6
1544 คำ
“ไอ้นี่กวนส้นรองเท้า”
“แม่บอกว่ามิ่งขวัญเรียนจบกลับมา จะให้แต่งงานกับเฮีย”
“แค่กๆๆๆ” คนเมาสำลัก ไอติดกันหลายครั้ง ตบอกไปมา มองน้องชายเหมือนเห็นสิ่งแปลกประหลาด
“ไหนบอกรับมาเป็นน้อง”
“ตอนแรกก็คิดอย่างนั้น แต่เฮียดันไปกินตับเด็กมันซะก่อน”
“คืนนั้นมันเมา”
“มิ่งขวัญนิสัยดีนะเฮีย อยู่บ้านเราเดือนหนึ่งใครๆ ก็รุมรัก เข้ากับทุกคนได้ดี มีน้ำใจ พูดเพราะ ขยันขันแข็ง แม่นี่ปลื้มมากกว่าใครเพื่อน ทำอาหารอร่อยมากเลยเฮีย”
“ขี้เหร่จะตายไป” คนเมาพูดแล้วเสมองไปทางอื่น...
ซะเมื่อไหร่ล่ะ เด็กนั่นน่ารักจะตายไป แต่คนอย่างเขาเหรอจะยอมรับ!
“เฮ้อ...”
“ถอนใจอะไรของแก”
“จู่ๆ ก็นึกสงสาร”
“แกสงสารฉันล่ะสิ จู่ๆ ก็ได้เมียขี้เหร่”
“เปล่า สงสารเด็กมัน หมดอนาคตกับเฮียนี่แหละ”
“แค่กๆๆๆๆ” อธิราชสำลักหูตาแดงไปหมด
“ไอ้!” เขาหันมาจะด่าน้องชายแต่ด่าไม่ออก
“เด็กมันเพิ่งสิบแปด แล้วดูเฮียสิแก่งั่ก มิ่งขวัญจบปริญญาตรี อีกสี่ปี เฮียเกือบสี่สิบ สงสารเด็กมัน”
“ไอ้!” คนด่ามือไม้สั่น ไอ้น้องเวรตะไลมันหาว่าเขาแก่
“มาบอกเฮียแค่นี้แหละ”
“ไม่จำเป็นก็ได้”
“เปล่า แม่ให้มาดูว่าตายหรือไง หนวดเคราโกนบ้างนะ โจรยังดูดีกว่า เฮียอีก”
“ไอ้โซ่”
“อือ... เฮียว่าไง”
“มึงเคยโดนเตะไหมวะ”
“ไม่เคย”
“อยากโดนไหม”
“แก่ๆ แบบเฮียวิ่งเตะผมไหวเหรอ”
“ไอ้โซ่มึง มึง มึง!” ภาษาพ่อขุนหลุดออกมาเต็มเหนี่ยว อธิปไตยเผ่นแนบ
“แต่ละคน” คนพูดหยุดวิ่งตาม ก่อนจะไปนั่งลงที่เดิม เขาเลิกสนใจ เหล้ายาปลาปิ้งตรงหน้าในทันที นึกถึงอดีตคนรักแล้วหดหู่ใจ เขารักเขียนฟ้ามาก ไม่คิดว่าเธอจะหลายใจแบบนี้ ความรักทำให้คนตาบอดก็คงจริง เธอไม่ดีใครๆ ก็พูดแบบนั้น แต่เขาไม่เคยฟังคำเตือน แค่ไม่กี่วันเธอก็สลัดรักไปแต่งงานกับชายอื่นหน้าตาเฉย
คนอกหักรักคุดหันไปสนใจกับการทำงานในไร่อย่างหนัก เรียกว่าทำงานหักโหมกันเลยทีเดียว อธิราชทำงานจนลืมวันลืมคืน และตัดขาดจากโลกภายนอก เขาไม่อยากสนใจใคร เรื่องการติดต่องานกับลูกค้าหรือการค้าขายต่างๆ เขายกหน้าที่ให้น้องชายเป็นคนจัดการ
สี่ปีผ่านไป...
ไวเหมือนโกหก...
