01 - เสียงร้องไห้ปริศนา
1487 คำ
บรรยากาศตอนดึกช่างเงียบสงัดและวังเวง ลมสงบนิ่ง ต้นไม้ใบหญ้านิ่งสงบและไม่ไหวติง ไม่มีแม้แต่เสียงจิ้งหรีดเรไรร้องบรรเลงดังเช่นในสมัยก่อนเก่า นกกลางคืนที่ออกหากินกลางแสงจันทร์นวลสวยก็หาได้ยากยิ่งในเมืองใหญ่ที่มีแต่ตึกสูง ผู้คนต่างหลับไหลเพื่อฟื้นกำลังกายจากงานหนักยามกลางวัน มีผู้คนเพียงไม่มากที่ยังคงทำงานในเวลานี้
รปภ.นายหนึ่งออกตรวจตราเวรยามในหมู่บ้านจัดสรรตามเวลา เขามองไปยังบ้านทุกหลังด้วยความระแวดระวัง ไฟทุกดวงในบ้านปิดและเงียบสนิท ถนนทุกเส้นมีเพียงแสงจากเสาไฟเท่านั้นที่ยังคงส่องสว่าง แต่มันก็สลัวเต็มทีตามอายุการใช้งาน ทุกแห่งเงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงเอี๊ยดอ๊าดของโซ่จักรยานที่ไร้การหยอดน้ำมันที่ปั่นไปตามถนนอย่างช้า ๆ มันดังกังวานก้องไปในความเงียบสงัด เงาของเขาวูบวาบล้อแสงไฟไปตามรั้วบ้านมองดูคล้ายกับจะมีสิ่งใดวิ่งตามมาด้านหลัง...
รปภ.ชะงักกึก เขาชะลอรถจักรยานและเงี่ยหูฟังเสียงแผ่วเบาที่ลอยมาตามลม อะไรน่ะ? เสียงร้องไห้เหรอ? ใครกันจะมาร้องไห้เวลานี้? เขาคิดแล้วหันหลังกลับไปมองหนทางที่เพิ่งผ่านมา แล้วเขาก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นเงาสีขาวจาง ๆ เคลื่อนฝ่าความมืดใกล้เข้ามา นั่นมันอะไรกัน!! คนเหรอ? แต่... มันเหมือนกับลอยมามากกว่าจะเดินนะ!!
รปภ.รู้สึกเสียวสันหลังวาบแบบไม่มีสาเหตุ ขนตามตัวลุกตั้งชันพร้อมกัน เหงื่อเม็ดโตผุดออกมาจากรูขุมขน สัญชาตญาณบอกเขาว่า นั่นไม่ใช่คนแน่นอน ถ้างั้นมันก็คือ... เขากลืนน้ำลาย และ...
"???"
เสียงเพลงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือดังลั่นแหวกความเงียบตอนตีสอง พร้อมการสั่นระรัวจนแทบจะตกจากโต๊ะ ทำให้คนที่นั่งจดจ่อหน้าจอโน้ตบุ๊กสะดุ้งเฮือกจนผวาแทบจะหงายหลัง หน้าเขาถอดสีและยกมือลูบหน้าอกปลอบใจตัวเองให้หายตระหนก เขาหันไปมองต้นเสียงด้วยความเคืองก่อนจะคว้ามันขึ้นมารับสาย
"ไอ้เหี้ยวิน!! มึงจะโทรมาทำไมตอนนี้วะ กูตกใจหมด กำลังเขียนนิยายผีอยู่เลย ไอ้..." ทิวากรด่าคนปลายสายเป็นชุด
"ไอ้สัสกร! มึงจะเขียนนิยายผีทำมะเขือไรตอนดึก ๆ วะ ถ้ามึงจะกลัวผีขนาดนี้" เสียงปลายสายหัวเราะออกแนวสะใจ
"กูไม่ได้กลัว! กูตกใจ! เชี่ย กูเกือบหัวใจวายตาย" ทิวากรแว้ดใส่เพื่อน
"งั้นมึงก็ตั้งระบบสั่นสิวะ จะได้ไม่ตกใจ" เทวินทร์ยังหัวเราะไม่เลิก
"ตั้งสั่นกูก็ไม่รู้ว่าใครโทรมาสิวะ แล้วมึงมีอะไรถึงโทรมาตอนตีสอง? ให้มีสาระนะมึง เสียเวลากูสัส ๆ" ทิวากรบ่นใส่ด้วยความเคือง
"ธุระไม่มีว่ะ กูเพิ่งกลับมาถึงบ้านเนี่ย กูรู้ว่ามึงยังไม่นอน กูคิดถึงก็เลยโทรมาหามึงไง" เทวินทร์ส่งเสียงออดอ้อน
"แต่กูไม่ได้คิดถึงมึงว่ะ มึงไปหื่นไกล ๆ กูเลยนะ ไม่งั้นมึงจะโดนตีนกูประทับบนหน้าหล่อ ๆ ของมึง" ทิวากรด่าเพื่อนสนิทด้วยความเคืองมากเป็นสองเท่าเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายแค่โทรมากวนประสาทเขาเล่น
"แหม~ มึงนี่ไม่มีอารมณ์สุนทรีย์กับคารมกูเลยนะ น่าเสียใจจัง" เสียงถอนหายใจเหมือนกำลังน้อยใจ หากแต่คนฟังรู้สึกว่ามันโคตรจะดัดจริต
"พอละไอ้วิน มึงอย่ามาเนียนไร้สาระจีบกู กูจะวางสายละ เสียเวลาทำงานกูสัส ๆ เวลายิ่งไม่ค่อยมีอยู่" ทิวากรส่ายหัวแล้วกดวางสาย ทันได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจจากเพื่อนดังมาก่อนสายจะตัดไป และเหลือเพียงความเงียบ
"ไอ้เหี้ยวิน ไอ้เกย์นรก ทำกูตกใจจนลืมนิยายหมดเลย ตะกี้ว่าจะเขียนต่อยังไงวะ ไอ้รปภ.นั่นมันเจออะไรวะ" ทิวากรซบหน้าลงฝ่ามือด้วยความปวดหัว อารมณ์ที่บิวต์มาสำหรับนิยายผีหายวับไปหมด เขาเงยหน้ามองจอโน้ตบุ๊กที่เขียนค้างไว้แล้วถอนหายใจ
"เกือบตีสามแล้ว พอละ ไปนอนดีกว่า ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่" ทิวากรเซฟงาน ปิดคอม ผลักเก้าอี้ออกจากโต๊ะแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ เขาเดินไปปิดไฟ ปิดประตูห้องทำงานแล้วเดินขึ้นชั้นสอง ผลักประตูห้องนอนแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ตลบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแล้วหลับไป
----------
"ฮึก... ฮึก... ฮือออ..."
เสียงร่ำไห้แผ่วเบา ผสมเสียงสะอื้นราวกับเจ็บปวดนักหนาแต่พยายามกัดฟันกลั้นสะอื้นล่องลอยมาตามลม มันแทรกผ่านบานหน้าต่างกระจก ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบหูคนกำลังนอนหลับบนเตียง ทิวากรลืมตาพรึ่บแล้วลุกขึ้นนั่ง เขามองไปรอบ ๆ ห้อง แต่มันก็ไม่มีอะไรผิดปกติ
"ใครร้องไห้วะ? ตอนตี 3 กว่าเนี่ยนะ? คงไม่ใช่... ไอ้นั่นนะ..." ทิวากรขนลุกเกรียวไปทั้งตัว เขาหย่อนเท้าลงจากเตียงแล้วรีบหดขึ้นทันทีเมื่อเสียงร้องไห้ดังมาอีก
"ไม่น่า บ้านนี้เราอยู่มา 20 ปีแล้วไม่เคยเจออะไรสักอย่าง จะมาเจอเอาตอนเขียนนิยายผีหรือไงวะ"
เขาปลอบตัวเองแล้วลุกไปแง้มม่านหน้าต่างมองออกไปที่ถนน แต่มันว่างเปล่า มีเพียงแสงจากหลอดไฟตรงเสามุมรั้วเท่านั้น
"ไม่มีอะไรนี่ หมาก็ไม่หอนสักหน่อย เพ้อเจ้อละ สงสัยหูแว่ว" เขาผ่อนลมหายใจออกมาแล้วเดินกลับไปที่เตียง
"ฮืออ... พ่อครับ... ฮึกก..."
