รักวุ้นๆของยัยเห็นผี

ความจริงทั้งหมด

ผู้หญิงคนเมื่อคืนคือใครกันนะ ทำไมกลิ่นกายเหมือน..."คิดอะไรอยู่วะ" ผมที่กำลังนั่งดื่มอยู่ที่ผับ พร้อมกับคิดเรื่องบางเรื่อง

"เปล่า" ผมตอบไอ้โซลก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่ม

"กูรู้ว่ามึงกำลังเสียใจ น้องไม่น่าอายุสั้นเลย"

"กูคิดว่าเรื่องนี้มันมีอะไรแปลกๆว่ะ" พวกมันหันมาหาผมพร้อมกับขมวดคิ้ว

"แปลกยังไง"

"ตอนที่รถนำศพมะนาวเข้าห้องดับจิต กูแอบไปเห็นนิ้วเท้า แต่มันไม่ใช่นิ้วเท้าของผู้หญิงมันคือนิ้วเท้าของผู้ชาย" ใช่มันแปลกมาก จู่ๆคดีเรื่องรถชนก็ถูกปิดง่ายๆ ผู้ชายที่ชื่อก้องซึ่งเป็นคนที่มะนาวสนิทไม่มีท่าทีเสียใจ แถมเมื่อคืนผู้หญิงที่แอบขึ้นห้องผมมีกลิ่นตัวเหมือนเธอมาก

"แล้วถ้าน้องยังไม่ตาย น้องจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรล่ะ"

"เพราะฉะนั้นกูต้องพิสูจน์เรื่องนี้ไงล่ะ"

กึก กึก ฉันนั่งเคาะโต๊ะ พร้อมกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง "คิดอะไรอยู่ หืม" พี่ก้องที่เดินมานั่งอยู่ข้างๆและมองมาที่ฉัน

"นาวคิดว่านายทรงศักดิ์ต้องคิดจะทำอะไรสักอย่าง " ฉันหันไปหาพี่ก้องทันที

"ตอนที่นาวไปที่สุสานอีกครั้ง นาวเห็นรูปของคุณทศพลถูกปักด้วยมีดอยู่หน้าหลุมฝังศพ" และทันใดนั้นฉันก็เบิกตากว้างทันที

"หรือว่า...." พี่ก้องพูดก่อนที่ฉันจะลุก

"นาวจะเปิดเครื่องติดตามไว้ ถ้านาวออกนอกพื้นที่เมื่อไหร่ พี่ก้องเตรียมเจ้าหน้าที่ออกตามเลยนะคะ"

ฉันมายื่นอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ฉันเดินเข้าไปข้างในเพราะประตูบ้านมันเปิดออก มันแปลกมากทำไมบ้านถึงไม่มีคนอยู่เลยล่ะ "อื้อๆ" ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากห้องครัว ตึกตึก ฉันเร่งฝีเท้า แต่กลับต้องรีบวิ่งเมื่อเห็นผู้หญิงอายุประมาณหกสิบ ถูกมัดและปิดปากอยู่ ฉันรีบวิ่งไปแกะเชือกออกทันที

"ป้าเกิดอะไรขึ้น" ตอนนี้ใจฉันมันสั่นแรงไปหมด ฉันกลัวว่าสิ่งที่ฉันคิดมันจะเป็นจริง

"คุณท่านถูกจับตัวไป ส่วนคุณหญิงไม่รู้อยู่ไหน ฮือๆ"

"ช่วยด้วย" ควับ!! และฉันต้องหันไปมองที่บรรไดทันที ฉันรีบวิ่งไปประคองร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง

"ป้าโทรเรียกรถพยาบาล" ฉันบอกป้าคนนั้นก่อนที่จะใช้ผ้ากดแผลเพื่อห้ามเลือดที่ศีรษะของเธอ

"ช่วยคุณทศพลด้วย"

"นายทรงศักดิ์จับตัวเขาไปใช่ไหมคะ แล้วคุณรู้หรือเปล่าว่าพวกนั้นพาเขาไปที่ไหน" เธอส่ายหน้าเบาๆ เอี๊ยด ไม่นานรถพยาบาลก็มาจอดอยู่หน้าบ้าน

"ป้าคะฝากด้วยนะคะ" ฉันรีบเดินออกจากตรงนี้ทันที ติ๊ง ติ๊ง เสียงข้อความที่ดังขึ้นทำให้ฉันขมวดคิ้วทันที

"ถ้าแกอยากให้พ่อแกปลอดภัยก็มาเจอฉันที่นี่" เขารู้ว่าฉันยังไม่ตาย ฉันกำมือแน่นแล้วไปตามตำแหน่งที่ถูกส่งมาให้

ตึก ตึก ฉันรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันทีซึ่งมันคือตึกร้าง กึก ชะงักหยุดเมื่อมีผู้ชายสามคนเดินมาดักหน้าก่อนที่จะมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามานั่นก็คือนายทรงศักดิ์ "หึ มาเร็วกว่าที่คิดนี่"

"คุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร" นายทรงศักดิ์เค้นหัวเราะ ก่อนที่จะยกมือเพื่อส่งสัญญาณให้ลูกน้องลากตัวผู้ชายคนหนึ่งมา

"ทำไมฉันต้องทำงั้นเหรอ ก็เพราะแกไง" เพราะฉันงั้นเหรอ

"ถ้าไม่มีแกกับพ่อแกป่านนี้มรดกทุกอย่างต้องเป็นของฉัน แต่เพราะคุณแม่รักพ่อแกมากไง ท่านไม่เคยเห็นฉันเป็นลูกเลยสักครั้ง ใช่ ฉันมันก็แค่ลูกเลี้ยงจะไปเทียบกับลูกในไส้ได้ไงล่ะ"

"เพราะแบบนี้ใช่ไหมคุณถึงพยายามที่จะฆ่าฉัน"

"หึ ฉันก็แค่สั่งสอนพ่อแกให้รู้ว่าการถูกพรากของรักไปมันรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่แกกลับไม่ตายแถมยังเป็นตัวปัญหาตำรวจรู้เรื่องของฉันก็เพราะแก ฉันก็เลยส่งลูกน้องไปตามยิงแกไง แต่แกคิดเหรอว่าไอ้แผนกระจอกของแกจะทำให้ฉันหลงกลได้"

"แต่คุณก็พลาดไปหาฉันที่สุสาน" ฉันยกยิ้มมุมปากให้นายทรงศักดิ์ เขาจ่อปืนมาที่ฉันทันที

"ทรงศักดิ์เธอไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าแกจะฆ่าแกก็ฆ่าฉันสิ" อึก ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เมื่อเขาจ่อปืนไปหาพ่อของฉัน ไม่มันต้องไม่จบแบบนี้สิ ฉันต้องทำให้เขาเบี่ยงเบนความสนใจ และทันใดนั้น ปัง ปัง เสียงปืนของลูกน้องนายทรงศักดิ์ที่ยิงปะทะกับตำรวจทำให้เกิดความชุลมุนขึ้น พรึบ!! ตุ๊บ ฉันกระโดดถีบผู้ชายคนที่จับตัวพ่อฉันก่อนที่จะพาผู้ชายวัยห้าสิบวิ่งหลบกระสุนปืน

"ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ" ท่านยิ้มก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

"มะนาวใช่ไหมลูก ลูกยังไม่ตายใช่ไหม"

"ค่ะ นาวยังไม่ตาย นาวจะพาท่านกลับไปก่อนส่วนเรื่องทางนี้ตำรวจจะจัดการเอง"

"ไอ้นาวทางนี้" เสียงจ่าเอกที่ดังขึ้นจากข้างหลัง ฉันค่อยๆพยุงผู้ชายตรงหน้าเดินตามจ่าเอกทันที

ผมที่กำลังนั่งมองผู้หญิงอายุสีสิบกว่าๆนอนหลับก่อนทีจะลุกขึ้นยืนแต่ประตูก็เปิดออกโดยผู้ชายอีกคน