“เฮีย...” เสียงน้องชายที่เรียกมาแต่ไกล ทำให้อธิราชหันไปมอง
“มีอะไร”
“เฮียจะทำงานอยู่แต่ในไร่จนตายหรือไง”
“หนักส่วนไหนของแก”
“แรง!!!” คนขี้เล่นร้องครางออกมาจากลำคอ
“เฮีย”
“อะไร เรียกอยู่นั่นแหละ”
“แม่ให้ไปรับมิ่งขวัญ”
“มิ่งขวัญไหน” คนถามเลิกคิ้วขึ้นมองทำท่านึก
“เมียเฮียไง”
“แค่กๆๆๆๆ ฉันมีเมียตอนไหน” คนถามที่หยิบน้ำเย็นๆ จากขวดขึ้นมาดื่มถึงกับสำลักหูตาแดงไปหมด
ใบหน้าของธิราชเหลอหลาขณะมองน้องชาย อีกฝ่ายหลุดขำออกมา กับท่าทีของพี่ชาย
“เฮียจำไม่ได้จริงๆ เหรอว่ามีเมียตอนไหน ไปผิดผีกับเด็กเอาไว้เมื่อ สี่ปีก่อน” อธิราชกะพริบตาปริบๆ เขานึกถึงเด็กสาววัยสิบแปดที่ได้มาเป็นเมียตอนเมาแล้วถึงบ้าอ้อ
“ไปรับทำไมวะ”
“ไปรับมาแต่งงาน” คนฟังสะดุ้ง ตั้งแต่อกหักจากเขียนฟ้า เขาก็ไม่อยากมีเมียอีกเลย
“ทำไมไม่ไปรับเอง” คนพูดทำเสียงรำคาญ มันหน้าที่เขาไหมล่ะ ต้องไปรับเด็กนั่นกลับบ้าน
“เมียเฮีย เฮียก็ไปรับสิ”
“ตอนไปส่ง ใครไปส่งวะไอ้โซ่”
“ผมกับแม่ เฮียถามทำไม”
“ไปส่งได้ ก็ไปกลับมาเองได้สิวะ”
“แม่ยื่นคำขาดมาแล้ว ถ้าเฮียไม่ไปรับน้อง จะยกสมบัติครึ่งหนึ่งในส่วนของเฮียให้มิ่งขวัญ”
“ขนาดนั้นเชียวเหรอวะ” คนฟังหูผึ่ง เด็กนั่นมีดีอะไรนักหนา ทุกคนถึง รุมรัก ขนาดจะยกที่ดินและทรัพย์สินให้ครึ่งหนึ่ง
คนปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่อยากไปรับ ต้องขับรถมารับเด็กสาวที่หอพัก ในเมืองจนได้ สี่ปีผ่านไปเขาแทบไม่ได้เข้าเมืองเลย
เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงมากมายในตัวจังหวัด ร่างสูงมองตึกมากมาย ที่ผุดขึ้นมาเหมือนดอกเห็ดแล้วถอนใจ การจราจรค่อนข้างแออัด ฝุ่นควันแล้วก็มลพิษทำให้เขาปวดหัวไม่น้อย
คนขี้รำคาญมองอาคารสูงตรงหน้าอย่างหงุดหงิดใจ ยายเด็กนั่นจะให้เขารอไปถึงไหน พอหันไปมองอีกรอบก็เจอเด็กสาวคนหนึ่งยิ้มให้เขาอยู่ อธิราชมองเมิน เขาเลิกสนใจคนสวยไปโดยสิ้นเชิง สวยแต่รูปจูบไม่หอม ผู้หญิงสวยๆ หลายใจทุกคน เห็นเขาหน้าตาดีขนาดนี้อย่านึกนะว่าเขาจะหลวมตัวไปกับใครง่ายๆ
อธิราชมั่นใจในใบหน้ามหาโจรของตัวเองว่าหล่อเหลาเหลือเกิน!!!
ร่างสูงเพรียวแข็งแรงของอธิราชเดินเข้าไปในอาคาร คนที่ส่งยิ้มให้ยิ้มค้าง เธอหันไปมอง กะพริบตาปริบๆ
นี่เขาไม่เห็นเธอจริงๆ เหรอนี่ มิ่งขวัญเดินตามไปติดๆ อธิราชเห็นว่ามีคนเดินตามมา เลยหันขวับมามอง เขาหยุดกึก หรี่ตามองเธอด้วยสายตาดูแคลน
“ขอโทษเถอะครับน้อง มาเดินตามพี่ทำไม ถ้าอยากจะอ่อยต้องสถานีหน้า ขาอ่อนพี่ น้องก็ไม่ได้เห็นหรอก”
“เอ่อ... คือ” มิ่งขวัญยังพูดไม่ทันจบ คนที่มั่นหน้าเหลือกำลังก็พูดสวนออกมา
“มาทางไหนก็ไปทางนั้นเถอะ พี่มีเมียแล้ว ถึงจะขี้เหร่กว่าน้อง แต่พี่ก็ ไม่สนใจคนสวยๆ แบบน้องหรอก” มิ่งขวัญมองแผ่นหลังบึกบึนที่เดินจ้ำอ้าวไปที่เคาน์เตอร์ เธอกะพริบตาปริบๆ อธิราชอายุสามสิบเก้าเกือบสี่สิบเข้าไปแล้ว แทนตัวเองว่าพี่หน้าตาเฉย ช่างมั่นหน้าเหลือร้าย แถมยังบอกว่าเมียขี้เหร่อีก แต่ดันมาชมว่าเธอสวยนี่นะ!
