะ พูดแล้วก็ยักคิ้วข้างหนึ่งส่งมายั่วโมโหอีกด้วย
“เหอะ! เปิดประตูให้ฉันแล้วกลับไปหาแฟนนายเถอะ นายจะเอาเวลามากวนประสาทฉันทำไมฮะ”
“กวนประสาทตรงไหนพี่มาจีบชัด ๆ พาไปกินข้าวถึงพัทยานี่ยังไม่รู้อีกเหรอว่าจีบ คุณหมอสมองเบลอจนประมวลผลช้าเหรอครับ แล้วแฟนพี่ก็ยังไม่มี อย่ามั่ว”
“นายด่าฉันเหรอ” คุณหมอสองเบลอจนประมวลผลช้าเหรอครับ แปลได้ตามความเข้าใจของปั้นหยาว่า คุณหมอโง่เหรอครับ!
“เปล่า พี่ถามต่างหาก เพราะหยาอาจจะเรียนหนักจนเบลอ” โอ๊ย! ตอบพร้อมรอยยิ้มและยักคิ้วอีกหนึ่งสเต็ป มีใครวอนตีนกว่านี้อีกไหม!
“เปิดประตูสักที ฉันเรียนตั้งแต่เช้ายันค่ำยังไม่ได้พักผ่อนเลยขอร้อง” ฉันตาจะปิดแล้วค่ะ ทั้งเหนื่อยทั้งอิ่มก็เลยยอมอ่อนให้นิดหน่อย
“อ้อนอีกนิดครับ มือพร้อมกดปุ่มปลดล็อกแล้ว แต่ขออ้อนอีกนิดนึง” ไม่น่าหลงผิดใช้ปากที่มีเสียงเพราะ ๆ เผลอไผลไปพูดดีกับคนแบบนี้เลยจริง ๆ ได้คืบจะเอาศอก ได้ศอกมันก็คงเอาวา
“ขอร้อง ฉันเหนื่อยจริง ๆ” ไม่พูดค่ะเรื่องอะไรจะไปพูดดีด้วยให้ได้ใจ เกลียดก็คือเกลียด
“เดินไปซื้อกาแฟในร้านสะดวกซื้อเป็นเพื่อนพี่ก่อน”
“ก็เดินไปซื้อคนเดียวสิร้านสะดวกซื้ออยู่แค่นี้” จะมาลูกไม้ไหนอีกวะเนี่ย!
“ก็เดินไปเป็นเพื่อนหน่อยสิร้านสะดวกซื้ออยู่แค่นี้เอง” ไอ้บ้านี่นอกจากจะหล่อระยำแล้วยังเป็นไอ้ช่างยอกย้อน เส้นเลือดในหัวฉันมันเต้นตุบ ๆๆ แล้ว
“ไม่!”
“ถ้างั้นก็ไม่ปลดล็อก”
“เออ ๆๆ เร็ว ๆ ด้วย!” ฉันได้แต่เออออให้มันจบ ๆ ไป อีตานี่ก็ยิ้มพอใจก่อนที่จะมือไวรีบคว้าเป้ของฉันไปถือ
“เฮ๊ย! เอาของฉันมา!” ฉันพยายามคว้าแต่มันก็คว้าไม่ได้เพราะไม่อยากโน้มตัวไปทางเขาเลยทำให้คว้าไม่ถนัด
“ไม่ นี่คือตัวประกัน เดี๋ยวเปิดประตูให้แล้วรีบวิ่งเปิดตูดขึ้นหอพี่จะทำไง” ชิส์! แสนรู้!
เราลงจากรถด้วยอารมณ์ที่โคตรแตกต่างกัน ไอ้พี่กราฟลงมาแล้วก็เอามือล้วงกระเป๋า สองเท้าก้าวไปทางร้านสะดวกซื้อโดยมีเป้สีชมพูอ่อนของปั้นหยาอยู่ที่ไหล่ขวาของเขา ส่วนอารมณ์ของปั้นหยาเหรอ หึ! อย่าให้บรรยายความเกรี้ยวกราดเลยค่ะ!