ทิวากรสะดุ้งเฮือก ครั้งนี้เสียงมันชัดขึ้นอีกแล้ว มันดังมาจากบ้านเขานี่เอ๊งงง แล้วมันอยู่ไหน มองออกไปก็ไม่มีอะไรนี่หว่า
เขาลูบหน้าอกหนัาใจที่กำลังเต้นโครมครามแล้วปลอบให้มันสงบ ก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าออกจากห้อง เดินลงไปชั้นล่าง
"มันต้องเป็นขโมยแน่!" เขาเดินไปคว้าปืนไรเฟิลที่แขวนตรงผนังในห้องทำงาน จับให้กระชับมือแล้วเดินไปทางหลังบ้าน แง้มประตูห้องครัวแผ่วเบา สายตามองฝ่าความมืดไปจนทั่วห้อง
"เฮ้ย!" ทิวากรใจหายวาบเมื่อเจอดวงตาสีเขียวคู่หนึ่งที่สูงระดับสายตาเขาพอดี มันเรืองแสงในความมืดและจ้องมาที่เขา เขายกปืนประทับบ่าแล้วเล็งดวงตาคู่นั้น มันมองเขาแล้วกะพริบช้า ๆ ก่อนจะขยับเคลื่อนไปทางขวาและส่งเสียงออกมาแผ่วเบา
"เมี้ยวว..." เจ้าแมวลายสลิดสีน้ำตาลสะบัดหน้าใส่ทิวากรแล้วกระโดดลงจากตู้วางของ เดินนวยนาดออกไปทางช่องประตูแมวหลังครัว
"ไอ้ข้าวตัง! ไอ้แมวนรก ทำกูตกใจหมด นึกว่าผี" ทิวากรด่าแมวตัวเองแล้วลดปืนลง
เดี๋ยวสิ! ทิวากรชะงักกึก ไอ้ข้าวตังมันร้องไห้ไม่ได้นี่หว่า แถมยังเรียกพ่อแบบนั้น แมวโลกไหนมันทำได้วะ!
ทิวากรยืนนิ่งในครัว หูเงี่ยฟังเสียงต่าง ๆ รอบตัวท่ามกลางความเงียบสงัด แล้วเขาก็ได้ยินมันอีกแล้ว เสียงสะอื้นแผ่วเบานั่น มันดังแว่วมาอีกแล้ว
..เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ถ้าเป็นขโมยก็จะกระทืบมันให้น่วมแล้วจับส่งตำรวจ แต่ถ้าเป็นผี... ค่อยว่ากันอีกที
ทิวากรค่อย ๆ เดินไปจนรอบบ้าน แต่ไม่มีวี่แววว่าจะเจอคนหรืออะไรสักอย่างในตัวบ้าน เขาเดินไปที่ประตูหน้าบ้านแล้วเปิดออกช้า ๆ แต่ข้างหน้าบ้านว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวเลย ทางโรงจอดรถก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ลานข้างบ้านก็สงบเงียบ สนามหญ้าก็ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่แมวสักตัว มีแต่ความสงัดเงียบท่ามกลางความมืด
เขาเดินออกไปดูที่ถนนหน้าบ้าน สุดถนนทางซ้าย สุดถนนทางขวา แต่ทุกอย่างก็สงบเงึยบ ไม่มีคนเดิน ไม่มีรปภ. ไม่มีขโมย ไม่มีผี ไม่มีหมา ไม่มีอะไรเลย
"สงสัยเขียนเรื่องผีจนหลอนไปเองแน่เลยว่ะ ต่อไปไม่เขียนละ กลับไปเขียนแนวโรแมนซ์อีโรติกแบบเดิมดีกว่า" ทิวากรเกาหัวแล้วหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน
เขาเดินไปห้องทำงาน เก็บไรเฟิลแขวนไว้ที่เดิม ปิดประตูห้องแล้วกลับขึ้นไปนอนต่อ แต่ทำยังไงก็ไม่สามารถข่มตาหลับได้อีก มันจะตี 5 แล้ว เขาถอนหายใจยาวแล้วลุกขึ้นไปล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปวิ่งออกกำลังกายที่สนามสาธารณะของหมู่บ้าน
"วิ่งเรียกเหงื่อให้มันเหนื่อย ๆ จะได้มานอนสักงีบ ก่อนลุกไปปั่นต้นฉบับต่อ"
-------------------------
- ผู้เขียน
