EPISODE 11
“เหอะ!” ใบพลูเค้นเสียงหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน สองมือเรียวประคองจานอาหารและตั้งท่าจะดันตัวลุก หากติดที่ท่อนขาแกร่งแทรกเข้ามากดที่ต้นขาของเธออย่างแรง
“อ๊ะ! พี่แฟรงค์”
“นั่งลง”
“ปะ ปล่อยพลู”
“อย่าดื้อ” ดวงตาคมกริบถลึงขึ้นเป็นเชิงห้ามปราม ใบพลูกัดปากตัวเองแน่น สุดท้ายก็ทำได้เพียงกระแทกสะโพกมนลงบนเก้าอี้ตามเดิม
“จะไปไหน”
“ไปนั่งกินข้าวเงียบๆ คนเดียวค่ะ”
“แยกแยะระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวด้วย งานก็คืองาน ผมให้เวลาคุณแน่ แต่ต้องเป็นเวลาที่เราอยู่ด้วยกันสองคน”
“อ้อ…รับทราบค่ะเจ้านาย พลูขอไปนั่งโต๊ะโน้นได้ไหมคะ” ใบพลูชี้นิ้วไปยังโต๊ะมุมสุดตัวที่ว่าง แฟรงค์มองตามด้วยสายตาว่างเปล่าไม่นานก็ตวัดสายตามาหยุดที่ดวงหน้างามตามเดิม
“นั่งตรงนี้น่ะดีแล้ว”
“ตอนแรกน่ะดีค่ะ แต่ตอนนี้พลูไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว ตอนนี้เป็นเวลางาน พลูกำลังโฟกัสในสิ่งที่คุณต้องการค่ะ”
“จะมองเหมือนผม
