ลึกซึ้งNC
1226 คำ
7 love return หวนรัก | ลึกซึ้งNc
"ปล่อยพิมพ์นะ" พิมพ์รดาประท้วง เรื่องอะไรเธอจะยอม
"หุบปากไป!" ฉลามเสียงห้วนพร้อมกับถอนกางเกงของตัวเองร่นลงไปกองที่ปลายเท้า เขาไม่สนใจเสียงปรามเขารู้แต่ว่าเขาต้องการ และจะทำเรื่องนี้ให้เสร็จ
"อย่าทำแบบนี้นะคะ"
"ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ในเมื่อฉันเคยทำมาแล้ว" ว่าจบเขาก็ถูไถแก่นกาย แล้วดันเข้าไปในช่องสวาทของหญิงสาว เธอสะดุ้งร้องเพราะยังไม่คุ้นชิน ริมฝีปากบางเล็กก็ถูกประกบด้วยริมฝีปากหนา เขาบดจูบอย่างเร่าร้อนหิวกระหาย จนเธอจมดิ่งกับความกระหายดำมืดที่ยากจะถอดถอน
มือเล็กที่คอยผลักดันร่างหนาให้พ้นกาย คราวนี้เปลี่ยนมาเป็นลูบไล้ทั่วแผ่นหลังใหญ่ เขากระแทกหนักหน่วงจนร่างเล็กสั่นคลอนไปตามจังหวะ เขาเลื่อนใบหน้าซุกไซ้ที่ซอกคอขบเม้นทำรอยเบา ๆ แล้วเลื่อนมาลิ้มรสทรวงอกสีหวาน
"พะ...พี่ฉลาม" คนตัวเล็กครางเสียงกระเส่า แลบลิ้นเลียริมฝีปากเบา ๆ สมองของเธอขาวโพลน ร่างกายเบาหวิวราวกับจะล่องลอย เธอหลับตาพลิ้มเคลิบเคลิ้มหลงใหล ทุกสิ่งที่เขากระทำมันช่างวาบหวามซาบซ่าน
บทรักเร่าร้อนดุดันสลับอ่อนโยน เอวสอบกระแทกเน้นหนัก บทรักที่เขากระทำ พิมพ์รดาเสียวสะท้านจนแทบจะทนไม่ไหว เธอเปล่งเสียงครวญครางดังกึกก้องเมื่อเขาจับจูงมือเธอถึงฝั่งฝันพร้อมกัน
พิมพ์รดาหยิบบราเซียร์กับแพนตี้มาสวมใส่ กระโปรงของเธอมันไม่เป็นอะไร แต่เสื้อที่ใส่มากระดุมขาดหายหมด
"นิสัยเอาแต่ใจ มันแก้ไม่หายจริง ๆ" พิมพ์รดาบ่นกระปอดกระแปดสวมกระโปรงของตัวเอง เสื้อของเธอขาดขนาดนี้ มันจะใส่ได้อย่างไรกัน
"หุบปากน่ะ!" เขาเอ่ยแล้วเดินไปหยิบชุดในตู้ให้หญิงสาว เธอแปลกใจไม่น้อย เหตุใดเขาถึงมีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่ในห้องทำงาน พอหัวนึกไปถึงเขาอาจจะมีผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามาเริงรักกับเขา เธอก็เม้มปากอย่างไม่พอใจ
แต่เธอไม่มีสิทธิ์ไม่พอใจ... ความคิดบางอย่างเเว๊บเข้ามาในหัว เธอจึงสลัดความรู้สึกของตัวเองออกไป
"ใส่สิ!"
"ไม่ค่ะ ไม่อยากทับรอยใคร" เธอกอดอกตัวเอง
"ทับรอยบ้าบออะไรกัน ชุดใหม่ทั้งนั้น"
"พี่ซื้อมาไว้ให้ใคร?"
"ใครก็ช่างเถอะ!" ฉลามพ่นลมหายใจแรง ๆ แล้วสวมชุดกระโปรงคลุมเข่าให้ จากนั้นก็ถอดกระโปรงของเธอออก เขาหยิบเสื้อผ้าของพิมพ์รดาโยนลงถังขยะ "วันนี้ช่วยฉันเคลียร์เอกสารนะรู้ไหม?"
"พิมพ์เลือกอะไรได้ไหมคะ?"
