รักวุ้นๆของยัยเห็นผี

บุคคลอันตราย

ทำไมทุกคนต้องมองฉันด้วยสายตาแปลกๆด้วยนะ ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่าตัวฉันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า แต่กลับไม่พบ

"ก็ไม่มีนะ"ฉันบ่นพึมพำคนเดียว แล้วรีบเดินไปที่ตึกเรียนทันที แป๊ะ ฉันต้องหยุดชะงักเพราะมีกระดาษจากไหนก็ไม่รู้ลอยมาปิดหน้าฉัน

"บุคคลอันตราย" ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นข้อความบนกระดาษ แต่เอ้ะ นี่มันรูปฉันนี่

ตึก ตึก ตึก "เห้ย ไอ้นาวๆ" ฉันหันไปมองไปตามเสียงเรียกก็เห็นไอ้เต้กำลังวิ่งมาทางฉันตามด้วยเพื่อนอีกสองคน

"มีอะไร เรียกซ่ะตกใจหมดเลย"

"มะนาวแกไปมีเรื่องกับใครมา" เป็นมอคค่าที่ถามฉัน ถ้าระดับคุณชายมอคค่าถามแล้วฉันว่ามันต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับฉันแน่เลย

"ก็เปล่านะ ทำไมเหรอ ว่าแต่ไอ้กระดาษนี้คืออะไร" กระดาษที่ถูกชูขึ้นทำให้เพื่อนฉันขมวดคิ้วทันที

"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน มึงลองคิดดูดีๆว่าไปก่อเรื่องอะไรไว้" ฉันคิดตามที่ธามบอก

"เมื่อวานฉันไปปล่อยลมยางรถคันหนึ่งมานะ แห๊ะๆ"

"ห้ะ ไอ้รถคันนั้นใช่ของนักศึกษาแพทย์ที่ชื่อต้าป่าวว่ะ" จะตกใจอะไรขนาดนั้นเนี่ย

"ว่าแต่ต้านักศึกษาแพทย์เหรอ อย่าบอกนะว่าเขาคือ..."

"ใช่ เขาคือคนที่แกจะต้องขอให้มาเป็นนายแบบให้มหาลัย และไอ้กระดาษนั่นก็มาจากเขานั่นแหละ" เข่าแทบทรุด งานเข้าแล้วไหมล่ะไอ้นาว

12:00 นาฬิกา พอเรียนเสร็จฉันกับเพื่อนก็พากันลงมากินข้าวที่โรงอาหารของคณะแพทย์เพราะว่านัดฟ้าใสเอาไว้

"ป้าคะ ก๋วยเตี๋ยวไม่ใส่เนื้อค่ะ"

"หนูนี่แปลกคนจริงๆ" ฉันยิ้มให้กับแม่ค้า

"วันนี้วันพระค่ะ" คำพูดของฉันทำให้ป้าขมวดคิ้วทันที

เมื่อฉันได้ก๋วยเตี๋ยวแล้วก็รีบเดินไปหาเพื่อนๆทันที กรี๊ด กรี๊ด เสียงกรี๊ดของคนในโรงอาหารทำให้ฉันและเพื่อนๆหันไปมอง ก็พบกับผู้ชายที่น่าจะไม่ใช่ชาววิศวะสี่คนที่กำลังเดินเข้ามา

"เขาคือใครเหรอ" ฉันถามน้ำใส

"เขาคือรุ่นพี่ที่คณะน่ะ ชื่อต้า แต่มะนาวอย่าไปยุ่งกับพี่เขาเชียวนะ"

"ทำไมล่ะ"

"พี่เขาเป็นอดีดเดือนคณะ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า และไม่เคยจริงจังกับใคร" มีเพื่อนเรียนแพทย์ก็ดีเหมือนกันนะแถมยังเป็นแหล่งข้อมูลชั้นดีอีกด้วย

"น้ำใส เธอคงห้ามไอ้นาวไม่ได้หรอกเพราะผู้ชายคนนั้นนะคือคนเดียวที่จะกำหนดชีวิตของมันได้" ใช่ ชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับเขา อาจารย์นะอาจารย์ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย

"เอ้าเห้ย มึงจะไปไหนวะไอ้นาว" ฉันไม่สนเสียงเรียกของไอ้ธาม และเดินมุ่งหน้าไปอีกโต้ะทันที

ผมชื่อต้า กัณตภัทร์ วชิรหัตถ์ เป็นนักศักษาแพทย์ปี 4 ที่กำลัังเดินผ่านวงล้อมของผู้หญิงโดยมีเพื่อนอีก 3 คนเดินมาด้วย ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปซื้อข้าวกับต้องชะงักทันที

"นายคือหมอต้าใช่ไหม" เสียงเรียกของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ผมหันหน้าไปมอง ซึ่งเธอก็คือผู้หญิงคนเดียวกับที่ปล่อยลมยางรถผม เหมือนจะชื่อมะนาวนะ ทำไมผมรู้นะเหรอก็แค่สืบแค่นั้น

"ใช่ ฉันเอง เธอมีอะไรกับฉัน" ตอนนี้สายตาคนในโรงอาหารกำลับจับจ้องมาทางเราสองคน

"เอ่อ คือฉันมาขอโทษที่ปล่อยลมยางรถนาย แต่ฉันก็ไม่ได้ผิดคนเดียวสักหน่อยนายเองก็ขับรถเหยียบน้ำจนกระเด็นใส่ฉันเหมือนกัน" หึ ผมเค้นหัวเราะออกมา จากนั้นก็เดินออกจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้เธอยืน งง คนเดียว

