หนี้น้ำใจที่ติดค้าง [ปลาย]

1370 คำ

“ขะ...ขอรับ?” เด็กหญิงมีสีหน้างงงวยอย่างคาดไม่ถึง หากตงฟางฉุนหยากลับไม่คิดขยายความคำสั่งของตนแต่อย่างใด “ตามข้ามา” “ขอรับ อาจารย์” หยวนจื่ออี๋ตอบรับเสร็จก็เดินคอตกตามอีกฝ่ายต้อยๆ เพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายสามารถขี่กระบี่กลับได้แต่ก็ไม่ทำ หากกลับเดินรอนางอย่างใจเย็น ทั้งที่เขาสามารถใช้ให้ผู้อื่นมาเรียกนางกลับ ทว่าก็ลงทุนออกมารับนางกลับด้วยตนเอง ความเมตตาของอาจารย์ช่างสูงส่งนัก แล้วนางยังจะอกตัญญูทำให้เขาเป็นห่วงอีก “ขออภัยด้วยขอรับอาจารย์ ศิษย์ทำให้ท่านผิดหวังแล้ว” แผ่นหลังกว้างในชุดสีกรมท่าหยุดเคลื่อนไหว เสียงราบเรียบถูกสายลมพัดพามายังผู้ที่เดินตามอยู่ด้านหลัง “นั่นมิใช่คำที่เจ้าควรจะพูด” หยวนจื่ออี๋เม้มริมฝีปาก นางมิได้ซื่อเสียจนไม่รู้ว่าอาจารย์ต้องการให้นางพูดว่าอะไร “ขอบพระคุณขอรับ ท่านอาจารย์” ตงฟางฉุนหยามิกล่าวสิ่งใดอีก สองศิษย์อาจารย์มุ่งหน้ากลับไปถึงสำนักเมฆาเรืองก็ตรงไปยังตำหนั

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม