EP 12 : หมาหวงก้าง
1930 คำ
พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 12
4.00 AM.
ภายในห้องพักฟื้นวีไอพี
ชายหนุ่มร่างสูงเปลี่ยนชุดคนไข้โรงพยาบาลออกจากร่างกายกำยำเป็นที่เรียบร้อย และกลับมาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงสีเดียวกันตามสไตล์ของตัวเอง ตั้งแต่เธอออกไปจนถึงตอนนี้จัสตินยังไม่ได้หลับสักวินาทีเดียว ไม่ได้เกี่ยวกับเธอที่ทำให้เขานอนไม่หลับแต่เป็นเพราะเขาไม่เคยต้องนอนโรงพยาบาล เตียงที่แข็งเกินจนไม่สามารถข่มตาหลับได้ และความอึดอัดภายในโรงพยาบาลทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดตลอดเวลา ที่เขามาที่นี่ไม่ได้ต้องการรักษาตั้งแต่แรกแต่เป็นเพราะพยาบาลสาวต่างหาก
"นายใหญ่จะกลับตอนนี้เลยเหรอครับ"
"จะให้กูกลับตอนไหน มึงคิดว่ากูชอบนอนโรงพยาบาลมากเหรอไง"
วินตันก้มหัวให้เจ้านายหนุ่มเล็กน้อยเป็นอันเข้าใจ เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเจ้านายตัวเองไม่ชอบโรงพยาบาล แต่ก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เจ้านายกำลังทำอยู่ตอนนี้
"เดี๋ยวผมจะสั่งให้รถมารอรับหน้าโรงพยาบาลนะครับ ส่วนยาผมจะไปรับให้ครับ"
"ไม่ต้อง"
"ครับ?"
"กูอยากไปเอาเอง ว่าจะไปตรวจร่างกายสักนิดสักหน่อยก่อนกลับ มึงไปรอกูที่รถ" จัสตินยกยิ้มมุมปากให้ลูกน้องคนสนิทและเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยพิเศษทันที ร่างกายของเขาถึงจะยังไม่เต็มร้อยมีปวดขาที่น่าจะเกิดจากแรงกระแทกแต่จัสตินกลับทำให้ตัวเองเหมือนคนปกติไม่เจ็บไม่ปวด มีเพียงปลาสเตอร์แปะแผลที่หัวคิ้วเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเขาประสบอุบัติเหตุมา
"การเล่นกับความรู้สึกคนมันเจ็บปวดนะครับ หวังว่านายจะไม่ถลำลึกกับเธอเหมือนครั้งก่อน และหวังว่าเธอจะใจแข็งไม่อ่อนไหวนะ" วินตันพูดเบาๆในตอนที่เจ้านายหนุ่มออกจากห้องไปแล้ว
ร่างสูงเดินมายังชั้นเป้าหมายด้วยท่าทางสุขุม พยาบาลที่เข้าเวรในตอนกลางคืนต่างพากันหลงเสน่ห์ความคมเข้มของจัสติน ด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำที่ปลดกระดุมบนออกจนเผยหน้าอกแกร่ง รอยสักที่ต้นคอที่เสริมบุคลิกให้ดูน่าเกรงขาม แต่จัสตินไม่มีท่าทีสนใจว่าใครจะมองยังไง คนอย่างเขาไม่เคยแคร์สายตาใคร
"คุณจัสตินจะไปไหนคะ"
"ฉันไม่จำเป็นต้องรายงานเธอ" สายตาคมกริบตวัดไปมองพยาบาลสาวที่เข้ามาทักด้วยท่าทางไม่พอใจ
