ขึ้นห้อง
1577 คำ
ฉันยืนยิ้มให้พนักงานที่กำลังมองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้ว "ขอโทษนะคะ ในรูปคุณผิวขามมากแต่ตอนนี้ทำไม" ฉันที่ทาตัวดำอ่อนๆพร้อมกับใส่แว่น จึงทำให้พนักงานมองแล้วมองอีกอยู่แบบนั้น
"ฮือ ฉะ..ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะ ฉันต้องทำนา เลี้ยงวัว พอนานๆเข้าผิวฉันก็เริ่มดำแบบนี้แหละค่ะ ชีวิตฉันมันลำบากมากเลย พ่อแม่ก็เสียชีวิตหมด ฉันก็เลยต้องเข้ากรุงเทพฯ เพื่อมาหางานทำ ฉะ..ฉัน" การแสดงของฉันคงผ่านนะ
"เอ่อ งั้นฉันรับคุณเข้าทำงานเป็นแม่บ้านแล้วกันค่ะ" ฉันขยับแว่นก่อนที่จะยกมุมปากฉีกยิ้ม
"ขอบคุณมากนะคะ ที่เมตตาคนขี้เหร่อย่างฉัน"
"ขอโทษนะครับ ลุงทศอยู่หรือเปล่า" ฉันรีบหันหน้าหลบทันทีเมื่อผู้ชายร่างสูงที่เดินมาหาพนักงานคือหมอต้า นี่มันวันอะไรของฉันเนี่ย แล้วเขามาทำอะไรที่นี่
"อ๋อ ท่านอยู่ข้างบนค่ะ เชิญคุณต้าขึ้นไปได้เลยค่ะ" แถมยังรู้จักกับเจ้าของบริษัทอีก
"เอ่อ คุณครับผมขอทางหน่อยครับ" ฉันรีบหลบทางให้ร่างสูงทันที นี่เขาจำฉันไม่ได้งั้นเหรอ โล่งอก
"ขอโทษนะคะ ผู้ชายคนเมื่อกี้เขาเป็นใครเหรอคะ"
"อ๋อ คุณชายเขาเป็นลูกชายของเพื่อนท่านประธานค่ะ" งั้นก็แปลว่าหมอจะต้องรู้จักนายทรงศักดิ์ชัวร์
ผมเคาะประตูก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างใน ก็พบกับผู้ชายวัยห้าสิบที่นั่งมองไปที่หน้าต่างกระจกด้วยความเศร้า
"คุณลุงผมขอโทษนะครับที่ไม่สามารถดูแลน้องได้" ท่านหันมามองหน้าผมก่อนที่จะเผยร้อยยิ้มเศร้าๆส่งมาให้
"ฉันเองแหละที่ผิด ทั้งๆที่หาเธอเจอแล้วแต่กลับไม่ยอมไปหาเธอ"
"แล้วคุณน้าเป็นยังไงบ้าง"
"เธอนั่งร้องไห้ทั้งวัน ข้าวไม่ยอมกิน" เสียงเคาะประตูทำให้ผมหันไปมองทันที ผู้หญิงวัยประมาณ ห้าสิบต้นๆ เดินเข้ามาในห้องซึ่งเธอก็คือแม่ของมะนาว
"ฉันขอโทษนะคะที่ไม่สามารถทำให้เธอปลอดภัยได้ ฉันผิดเองค่ะ ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะท่าน"
"มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณที่ช่วยดูแลดูสาวของผม ถึงตอนนี้เธอไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ตาม"
ตุ๊บ เสียงไม่กวาดที่ตกอยู่ที่พื้นจนเกิดเสียงดังเมื่อฉันได้ยินแม่พูดกับผู้ชายคนนั้น มันไม่จริงใช่ไหม ฉันเป็นลูกสาวของเขา มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ และฉันจะต้องรู้ให้ได้
"แม่บ้านคนใหม่เหรอ คงไม่รู้สินะว่าเขาห้ามให้มาทำความสะอาดตรงนี้เวลานี้" ฉันหันไปมองเลขาหน้าห้องที่เดินมาคุยกับฉัน
"เอ่อ ฉันเป็นแม่บ้านคนใหม่เลยยังไม่รู้อะไรมาก ขอโทษด้วยนะคะ" ฉันรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที
"เธอมาใหม่ใช่ไหม ไปกินข้าวกัน" ผู้หญิงคนหนึ่งรุ่นราวคราวเดียวกับฉันที่กำลังส่งยิ้มมาให้ฉัน
"อืม ฉันชื่อมะ..มะเฟืองนะ" เกือบหลุดแล้วไหมล่ะไอ้นาว
"ฉันชื่อปานดาวจ้ะ" ฉันยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งที่โต้ะเพื่อทานข้าว
"เธอทำงานที่นี่นานหรือยัง" ฉันมองผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามก่อนที่จะเอ่ยถาม
"ก็ปีกว่าๆ ทำไมเหรอ"
"ประธานบริษัทนี้เขามีลูกสาวด้วยเหรอ เอ่อ คือฉันได้ยินมานะแต่ไม่เคยเห็นลูกสาวเขาเลย"
"ท่านมีลูกสาว แต่ลูกสาวท่านหายไปได้ 21 ปีแล้วล่ะ" ฉันขมวดคิ้วทันที
"แต่ฉันไม่รู้อะไรมากหรอกนะ แต่ฉันได้ยินเขาพูดว่า ลูกสาวของท่านถูกลักพาตัวไป"
"แล้วเธอรู้จักคุณทรงศักดิ์ไหม"
"อืม ฉันเคยได้ยินแต่ชื่อนะ เขาเป็นน้องชายท่านประธาน แต่ตอนนี้ตัดพี่ตัดน้องกันแล้วล่ะ" ตัดพี่ตัดน้องเหรอ มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ
ฉันเดินขมวดคิ้วพร้อมกับคิดเรื่องคดี แต่เอ้ะ วิญญาณตนนั้นเขาหายไปไหนกันตั้งแต่เช้ายังไม่เจอเลย
"มะนาว ฉันจำได้แล้วฉันตายด้วยอุบัติเหตุ แต่จู่ๆก็มีภาพผู้ชายที่เราเจอที่สุสานปรากฎขึ้น" ฉันขมวดคิ้วทันที
"หรือว่าผู้ชายคนนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของนาย" โห่ เหลือเชื่อ
"อย่างแรกเราต้องหาร่างของนายให้เจอ ฉันเชื่อว่านายยังไม่ตาย" ว้า ทำไมฉันฉลาดแบบนี้เนี่ย
"แล้วจะไปหาร่างฉันที่ไหนล่ะ" ใช่ แล้วฉันจะไปหาที่ไหนล่ะ
"ฉันมีแผน เริ่มต้นที่บ้านของหมอต้า" เหตุผลก็คือหมอต้ารู้จักกับพ่อของฉันซึ่งเป็นพี่ชายของนายทรงศักดิ์ และนายทรงศักดิ์ก็ที่จัดอยู่ในบุคคลอันตราย
กุกกัก กุกกัก
"ยืนตรงๆหน่อยสิ เป็นผู้ชายซ่ะเปล่า" ฉันที่กำลังปืนกำแพงบ้านหมอต้าโดยมีวิญญาณคอยช่วย พรึบ ตุ๊บ!! ฉันนิ่วหน้าเพราะเจ็บก้นเนื่องจากตกลงมาจากกำแพงบ้าน ฉันค่อยๆลุกยืนก่อนจะจัดเอาผ้าคลุมหน้า ฉันค่อยๆเดินเข้าไปในบ้านซึ่งมันไม่ได้ล็อค
"ถ้าเป็นโจรจริงละก็ คงไม่เหลือแน่ๆ" ฉันบ่นพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนบ้าน นี่ฉันคงไม่เจอข้อหาบุกรุกหรอกนะ ฉันมองไปที่ห้องนอนสามห้องนอนก่อนที่จะขมวดคิ้ว แล้วห้องไหนมันคือห้องหมอต้าเนี่ย ฉันหันซ้ายหันขวามองหาวิญญาณที่พามาด้วยแต่กลับไม่เห็น ฉันเกาหัวตัวเองก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องที่สาม
แอ๊ด ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไปซึ่งพบกับห้องที่ว่างเปล่า โชคดีจริงๆที่เขาไม่ได้กลับมาบ้าน กุกกัก กุกกัก ฉันค่อยๆค้นหารูปเผื่อจะมีรูปบางอย่างที่สามารถชี้ว่าเป็นวิญญาณตนนั้น แต่นอกจากรูปของเจ้าของห้องก็ไม่มีรูปอะไรอีกเลย ฉันนวดขมับตัวเองเบาๆ เสียงเดินที่ฉันหยุดอยู่หน้าห้องทำให้ฉันรีบเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าทันที
บุคคลที่เดินเข้าห้องพร้อมกับแสงไฟที่สว่างขึ้นซึ่งเขาก็คือเจ้าของห้อง เดี๋ยวนะ วันนี้เขากลับมาบ้านเหรอ โอ้ย ทำไงดี เอ้าเห้ย ฉันรีบยกมือปิดตาทันทีเมื่อเขากำลังรูดซิบเพื่อจะถอดกางเกง ปัง เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้นทำให้ฉันเดินออกมาจากตู้ แอ๊ด แต่ทันใดนั้นเสียงประตูก็ดังขึ้นทำให้รู้ว่าเขากำลังจะออกมา ฉันจึงรีบวิ่งไปหลบอยู่ใต้เตียง นี่มันซวยอะไรของฉันเนี่ย
"ครับ พรุ่งนี้ผมจะเข้าไป" ฟิ้ว จู่ๆก็มีรูปๆหนึ่งซึ่งเป็นรูปผู้ชายสามคนที่ถ่ายด้วยกันปลิวมาตกอยู่ข้างๆเตียง หมับ!! ขณะที่ฉันกำลังจะยื่นมือไปหยิบแต่ต้องชะงักเมื่อร่างสูงเดินมาหยิบเอาไปก่อน
แสงไฟที่ค่อยๆดับพร้อมกับความรู้สึกว่าเตียงยุบ เขาต้องนอนแล้วแน่ๆ ฉันค่อยๆคลานออกจากใต้เตียง พร้อมกับใช้มือทาบอก เล่นเอาซ่ะตกใจแทบแย่ ฉันหรี่ตามองร่างสูงที่กำลังนอนหลับพร้อมกับเบะปากให้เขา ชิ๊ ฉันก็ไม่อยากมาเจอนายหรอกนะแต่มันจำเป็น
"มะนาว" และฉันต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อร่างสูงเรียกชื่อฉันพร้อมกับบ่นอะไรสักอย่าง เห๊อะ นี่เขาละเมอเรียกชื่อฉันงั้นเหรอ และทันใดนั้นฉันก็มองเห็นรูปเมื่อกี้อยู่บนตัวเตียง รอยยิ้มของฉันค่อยๆเผยออกมาด้วยความดีใจ
"ขอยืมก่อนนะหมอ" ฉันขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับยื่นมือไปหยิบรูปนั้น แต่ทันใดนั้น หมับ!! ร่างฉันก็ถูกจับให้นอนราบพร้อมกับร่างสูงที่กำลังขึ้นคร่อมฉัน ชิบหายแล้วไอ้นาว
"คุณเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง" ไม่ฉันจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ ตุ๊บ ฉันผลักร่างสูงออกก่อนที่จะลุกขึ้นเตรียมจะวิ่งหนี แต่ร่างของฉันก็ถูกกระชากไปที่เตียงอีกครั้ง มือฉันทั้งสองข้างถูกตรึงไว้เหนือหัว
"หึ ผู้หญิงซ่ะด้วย ถ้าไม่บอกว่าเป็นใครงั้นฉันจะหาคำตอบเอง" มืออีกข้างของเขาที่กำลังจับผ้าปิดหน้าของฉัน
พรึบ!! ตุ๊บ "โอ้ย" ฉันเตะไปที่หว่างขาของเขาก่อนที่จะหยิบรูปแล้วรีบวิ่งออกไปทันที โทษทีนะหมอ คงเจ็บน่าดู
ฉันวิ่งมาหยุดอยู่ที่ถนนหน้าบ้านของเขา "มาแล้วเหรอ ดูซ่ะนายหน้าตาเหมือนคนในรูปไหม" ฉันรีบยื่นรูปให้วิญญาณตนนั้นดูทันที
"นี่มัน เขาคือครอบครัวผม" ให้ตายเถอะ อย่าบอกนะว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับหมอต้า
"ว่าแต่ทำไมนายไม่เข้าไปช่วยฉัน ปล่อยให้ฉันผจญภัยคนเดียวอยู่ได้"
"เราเข้าไปในบ้านไม่ได้น่ะ" อ้อ ลืมไปเขาเป็นวิญญาณเจ้าที่คงจะไม่ให้เข้าไป
- ผู้เขียน
