บทที่11 หลบสายตา
1078 คำ
บทที่11
หลบสายตา
ถึงเวลามื้อเย็นฉันกับแม่และป้าพลอยก็นำทีมแม่บ้านยกอาการมาเสิร์ฟ และฉันก็พึjงได้เจอหน้าพ่อเบย์ของฉันด้วย ท่านมองฉันอย่างไม่เชื่อสายตาที่เห็นฉันแต่งตัวเรียบร้อย ถึงขั้นหันไปหยิกแขนพ่อไบร์ทจนท่านสะดุ้งเฮือก
“หนูเบลน่ารักจริงๆ เลย เห็นไหมคะดิฉันบอกแล้วว่าเวลามันจะทำให้เด็กๆ ค่อยๆ พัฒนาขึ้น”
ฉันอมยิ้มแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามพี่วาโย จังหวะที่ฉันนั่งลงสายตาของฉันกับเขามองสบตากันด้วยความบังเอิญ เขาจึงรีบก้มหน้าลงแล้วหันไปพูดคุยสนทนากับผู้ใหญ่
ทุกคนทานข้าวพร้อมกับพูดคุยถึงงานเลี้ยงสโมสรที่จะจัดขึ้นในอาทิตย์หน้า งานนี้มันเป็นงานสำคัญของบ้านฉัน ทุกๆ ปีพวกเราต้องไปร่วมประมูลเพชรและของมีค่าที่ถูกนำมา มันเป็นการชิงดีชิ่งเด่นกระจายอำนาจทางสังคม
“ปีนี้พวกเราไม่พลาดแน่ครับคุณอาทิตย์” คุณพ่อของพี่วาโยทำท่าสนใจงานเลี้ยงสโมสรมาก เพราะท่านเป็นคนชอบสะสมของเก่าแต่ท่านคงไม่รู้ว่าภายใต้งานสังสรรค์มันก็เหมือนมีดาบสองคม พลาดมาก็ตายได้เลย
เท่าที่ฉันรู้มาบ้านฉันคือผู้ดูแลสโมสรต่อจากคุณปู่ทวด มาเฟียทั่วประเทศจะมารวมตัวกันเพื่อพูดคุยและจ่ายเงินส่วนกลางให้สโมสร หลายคนคงสงสัยว่าทำไมต้องจ่าย เท่าที่คุณแม่เล่าให้ฟังเหมือนคุณปู่ทวดท่านมีอำนาจต่อรองกับตำรวจ และเงินที่จ่ายมาก็คือเงินที่พวกเราใช้เลี้ยงตำรวจและนักการเมือง
แต่สิ่งเดียวที่พยัคฆ์เมฆาไม่ทำนั่นก็คือยาเสพติด หากใครมีปัญหาหรือถูกตรวจค้นเจอจนมีคดีความ พยัคฆ์เมฆาจะตัดออกไปจากสโมสรทันที หากใครเลือกเดินสายนี้ก็อย่าเอาความเดือดร้อนมาให้ ถ้าเป็นเรื่องอื่นหรือต้องการให้ตำรวจปิดหูปิดตาสามารถเข้ามาคุยกันได้
มาเฟียแก๊งอื่นถึงได้ขยันเอาของกำนัลมาให้บ้านฉันทุกวี่ทุกวัน มันทำให้ฉันรู้ว่าฉันต้องทำตัวให้แข็งพอที่จะใช้ชีวิตอยู่กับคนพวกนี้
“หนูเบลป้าจะไปเที่ยวพักผ่อนก่อนมหาวิทยาลัยจะเปิด ไปด้วยกันไหมลูก”
“ยังไม่ได้หมั้นหมายกันเลย ผมว่าคงจะไม่เหมาะมั้งครับ” ไม่ใช่เสียงพ่อทั้งสองของฉันแต่เป็นเสียงไอ้น้องชายตัวดีที่นั่งอยู่ข้างพ่อไบร์ท มันพูดโดยไม่มองหน้าใครเลย
“เบลอยากไปนะคะแต่เบลแล้วแต่คุณพ่อค่ะ เบลเชื่อคุณพ่อ”
พ่อทั้งสองมองหน้าฉันอย่างไม่เชื่อสายตา รวมถึงคุณแม่และคุณป้าที่มองฉันผิดไปท่านคิดว่าฉันจะต้องค้านสุดตัวหรือไม่ก็อ้อนจะไปให้ได้
“ไม่ต้องห่วงนะคะฉันจะดูแลหนูเบลไม่ให้คาดสายตาเลยค่ะ”
วาโยหันไปมองหน้าแม่ตัวเองพร้อมกับถอนหายใจออกมา เขาไม่อยากให้แม่เร่งรัดฝ่ายนั้นมากเกินไป
“ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากให้ไปนะครับ แต่ยังไงเรื่องความเหมาะสมมันก็น่าห่วง ไว้ให้เด็กๆ ศึกษากันอีกนิดดีกว่าครับ” หมอเบย์ตอบออกมาพร้อมรอยยิ้ม ฝั่งวาโยจึงน้อมรับและเปลี่ยนเรื่องคุย
ทานมื้อเย็นเสร็จผู้ใหญ่ก็นั่งทานผลไม้และพูดคุยถึงเรื่องธุรกิจที่ทำร่วมกัน ลัลลาเบลจึงออกมาเดินเล่นก็เจอชายหนุ่มนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่คนเดียวที่ซุ้มดอกไม้ของอาทิตย์
“มานั่งคนเดียวไม่เหงาหรือไง”
“ข้างในวุ่นวาย แล้วช่วงนี้ไม่ออกไปแว้นแล้วเหรอ”
“ไม่แล้วค่ะ คุณพ่อตีไปยังขยาดอยู่เลยว่าแต่ครอบครัวพี่วาโยจะไปเที่ยวไหนเหรอคะ” ฉันเอียงหน้าเล็กน้อยพร้อมส่งสายตาออดอ้อนเบาๆ ตามฉบับการจีบหนุ่มเย็นชาที่มีคนแนะนำใต้กระทู้นั้น
“ภูเก็ตน่ะ พอดีมีบ้านพักตากอากาศอยู่ที่นั่น ปกติจะไปทุกปีไม่อยากไปเหรอ”
“อยากไปค่ะ แต่ไว้โอกาสหน้าจะดีกว่า” แบบนี้สินะคุณพ่อฉันถึงไม่อยากให้ไป เป็นบ้านพักส่วนตัวไหนจะบรรยากาศมันพาให้เสียตัวง่ายนี่เอง
///วาโย///
ไม่รู้ว่าผมกับเธอสบตากันนานแค่ไหน แต่ในตาของเธอผมเห็นความอ่อนโยนความน่ารักซ่อนเอาไว้ ผิดกับบุคลิกของเธอที่ดูแก่นแก้วไม่กลัวใคร ผมรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พยายามหลบสายตาของเธอนี่แหละ
“ดูพี่วาโยเครียดๆ นะคะ”
“เรื่องงานน่ะ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ว่าแต่พี่วาโยไม่มีแฟนจริงๆ เหรอคะ เคยคิดที่จะมีแฟนบ้างไหมคะ”
ผมจะตอบคำถามเธอยังไงดีวะ แฟนก็เคยมีแต่ตอนนี้ไม่มี ยิ่งแม่ผมคุมเข้มเรื่องผู้หญิงและเพื่อนผู้หญิงของผม ผมก็เลยต้องตัดความรำคาญคบแต่เพื่อนผู้ชาย
“ไม่มีถามทำไม”
“ไม่มีอะไรค่ะ เบลเห็นพี่อายุมากกว่าเบลตั้งหลายปี”
“ตอนอยู่เมืองนอกเรียนหนักทำงานหนักด้วย กลับมาก็ต้องมาบริหารงานเลย”
“ค่ะ เบลเองก็ไม่เคยมีแฟนเห็นแรดๆ แบบเมื่อก่อนแต่ก็ไม่เคยคบใครเลย ยังสดยังซิงต้องเก็บเอวเอาไว้โยกกับคนที่ใช่ค่ะฮะๆๆ”
ผมหัวเราะกับสิ่งที่เธอพูด เธอบอกยังสดยังซิงงั้นเหรอเออเหมือนผมเลย แต่จะเชื่อได้เหรอผู้หญิงเวอร์จิ้นหายากจะตาย
ผมนั่งคุยกับเธอจนหันไปเห็นผู้ใหญ่ด้านในที่แอบมองผมอยู่แต่พอถูกผมจับได้ก็เสแสร้งทำเป็นคุยกันต่อ ไร้สาระสิ้นดี
“เอ่อ...พี่วาโยคะพรุ่งนี้พี่ทำงานหรือเปล่าคะ”
“เปล่า พรุ่งนี้ว่าง”
“ถ้าเบล...เอ่อ...”
“ให้พี่มารับไปเที่ยวไหมล่ะ พี่ว่าจะไปซื้อของพอดี”
“ไปค่ะ ว่าแต่พี่วาโยไม่รังเกียจเบลแล้วเหรอคะ”
“ไม่ได้รังเกียจแต่ไม่ชอบที่เราทำตัวแบบนั้น มันดูก้าวร้าวไปหน่อย แต่เป็นแบบตอนนี้ก็ดีแล้วน่ารักดี” เชี่ย! ผมมองหน้าเธอที่ดูตกใจกับสิ่งที่ผมพูด ผมเองก็ตกใจจึงหันหน้าหนีไปมองคนสวนตัดแต่งกิ่งต้นไม้แทน
- ผู้เขียน