“เอาอะไรไว้กินตอนดึกไหม” ทำไมไม่ซื้อกาแฟซักทีวะไอ้กร๊วก เดินวนดูของในนี้มา 3 รอบแล้วเนี่ย เวียนครบจนเข็นขึ้นไปเผาได้แล้วโว๊ย!
“เอากาแฟอะไรจะไปสั่งให้” ฉันถามไปด้วยความหงุดหงิด เดี๋ยวไปสั่งให้จะได้จบ
“หนวดพี่เริ่มขึ้นแล้วมีดโกนที่ห้องหมดพอดี เลือกให้พี่หน่อย”
“อะไร?” ฉันหันไปถามด้วยสีหน้าเอาเรื่อง จะเอากาแฟรึจะเอามีดโกนหนวดกันแน่วะ!
“มีดโกนหนวดไง มีดโกนหนวดที่คอนโดมันไม่คมแล้ว เลือกให้พี่หน่อย”
“ก็เลือกเองสิ จะเอากาแฟอะไรบอกมาจะไปสั่งให้” ตอนนี้อยู่ดี ๆ คนก็เยอะค่ะ ลูกค้าเริ่มเข้ามาในร้านเรื่อย ๆ ตั้งแต่เราเดินเข้ามาแล้ว ไม่สิไม่ได้เริ่มเข้ามาเรื่อย ๆ แบบผิดปกติหรอก มันก็ปกติของร้านสะดวกซื้อที่คนจะเข้ามาเป็นระยะแต่เข้ามาแล้วไม่มีใครออกไปเลยมากกว่าเพราะส่วนใหญ่แถวนี้เป็นวัยรุ่นนักศึกษากันทั้งนั้น ฉันเห็นเข้ามาแล้วก็ชะงักมองไอ้พี่กราฟกันเป็นแถว ก่อนที่สาว ๆ เหล่านั้นจะเดินเลือกของด้วยท่าทางเคอะเขิน
“เลือกมีดโกนหนวดให้พี่ก่อน” มีใครมึนและอึนเท่าไอ้บ้าพี่กราฟคนนี้อีกไหม ตอนนี้เรายืนเถียงกันนานจนคนในร้านหันและเหล่สายตามองกันหมดแล้ว เราเป็นจุดสนใจของทุกคนเพราะนอกจากไอ้พี่กราฟจะหล่อมาก ปั้นหยาก็สวยมากเช่นกัน คนสวยคนหล่อยืนทะเลาะกันคนก็ต้องสนใจอยากรู้เป็นธรรมดา ยิ่งสาว ๆ ยิ่งมองกันชนิดที่ว่ายกกล้องขึ้นมาถ่ายลงโซเชี่ยลได้ก็คงทำไปแล้วถ้าไม่ติดที่เกรงใจ
“ไม่เลือก!” ฉันสุดจะทน ไม่เอามันก็ได้กระเป๋า เดี๋ยวไปเคาะห้องเพื่อนแถว ๆ นี้แล้วก็ขอนอนก่อนก็ได้วะ ออกไปมันตอนนี้เลยเหอะจะได้จบไม่งั้นได้ถีบไข่ไอ้บ้านี่แน่ แล้วยิ่งฉันตะคอกเสียงดังคนก็ยิ่งหันมามองกันหมดมองจนไอ้พี่กราฟยืดตัวขึ้นแล้วหันไปมองรอบ ๆ หึ! อายล่ะสิโดนผู้หญิงวีนใส่ต่อหน้าคนอื่น
“หรือว่าหยาชอบให้พี่มีไรหนวด ถ้าไม่รำคาญพี่ไม่โกนก็ได้ค่ะ ตกลงพี่ไม่โกนแล้วเนอะที่รักจะได้ไม่หงุดหงิด”
- ผู้เขียน
