“ใจเย็น ๆ ก่อนแม่ มันไม่มีอะไรเลย นั่นรุ่นพี่ฝันเองเราสนิทกันพี่เขาเลยขอให้ฝันช่วย”
“ช่วยยังไง ช่วยอะไรถึงต้องจูงมือกันขึ้นรถ แถมคนที่ส่งมายังบอกอีกว่าขึ้นไปตั้งนานสองนาน ฉันก็ว่าทำไมกลับมาช้า ที่แท้แกก็ แกก็... ฮึ่ย! อย่าหนีนะ ฉันจะตีแกให้ตายคามือเดี๋ยวนี้เลย!” อยู่ต่อก็บ้าละ วิ่งสิค่ะรออะไร
ออกจากห้องได้ฉันก็ดันประตูไว้ไม่ให้แม่ตามออกมา มองหาว่าอะไรที่พอจะใช้ดันประตูถ่วงเวลาไม่ให้แม่วิ่งตามทัน
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะยัยลูกไม่รักดี มีเมฆอยู่แล้วแกยังกล้ายุ่งกับผู้ชายคนอื่นอีกเหรอห๊ะ!”
“ฝันบอกแล้วไงว่าฝันกับเมฆเป็นได้แค่พี่น้อง ทำไมแม่ไม่เคยฟังฝันบ้างเลย”
“แกนั่นแหละที่ไม่เคยจะฟังฉัน ฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับแกนะ ไม่เข้าใจเลยรึไง” แม่ยังคงย้ำแต่คำเดิม ฉันเหนื่อยใจจะพูดต่อเลยพยายามลากโต๊ะโคมไฟที่ตั้งอยู่ไม่ไกลมาช่วยดันประตูไว้
“ฝันกลับมอก่อนนะแม่ ไว้แม่ใจเย็นเมื่อไหร่ฝันจะเล่าทุกอย่