"น้องเขามาขอโทษดีๆ ทำไมต้องทำแบบนั้นกับน้องด้วยวะ" พอมาถึงโต๊ะก็เจอไอ้กายยิงคำถามใส่ทันที

"เปล่า" ประโยคเดียวที่ทำให้เพื่อนผมมองผมด้วยสายตาอย่างคาดโทษ

"คืนนี้เจอกันที่ผับ XX" เป็นเสียงของไอ้โซลก่อนที่มันจะลุกออกไป

เสียงเพลงและผู้คนมากมายมีทั้งชายแหละหญิงต่างพากันโยกย้ายตามจังหวะเพลง ฉันเดินเข้ามาที่ผับ XX ด้วยการใส่เสื้อฮู๊ดแขนยาวสีดำกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบ จริงๆฉันไม่ค่อยอยากจะมาที่นี่นักหรอก ก็ไอ้เพื่อนตัวดีสามคนนะสิบังคับให้มา อ้อ แล้วไอ้ที่แต่งตัวแบบนี้มานะก็แค่ไม่อยากให้ตัวเองได้รับอันตรายจากคนและรวมถึงวิญญาณด้วย อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันพระ ซึ่งเป็นข้อห้ามไม่ให้ฉันออกจากบ้านตอนดึก แต่ในเมื่อเจอบังคับก็ต้องมา ทำไงได้ล่ะ

"กว่าจะมานะ แล้วนี่แต่งตัวอะไรมาวะ ฮา ฮา"

"ทำไมแต่งตัวแบบนี้แล้วมันหนักหัวแกมากหรือวะไอ้เต้" ชิ เห้อ ฉันหันมองซ้ายมองขวาก็พบกับร่างสูงคนหนึ่งซึ่งเขาก็คือหมอต้า หึ ฉันคิดแผนออกล่ะ

"เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ฉันบอกกับเพื่อนๆแล้วรีบเดินตามหมอต้าทันที

พอเดินไปไม่นานก็พบหมอต้าที่ยืนนัวเนียอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าไม่อาย "อะแฮ้ม ว้าฉันมาขัดจังหวะหรือเปล่า"

"เธอมาทำอะไรที่นี่"

"ก็มาจีบหมอไง" ฉันตอบคนตรงหน้าไปแบบหน้าตาเฉย ซึ่งมันก็ทำให้ร่างสูงตรงหน้าอึ้งไปสักพัก เชี่ย พูดอะไรออกมาเนี่ย

"ห้ะ ว่าไงนะ"หมอต้าพูดก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา

"สภาพอย่างเธอนะเหรอจะมาจีบต้าน่ะ" อ้อลืมไปว่ามีผู้หญิงอีกคนยืนอยู่ด้วย แถมยังจ้องฉันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้ออย่างงั้นแหละ

"ขนมหวานออกไปก่อนนะ" หมอต้าบอกผู้หญิงชื่อขนมหวาน และตอนนี้ก็มีเราอยู่กันแค่สองคน คนอะไรชื่อขนมหวาน

"เอ่อ คือฉันพูดเล่น ฉันแค่มีเรื่องจะขอร้องนายน่ะ"

"เรื่องอะไร" เข้าทางไอ้นาวแล้ว

"ช่วยไปเป็นนายแบบให้มหาลัยได้ไหม ชีวิตฉันขึ้นอยู่กับนายเลยนะ ช่วยฉันหน่อยน่ะ"

"ไม่" แล้วนี่เขาจะเดินไปไหนเนี่ยยังคุยกันไม่เสร็จเลย ฉันจึงรีบวิ่งตามหมอต้าไปนอกผับทันที แต่ด้วยคนที่มีจำนวนมากจึงทำให้ฉันผลัดหลงกับหมอต้า

"หายไปไหนนะ" ด้วยที่ไม่มีคนอยู่บริเวณนี้เลยจึงมีบรรยากาศเงียบมาก ฟู๊ เสียงลมพัดบวกกับอากาศเย็นทำให้ฉันเริ่มระแวง

"ฮือๆๆ" อึก ฉันกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ฉันเริ่มก้าวถอยหลังช้าๆ​ เพราะความรู้สึกฉันมันบอกว่าเธอไม่ใช่คน

ผมเดินออกมาจากผับโดยที่มีมะนาวตามมาด้วย พอหันหลังกลับไปกลับไม่เจอ ผมจึงเดินตามหาเพราะสถานที่แบบนี้ค้อนข้างอันตราย พอเดินไปได้ไม่นานก็พบกับมะนาวที่ยืนอยู่คนเดียว ขาทั้งสองของเธอค่อยๆก้าวถอยหลังอย่างช้าๆ

หมับ!! "กรี๊ดดดด" ผัวะ ตุ๊บ

"โอ้ย ต่อยมาได้ " ผมร้องด้วยความเจ็บเมื่อกำปั่นคนตรงหน้าลอยมาโดนหน้าผมจังๆ

"หมอต้า แล้วใครให้มาเงียบๆล่ะ" โห่ นี่ผมผิดใช่ไหม

"แล้วเธอมายืนบื้อทำอะไรตรงนี้"

"เปล่า ฉะ...ฉันขอตัวก่อนนะ" เมื่อเธอกำลังจะเดินออกไปกลับต้องหยุดชะงัก

"เดี๋ยว เธอยังไปไม่ได้"