“คืนนี้กูไม่ว่าง อาจจะทั้งคืนด้วย”
แอลกอฮอล์สูบฉีดไปทั่วร่างกาย ส่งผลให้ใบหน้าของรัฐศาสตร์แดงก่ำ สติและการยับยั้งชั่งใจเริ่มต่ำลง
รัฐศาสตร์นั่งหัวทิ่มหัวตำอยู่ที่โต๊ะ ขณะที่มือก็ยังกำแก้วเหล้าเอาไว้ไม่ห่าง ธาวินทร์ที่มาด้วยถึงกับต้องขอเบิกผ้าเย็นมาลูบเนื้อลูบตัวให้เพื่อนสนิท
เตือนตั้งแต่สามแก้วแรกแล้ว แต่เหมือนอีกคนจะไม่ฟังอะไรเลย
“มึงเป็นอะไรของมึงวะรัฐ เดี๋ยวก็เมาหรอก” สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวขอปรามก่อนที่จะน็อกคาโต๊ะ
“ไม่เมา” คนหน้าแดงสั่นหัวปฏิเสธ
“ตอนนี้มึงอะเมา”
“กูไม่เมา”
“ไอ้รัฐ”
“เอาเหล้ากูมา”
พอเริ่มงอแงธาวินทร์ก็รู้ได้ทันทีว่าต้องปรามเสียตั้งแต่ตอนนี้ เพราะเมื่อไหร่ที่ของมึนเมาเกินขนาด รัฐศาสตร์ก็อาจจะขาดสติยับยั้งชั่งใจได้
เสียงนักร้องบนเวทีกำลังจับไมค์ร้องเพลงเศร้า คนที่กำลังเหงาจับใจก็พลอยน้ำตารื้นง่ายไปด้วย
“ฮึก” ริมฝีปากสีสวยเบะคล้ายคนจะร้องไห้ มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุม
