ต้องมนตร์นอนหลับอยู่บนเตียงด้วยความสุข ถือว่าเป็นครั้งแรกในรอบหลายคืน นับตั้งแต่ที่เกิดเรื่องขึ้นกับย่าของเธอ ความสุขนี้เป็นความอิ่มเอม ความมั่นคงทางจิตใจและทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างไรบอกไม่ถูก...
แต่ ขณะที่หลับ บางครั้งเธอเหมือนจะรู้สึกว่ามีบางสิ่งคอยคลอเคลียอยู่ตามผิวแก้ม ยามสิ่งนี้ลากไปตรงไหนก็จะทิ้งสายลมอุ่นอ่อนเอาไว้ด้วย...
บางคราก็แกล้งกดน้ำหนักลงเล็กน้อย คล้ายหยอกเอิน เมื่อเธอรู้สึกรำคาญก็รีบพลิกตัวหลบไปอีกด้าน กระนั้นสัมผัสแผ่วเบา ละมุนนั้นก็ยังตามมารบกวนอยู่เหมือนเดิม
ต้องมนตร์เลยยกมือขึ้นมาปัดมันด้วยความรำคาญเสียหนึ่งที และเพราะความง่วงของช่วงเวลาเช้าตรู่ที่สติสัมปชัญญะยังไม่พร้อมตื่นฟื้น ทำให้เธอไม่ได้เอะใจกับสิ่งนั้น ยังคงหลับตาพริ้มและหลับลึกด้วยความเป็นสุขอยู่เช่นเดิม กระทั่งเลยเวลาที่เธอต้องตื่นเป็นประจำเล็กน้อย เจ้านาฬิกาชีวิตอันมีประจำในตัวคนเราทุกคนก็ทำหน้าที่ปลุก