"เอ่อ...คือทางนั้นเป็นห้องพักของคุณหมอนับดาว เกรงว่าจะไม่ใช่ทางรับยากลับบ้านนะคะ" พยาบาลสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ทุกคนรู้ว่าชายหนุ่มจะออกจากโรงพยาบาลดูจากรถประจำตำแหน่งที่รอรับอยู่หน้าโรงพยาบาล แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอแขกคนสำคัญตรงนี้
"ฉันไม่ได้โง่ ก็แค่มาลาหมอที่เคยร่วมเตียง ไม่สิ...หมอที่เคยรักษาก็เท่านั้น" จัสตินพูดด้วยประโยคกำกวมตั้งใจให้พยาบาลสาวคิดไปไกล และคำพูดของเขาก็ทำให้เธอนิ่งอึ้งไป จัสตินไม่ได้สนใจและเดินไปหาคนที่เขาต้องการจะเจอ
"พูดผิดจริงๆเหรอ แต่หน้าตาเหมือนไม่ใช่เลยนะ" พยาบาลสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆในตอนที่ชายหนุ่มเดินไปแล้ว ถ้าเป็นเรื่องจริงมีหวังคงเป็นข่าวใหญ่แน่นอนเพราะเธอเองก็ไม่ชอบหมอนับดาวอยู่แล้ว
“หรือว่าฉันควรขยายความต่อดี" พยาบาลสาวรีบเดินออกไปจากตรงนั้นริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มร้ายราวกับมีเรื่องต้องพูดคุยกับบรรดาเพื่อนสนิท
สายตาคมกริบมองหญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสีชมพูพร้อมกับสวมชุดกาวด์กำลังจะเดินมาที่ห้องพักตัวเองพอดี ทำให้เธอหยุดชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นเขายืนอยู่หน้าห้องของเธอก่อนแล้ว ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปาก ดวงตากลมโตบวมเปล่งคงเป็นเพราะเรื่องเมื่อตอนหัวค่ำ
"จัสติน" ฉันพึมพำเบาๆเมื่อเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังยืนอยู่หน้าห้องทำงานของฉัน
ตึก ตึก ตึก
"อยู่ต่อหน้าฉันทำเหมือนเก่ง แต่สุดท้ายก็หนีไปร้องไห้คนเดียว เธอควรเก่งทั้งต่อหน้าและลับหลังฉันนะนับดาว" ฝีเท้าหนักๆเดินเข้าไปใกล้ร่างบางที่ยืนอยู่ไม่ไกล พร้อมกับพูดไปด้วย
ขาของฉันก้าวถอยหลังอัตโนมัติในตอนที่เขาเข้ามาใกล้ แต่มันก็ช้าเกินกว่าที่จะหนีเพราะตอนนี้จัสตินมาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ร่างกายของเขาต้อนฉันจนติดกับกำแพง
"ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะคุณรู้ไว้ซะด้วย คนอย่างคุณไม่มีค่าให้ฉันต้องเสียน้ำตาอีกแล้ว ถอยออกไป" หลังของฉันแนบชิดกับผนังกำแพงจนหมดหนทางที่จะหนี ใบหน้าคมคายโน้มเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ
"เธอกลายเป็นคนที่กล้าต่อล้อต่อเถียงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฉันกลับชอบเธอซะแล้วสิ" สายตาคมมองคนตรงหน้าพร้อมกับเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ คำพูดของเธอต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ท่าทางรังเกียจที่เธอแสดงออกมากลับดึงดูดเขาซะเหลือเกิน