"ลุงทศมันเกิดอะไรขึ้น"

"ทรงศักดิ์จับตัวลุงไปแต่โชคดีตำรวจมาช่วยไว้ทัน"

"ลุงต้องขอโทษด้วยนะ" ผมขมวดคิ้วทันทีเมื่อลุงทศพูดจาแปลกๆ

"ทรงศักดิ์เป็นคนวางแผนตัดเบรกรถคุณหญิงเอวา เพราะทรงศักดิ์รักเอวาแต่เอวาไม่ได้รักเขา เขาโกรธมากจึงตัดสินใจทำแบบนั้น" ผู้ชายคนนั้นฆ่าแม่ผมแล้วจนทำให้ของชายผมนอนเป็นเจ้าชายนิทราจนถึงทุกวันนี้

"ต้าอย่าโกรธสันติเลยนะ เขาไม่มีส่วนเกียวข้องกับเรื่องนี้เลย คืนวันนั้นเอวาเธออยากไปรับกัปตันด้วยตนเองแต่สันติห้ามไว้แล้ว" คืนนั้นมันเป็นคนที่แม่ผมประสบอุบัติเหตุ

"นายทรงศักดิ์ไม่ได้จะฆ่าแม่ผม เขาพยายามจะฆ่าพ่อผม" เขาตั้งใจตัดเบรกรถเพราะรู้ว่าพ่อผมต้องเป็นคนไปรับกัปตันแต่เกิดความผิดพลาด ซึ่งวันนั้นคนที่ขับรถคันนั้นคือแม่ผม

"และมีอีกเรื่องที่ลุงอยากจะบอก" ผมหันไปหาลุงทศทันที

"มะนาวเธอเสียชีวิตแล้ว สัญญาที่ลุงได้ให้ไว้คงจะไม่มีวันเกิดขึ้นจริงแล้วล่ะ" หัวใจผมหล่นวูบทันที นี่ผมไม่มีความหวังอีกแล้วใช่ไหม

"ลุงรู้ว่าต้าไม่ได้รักลูกสาวลุง ลุง..."

"ผมรักเธอ" จบประโยคของผมทำให้ลุงทศเผยยิ้มออกมาทันที ท่านยื่นมือมาแตะไหล่ผมเบาๆ

"งั้นก็ขอให้โชคดีนะ" ท่านยิ้มก่อนที่จะลุกเดินไปหาน้านาราที่หลับอยู่บนเตียง

"โชคดีงั้นเหรอ"

"โอ้ย เหนื่อยเว้ย" ฉันที่เดินมานั่งข้างๆพี่ก้องพร้อมกับทำท่าบิดขี้เกียจ

"นายทรงศักดิ์ถูกจับตายแล้วนะ" ฉันที่นั่งกินมาม่าอยู่ที่ห้องลับ ก็ต้องเลิกคิ้วก่อนที่จะก้มกินมาม่าต่อ

"คนชั่วแบบนั้นตายก็ดีแล้วล่ะค่ะ แล้วพวกที่มีรอยสักที่หลังมือขวามีส่วนเกี่ยวข้องยังไงกับนายทรงศักดิ์" พี่ก้องหยิบน้ำขึ้นดื่มก่อนที่จะมองฉันนิ่งๆ

"ผู้หญิงคนที่ตายคือพวกผู้หญิงขายบริการให้นายทรงศักดิ์ เธอดันไปเห็นนายทรงศักดิ์ฆ่าคน จากนั้นเธอก็โดนฆ่าปิดปาก ส่วนคนที่มีรอยสักที่หลังมือขาวเป็นอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นลูกน้องของนายทรงศักดิ์" ฉันพยักหน้าเบาๆ แบบนี้นี่เอง

"เรื่องก็จบแล้ว ทำไมนาวไม่เปิดเผยตัวล่ะ" ฉันเผยยิ้มทันทีเมื่อพี่ก้องพูดจบ

"นาวกำลังพิสูจน์อะไรบางอย่างอยู่ค่ะ"