“เอ๊ะ! น้องนี่ยังไง เดินตามอยู่ได้”
“คุณแซนจำหนูไม่ได้เหรอคะ” เธอเพิ่งได้มีจังหวะพูด เขาชะงักหรี่ตามองเธอนิ่ง
“ใคร?” อธิราชทำหน้างง
“หนู... มิ่งขวัญยังไงคะ”
“หือ...” เขาครางเบิกตากว้างเล็กน้อย กวาดสายตามองสาวน้อยตรงหน้าอย่างตะลึงตะลาน ก่อนจะกระแอมกระไอแก้เก้อ
“ฮะ... แฮ่ม แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรก” เขาทำเสียงดุ มิ่งขวัญเม้มปากเล็กน้อย ก็เขามีจังหวะให้เธอพูดตอนไหนกันเล่า
“ไหนของ” เธอชี้ออกไปหน้าที่พัก เขาก็เดินจ้ำอ้าวออกไปยกของเธอ ใส่รถ
“ที่ฉันชมว่าเธอสวยน่ะ ฉันไม่ได้พูดจริงจังหรอกนะ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” เธอรีบเปิดประตูรถขึ้นมานั่ง กลัวเขาทิ้ง
“อมยิ้มอะไร”
“เปล่าค่ะ”
“ก็เห็นอยู่ว่ายิ้ม เด็กเลี้ยงแกะอย่างเธอ โกหกหน้าเป็น”
“หนูยิ้มไม่ได้เหรอคะ”
“เธอยิ้มมีเลศนัย ฉันรู้ทันเธอหรอก นี่ไปออดอ้อนอะไรพ่อแม่ฉันล่ะ ถึงจะยกทรัพย์สมบัติให้เธอจนหมด”
“คะ?” เธองงกับประโยคของเขา ยกทรัพย์สมบัติอะไรกัน เธอไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย
“อย่ามาทำหน้าซื่อ เห็นทีกลับบ้านไปคราวนี้ฉันต้องควบคุมพฤติกรรมเธอซะแล้ว” มิ่งขวัญยังเงียบ คร้านจะเถียงกับเขา เธอรู้ดีว่าเขาไม่ชอบหน้าเธอเท่าไหร่ จู่ๆ ก็คิดถึงเหตุการณ์เมื่อสี่ปีก่อนขึ้นมา ใบหน้าสวยใสแดงก่ำขึ้นมาในทันที
“เป็นอะไรถึงหน้าแดง” คนที่ขับรถยังตาดีตอนหันมามอง เธอยกมือขึ้นลูบแก้มร้อนผ่าว ก่อนจะส่ายหน้าดิก
“ไม่สบายหรือเปล่า” เขาชะลอรถเข้าข้างทาง เธอยิ่งส่ายหน้าไปมา อธิราชใช้หลังมือแตะที่หน้าผากนูนเกลี้ยงของเธอ
“ตัวก็ไม่ร้อน ทำไมหน้าแดง” คนซื่อบื้อเอ่ยถาม เหลือบมองต่ำลงเล็กน้อยก็เจอกับอกอวบอิ่มภายใต้เสื้อยืดพอดีตัว เขารีบถอยห่าง หันไปขับรถต่อ
“ใส่เสื้ออะไรตัวเล็กนิดเดียว” เขาบ่นลอยๆ น้ำเสียงหงุดหงิดไม่น้อย
“คะ?”
“รัดนมซะติ้วเลย” คนฟังหน้าแดงกอดอกอวบๆ ของตัวเอง แอบค่อนขอดเขาในใจ เธอไม่ได้อยากให้เขามองนมเสียหน่อย
พอถึงบ้าน สมาชิกในบ้านที่ยืนรอรับมิ่งขวัญอยู่ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่โดยเฉพาะมารดาของเขา ท่านโอบกอดลูบหัวลูบตัวพากันเข้าบ้าน
อธิราชมองตามไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ไม่มีใครทักเขาสักคน ทั้งๆ ที่เขายืนหัวโด่อยู่นี่
“วันนี้แม่ทำกับข้าวเยอะแยะเลย ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะจ๊ะ เรียนจบสักทีนะคนดีของแม่”
“ขอบคุณค่ะคุณแม่” มิ่งขวัญกล่าวขอบคุณ ยิ้มกว้างให้สมาชิกทุกคน ในบ้าน แต่พอสายตาหันไปสบเข้ากับคนที่ชอบทำหน้ายักษ์ใส่คนอื่น เธอก็หลบวูบ
- ผู้เขียน