"เธอกำลังทำให้ฉันอยากค้นหาเธออีกแล้วสินับดาว ฉันชอบความพยศของเธอ มันกลับทำให้ฉันตื่นเต้นทุกครั้งเวลาที่เธอแสดงความรังเกียจผัวคนแรกของเธอนะรู้ไหม"
"ถึงคุณจะเป็นผัวคนแรกแต่ก็ไม่ใช่ผัวคนปัจจุบันของฉัน หยุดใช้คำพูดทุเรศๆแบบนี้สักที ถอยออกไปฉันอึดอัด" มือบางผลักแผงอกแกร่งแต่ก็ไม่มีท่าทีจะขยับแม้แต่นิดเดียว ฉันกลัวว่าจะมีใครมาเห็นฉันกับเขาในสภาพนี้ ไม่มีใครคิดว่าฉันกับเขาแค่ยืนคุยกันธรรมดาแน่ เพราะระยะห่างของเราสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ
"ยิ่งเธอไม่ชอบ ฉันยิ่งอยากทำ"
"ถ้าคุณยังไม่ปล่อย ฉันจะคิดว่าคุณกำลังหวงฉันกับพี่นนท์ คุณก็ยังไม่ลืมฉันเหมือนกันคุณจัสติน สิ่งที่คุณทำตอนนี้มันก็ไม่ต่างจากหมาหวงก้าง”
“อื้อ ออ อี๊ดดดด"
จุ๊บ
ริมฝีปากหนาจู่โจมริมฝีปากบางทันทีในตอนที่เธอกำลังอ้าปากพูด และเป็นจังหวะประจวบเหมาะที่ทำให้ลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากของเธออย่างง่าย ลิ้นสากตวัดเกี่ยวพันอย่างดูดดื่ม ต่อให้เธอต่อต้านเขามากแค่ไหนก็ไม่มีทางที่จะหนีพ้น ความช่ำชองเรื่องใช้ลิ้นของเขาไม่เคยเป็นสองลองใคร น้ำหวานจากโพรงปากคนตัวเล็กยังคงหอมหวานเหมือนกับตอนนั้น
ปึก ปึก
กำปั้นเล็กทุบหน้าอกเขาอย่างแรง ไม่สนใจว่าเขาจะเจ็บปวดแค่ไหน
"อื้อ...อี๊ดดด" ฉันได้แต่ส่งเสียงกรีดร้องในลำคอ ไม่สามารถเบี่ยงหน้าไปทางไหนได้เลยเพราะถูกฝ่ามือรั้งลำคอไว้แน่นจนขยับไม่ได้
นานหลายนาทีที่จัสตินดูดกลืนน้ำหวานจากปากเธออย่างหนักหน่วง จากแรงที่เธอพยศต่อต้านในตอนแรกเริ่มเบาลงและนิ่งไป ทำให้ลิ้นสากตักตวงจนหนำใจก่อนจะค่อยๆผละออก และถอยตัวออกห่างเพียงนิดปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
"ดีที่ยังไม่ลืมวิธีหายใจตอนโดนจูบที่ฉันเคยสอนไป ก็ถือว่าใช้ได้นะ ก็เหลือแต่ลิ้นของเธอไม่ยอมเล่นกับฉันก็เท่านั้น"
"สกปรก" คำพูดแรกเมื่อเขาปล่อยให้ปากฉันเป็นอิสระ ฉันรีบเช็ดปากลวกๆแสดงถึงความรังเกียจออกมาอย่างเปิดเผย ฉันไม่เคยทำนิสัยแย่ๆแบบนี้กับใครมาก่อนนอกจากเขา ต่อให้ย้อนกลับไปสามปีที่แล้วพฤติกรรมแบบนี้ฉันก็ไม่เคยแสดงให้เขาเห็น
"ฉันชอบคำนี้...ถ้าไม่พอใจก็ตบฉันอีกสิ แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ได้แค่ตบฉันฝ่ายเดียว นอกเหนือจากจูบตรงนี้ฉันก็ไม่ถือนะ เพราะดาดฟ้ามหาวิทยาลัยโล่งๆก็เคยมาแล้ว"
"พี่จัสตินจะทำอะไรคะ เดี๋ยวคนอื่นขึ้นมาเห็น"
