ฉันกับเมฆถูกไล่ออกจากบ้านอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด แค่พูดคำว่าอยากถอนหมั้นก็โดนปิดประตูบ้านใส่ตามระเบียบ เราสองคนเดินถอนหายใจตั้งแต่หน้าบ้านมาจนถึงบึงน้ำกลางหมู่บ้าน ถ้าถามว่าทำไมต้องเดิน ก็เพราะแม่ยึดกุญแจรถไว้ทุกคัน ดีที่มือเร็วหยิบโทรศัพท์ติดมาได้ ไม่อย่างนั้นก็คงถูกไล่ออกมาแบบตัวเปล่า
“เอาไงดีเรา คืนนี้จะนอนไหน”
“นอนบ้านนั่นแหละ ดึก ๆ เดี๋ยวก็กระวนกระวายโทรตาม”
“เฮ้อ... เหนื่อยใจกับแม่ ๆ” ฉันเข้าในความหวังดีที่ผู้ใหญ่มีให้นะ พวกท่านอยากให้ฉันกับเมฆดูแลกันและกันไปจนแก่ เพื่อที่พวกท่านจะได้สบายใจว่าเรามีคนดี ๆ คอยเคียงข้าง แต่ฉันก็อยากให้ท่านเข้าใจความลำบากใจของฉันกับเมฆบ้างเหมือนกัน ว่าการที่เราถูกยัดเยียดความหวังดีแบบที่เราไม่ต้องการมันอึดอัดขนาดไหน
“อีกสองปีเรียนจบ เมฆว่าแม่ต้องเตรียมคิดธีมงานแต่งแล้วแน่ ๆ”
“อย่าพูดให้คิดมากกว่านี้ได้ไหมเมฆ” ฉันดุเอาคนยิ่งคิดไม่ตกยิ่งพูดให้คิดมาก เม