"เธอไม่มีสิทธิ์เลือก ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำตาม"
"ค่ะ" พิมพ์พยักหน้า เธอเลือกอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ในเมื่อเขาเอาแต่บังคับเธอ พิมพ์รดาช่วยฉลามเคลียร์แฟ้มเอกสาร เขามองคนตัวเล็กที่นั่งไขว่ห้างอ่านแฟ้มงานแล้วยิ้มออกมา
พิมพ์รดานั่งเคลียร์เอกสารอย่างเงียบ ๆ พอเที่ยงเธอก็เดินออกมา ส่วนฉลามเขากำลังคุยกับนักลงทุนชาวต่างชาติในห้องทำงาน สายตาพนักงานจับจ้องที่เธอเป็นตาเดียวแล้วเริ่มซุบซิบกัน
"ตอนเข้าไปใส่อีกชุดนะ" จุ๊บแจงกระซิบกระซาบกับแจงจิต
"นั่นสิ อย่าบอกนะว่าใช้เต้าไต่"
"ฉันว่าใช่ เด็กสมัยนี้ไม่ไหวเลย เอาความสวยความสาวเข้าแลก เดี๋ยวเจ้านายเราเบื่อก็โดนเขี่ยทิ้ง" ว่าจบก็ก้มหน้าลงพูดกัน ลัลนาเม้มปากเล็กน้อยแล้วเดินไปหาเพื่อน
"พิมพ์"
"อ้าวแนน เมื่อวานไม่มาทำงานเป็นอะไรหรือเปล่า เมื่อวานกูกะว่าจะไปดูมึง แต่ติดเอกสารกองท่วมหัว เลยต้องอยู่เคลียร์ ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ไปหา"
"อืม ไม่เป็นไรหรอก เมื่อวานกูปวดหัวนิดหน่อย นนนไปเยี่ยมกู เขาบอกว่ามึงติดงานอยู่"
"อืม ขอโทษนะที่กูไม่ได้ไปเอง"
"ไม่เป็นไร" ลัลนายิ้ม พร้อมกับมองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า "ตอนเช้ามึงใส่ชุดแบบนี้มาทำงานเหรอ?"
"..." พิมพ์รดานิ่งก่อนจะคลี่ยิ้ม "เมื่อเช้าใส่ชุดสีครีมมา แต่ชุดมันเปื้อนกาแฟ กูเลยเปลี่ยน"
"อ๋อ งั้นไปทานข้าวกันเถอะ วันนี้นนนทำอาหารมาเยอะเลย"
"เดี๋ยวกูโทรสั่งอาหารดีกว่า"
"ไม่ต้องหรอก กูสั่งมาเผื่อแล้ว อาหารอยู่บนโต๊ะทำงานของกูเรียบร้อยเหลือแต่มึงไปกินกับกูนี่แหละ"
"อื้อ ขอบคุณนะ" พิมพ์รดาเดินไปไปที่โต๊ะทำงานของลัลนา ซึ่งมีนนนนั่งแกะกล่องอาหารรอยู่แล้ว
"อาหารน่าทานจังเลยค่ะ"
"น่าทาน ก็ทานให้เยอะ ๆ นะครับวันนี้ผมทำมาเผื่อคุณพิมพ์กับคุณแนนเยอะเลย"
"ค่ะ" พิมพ์รดาเอ่ยแล้วเเกะกล่องข้าวของตัวเอง
****
ฉลามนั่งกดวางสายแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ เขายกแขนขึ้นมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วลุกเดินออกไปจากห้อง เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ภาพพิมพ์รดานั่งหัวเราะต่อกระซิกกับนนน มันทำให้เขาไม่พอใจ ได้แต่ข่มอารมณ์เอาไว้แล้วเดินออกไป
พิมพ์รดากลับมาทำงานที่โต๊ะของตัวเอง งานที่ได้รับมอบหมายมีไม่เยอะ เธอจึงทำงานเสร็จลุล่วงไปด้วยดี พอเลิกงานเธอก็ถือกระเป๋าสะพายเดินไปที่ลิฟท์ ฉลามเดินเข้ามาข้างในแล้วคว้าข้อมือของเธอเอาไว้
"จะทำอะไรคะ?"
"จะไปส่งบ้าน!"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ"
"ฉันจะไปส่ง!" เขาเสียงกระด้างพิมพ์รดาได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างระอากับความเอาแต่ใจของเขา พอลงไปถึงข้างล่าง เธอก็ไปขึ้นรถพร้อมกับเขา
"พี่จะพาพิมพ์ไปไหน?" เธอเอ่ยท้วงเมื่อทางที่เขาพาไปไม่ใช่ทางกลับบ้านของเธอ
"หุบปากน่า"
"พี่ฉลามพี่กำลังเล่นอะไร พิมพ์ไม่ตลกด้วยนะคะ"
"แล้วเธอคิดเหรอว่าฉันกำลังเล่นตลกกับเธอ นั่งเฉย ๆ นั่งเงียบ ๆ ไม่ต้องพูดอะไร ไปถึงเธอก็รู้เองนั่นแหละ" เขาเสียงเรียบตั้งหน้าตั้งตาขับรถ สุดท้ายแล้วเขาก็พาพิมพ์รดามาที่บ้านหลังใหญ่ราคาหลายล้าน เธอขมวดคิ้วเป็นปมทันที ไม่เข้าใจว่าเขาพาเธอมาที่นี่ทำไม
"พาพิมพ์มาที่นี่ทำไม?"
"เธอต้องอยู่ที่นี่ กับฉัน"
"ไม่ค่ะ พิมพ์จะกลับไปอยู่บ้านหลังเดิม"
"ฉันไม่ให้เธอไป! บ้านเก่าอันตราย โทรมแบบนั้นจะไปอยู่ทำไม?"
"พิมพ์อยู่ได้"
"ฉันไม่ให้อยู่ ของของเธอฉันก็ให้ลูกน้องขนมาไว้ที่บ้านฉันหมดแล้ว ต่อไปนี้เธอต้องอยู่กับฉัน ไปทำงานพร้อมกันกับฉัน และที่สำคัญห้ามดื้อกับฉันด้วย" พิมพ์รดากรอกตามองบนก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน เธออยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาซะเหลือเกิน แต่เถียงไปก็ไม่มีวันชนะ
- ผู้เขียน