"ไม่มีใครขึ้นมาบนนี้หรอก พี่ล็อคประตูทางขึ้นไว้หมดแล้ว นี่ก็เย็นแล้วด้วยไม่มีใครเห็น เชื่อพี่สิ เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสร้างความเร้าใจ" ไม่ว่าเปล่าจัสตินรีบดึงกางเกงตัวเองลง และจัดการดึงแพนตี้ตัวจิ๋วของเธอเช่นกัน มือหนาถกกระโปรงพลีทนักศึกษาขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อให้เธอพร้อมที่จะรับท่อนเอ็นอุ่นจากเขาในท่ายืน มือหนายกขาเรียวยาวคล้องแขนไว้ข้างหนึ่งทำให้ท่อนเอ็นจ่อที่ปากทางเข้าร่องสวาทพร้อมที่จะไปทักทายด้านใน
"อย่านานนะคะ นับกลัวคนขึ้นมาเห็น"
"ยากหน่อยนะ เพราะผัวนับแตกยากและเอานานซะด้วย ครั้งนี้พี่ไม่เล้าโลมมันจะเสียเวลา"
ปึก
"อ๊ะ...อื้อ...จุก นับเจ็ง"
"เจ็บสิดี ยิ่งจุกด้วยพี่ยิ่งชอบ พี่อยากให้นับทั้งจุกและเจ็บ" ริมฝีปากหนากระซิบที่ข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงกระเส่า พลางก้มมองจุดเชื่อมต่อที่กลีบกุหลาบของเธอกลืนกินท่อนเอ็นขนาดใหญ่เข้าไปทั้งลำ จัสตินและนับดาวมีอะไรกันทุกวันที่คอนโดใหม่ ที่จัสตินตั้งใจซื้อไว้เพื่อนอนกับเธอโดยเฉพาะ เขาไม่ชอบรูหนูที่ไม่มีแม้แต่เครื่องปรับอากาศ ก็ไม่แปลกที่เธอจะชินกับขนาดของเขาไปแล้ว
ปึก ปึก ปึก
"อ๊ะ อ่ะ อ๊ายย พี่จัสตินนับเจ็บ" นับดาวครางออกมาไม่หยุดเมื่อสะโพกสอบอัดกระแทกเข้ามาอย่างไร้ความปรานี
"ตอดพี่ซะแน่นขนาดนี้ตื่นเต้นเหรอ"
บนดาดฟ้าของมหาวิทยาลัยชื่อดังกลายเป็นรังรักของคู่รักหนุ่มสาวที่กำลังแสดงบทรักอันร้อนแรงท่ามกลางสายลมเย็นๆในช่วงพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า
"หยุดรื้อฟื้นอดีตสักที!" ฉันเห็นรอยยิ้มและสีหน้าของเขารู้ว่าเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ มันเป็นเรื่องทุเรศที่สุดในชีวิตที่ฉันเคยทำ ตอนนั้นที่ทำลงไปเพราะความใจอ่อนและรักเขามากจนไม่ปฏิเสธความต้องการของเขา ฉันเองก็มีส่วนผิดที่กล้าทำอะไรแบบนั้นในที่สาธารณะและยังอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย แต่ทุกอย่างมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว ได้แต่นึกย้อนและโทษความใจง่ายของตัวเองอยู่ทุกวันนี้
"หึหึ...ฉันแค่จะมาทักทายก่อนกลับสักหน่อย และเผอิญคำพูดเธอมันดึงดูดปากฉันมากไปหน่อย อ่อ! และอย่าลืมล้างปากด้วยล่ะถ้าไม่อยากให้ผัวใหม่รู้ว่ามีกลิ่นน้ำลายผัวเก่าอยู่ในปากของเธอ" จัสตินพูดพร้อมกับหันหลังเดินออกไปด้วยท่าทางยียวน แต่พอพ้นสายตาเธอแล้วใบหน้าคมคายก็กลับมาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม
ดวงตากลมโตวูบไหวมองตามแผ่นหลังแกร่งห่างออกไปเรื่อยๆ เหตุการณ์ที่เขาจูบฉันลอยเข้ามาในหัวอีกครั้ง "คุณกลับมาทำให้ฉันรู้สึกอีกทำไม"
- ผู้เขียน
