รอนแรมอ้างว้างบนทางเปลี่ยวเหงา ทอดน่องมองดาวกับเงาลำพัง โอบกอดตัวเองครั้นลมหนาวผ่าน เฝ้าอธิษฐานขอพรพระจันทร์ เพียงบ่าไหล่กว้างของใครสักคน คืนวันสับสนมีเขาเคียงข้าง คอยซับน้ำตาในยามสิ้นหวัง ยื่นมือฉุดรั้งเมื่อครั้งคลุกคลาน ตอนที่ 8 แสงอาทิตย์อัสดงแผ่รัศมีสีแดงฉาน ณ. ริมขอบฟ้า ในเวลาโพล้เพล้ทั้งแลดูงดงามและน่าหวาดหวั่น บนหลังอาชานัยสายพันธ์เลิศมีสองร่างของหนุ่มสาวนั่งแนบชิด ฝ่ายหญิงสาวแรงระโหยแทบจะเป็นลมฟุบหลับบนหลังม้า ฝ่ายชายหนุ่มกลับตื่นตัวและมีความสุขล้นหัวใจจนไม่อยากหยุดพักการเดินทาง “อีกไม่ถึงสิบลี้ก็จะเข้าเขตชุมชน” หยางหลงแกล้งโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงต่ำกระทั่งจมูกชนกับใบหูเล็กและกล่าวเสียงเบา หลิวอี้เฟยสะดุ้งเอนหนีเหมือนถูกของร้อน ตลอดทั้งวันนางทำราวกับว่าหากเผลอไผลพิงหลังกับแผ่นอกกว้างแกร่งแล้วสองร่างจะหลอมรวมแยกจากกันไม่ได้ นางปิดปากเงียบ หลิวอี้เฟยไม่ได้บอบบางจนไม่สามาร