| 5 - 2
1174 คำ
"พี่โปรดทำไมไม่ปรึกษารักก่อนล่ะคะ แล้วไปแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง ใครๆ ก็รู้ว่าคนที่ขับรถชนพ่อของมันตาย คือพี่โปรด รักไม่ยอม! รักไม่เห็นด้วย! พี่โปรดต้องไปหย่ากับมัน จะให้มันมาอยู่กับรักที่นี่ไม่ได้ รักทนเห็นหน้ามันในบ้านหลังนี้ไม่ได้ พี่โปรดก็รู้ว่าน้องเห็นหน้ามันในบ้านหลังนี้ไม่ได้!"
ทรงโปรดมองน้องสาว และปล่อยให้อีกฝ่ายระบายความไม่พอใจให้เต็มที่ก่อน จากนั้นก็เป็นฝ่ายเขาเอ่ยบ้าง "ฟังพี่นะรัก พี่คิดดีแล้ว พี่แต่งงานกับต้องเพราะพี่รักเธอ พี่อยากจะดูแลเธอ" เขาพูดด้วยความรู้สึกอันแท้จริง
เขารักต้องมนตร์มานานแล้ว
รัก... ทั้งๆ ที่รู้ว่าเรื่องระหว่างเขากับเธอมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เพราะเขารักเธออยู่ฝ่ายเดียว ยิ่งมีเรื่องพ่อของเธอเป็นปราการใหญ่คอยกีดขวาง ให้เขาแสดงความรู้สึกที่ชัดเจนออกมาไม่ได้เกิดอาการเหมือนน้ำท่วมปากมากมาถึงทุกวันนี้ กระทั่งคุณย่าของเธอขอร้องให้เขาแต่งงานกับเธอ เพื่อจะใช้สิทธิ์คำว่า 'สามี' ปกป้องเธอ
และความจริง เรื่องจดทะเบียนสมรสนี่มันแทบไม่มีความจำเป็นเลยด้วยซ้ำ หากเขารับปากคุณย่าเธออย่างแข็งขันว่าจะดูแลต้องมนตร์ให้ดีที่สุดก็พอ แต่เพราะเขาต้องการที่จะผูกมัดหญิงสาวไว้อีกชั้นหนึ่ง จึงต้องเกลี้ยกล่อมให้เธอยอมจดทะเบียนสมรสด้วย
เมื่อทุกอย่างได้ดำเนินเองมาในแบบนี้ ราวกับมีใครสักคนเห็นใจที่เขารักเธออยู่เงียบๆ มาหลายปี ก็ยากที่จะให้เขาพังมันเองกับมืออีก
"ไม่ได้! พี่ต้องแต่งกับพี่โรสเท่านั้น พี่โรสเหมาะสมกับพี่โปรดที่สุดแล้ว อีกอย่างคุณพ่อพี่โรสเป็นหุ้นส่วนบริษัทเรา หากพี่โปรดแต่งงานกับพี่โรส บริษัทก็ยิ่งมั่นคงขึ้นนะ ไม่รู้ล่ะ! หากไม่ใช่พี่โรส รักไม่ยอมรับใครให้มาเป็นพี่สะใภ้ทั้งนั้น!" ว่าพร้อมกับกอดอก แล้วสะบัดตัวหนีไปทางอื่นด้วยมาดของน้องสาวผู้เอาแต่ใจที่คอยเจ้ากี้เจ้าการชีวิตของพี่ชายมาตลอด
"ชีวิตเป็นของพี่นะรัก... ทำไมพี่จะเลือกให้ตัวเองไม่ได้ พี่ทำเพื่อคนอื่นมาเยอะแล้ว ให้พี่ได้ทำตามความต้องการที่แท้จริงของพี่เถอะ"
"มันยอมแต่งงานกับพี่ได้ยังไง...น่าขัน! ทั้งๆ ที่พี่โปรดขับรถชนพ่อมันตาย" เอ่ยประโยคนี้แล้ว ทรงรักเหมือนจะได้ยินพี่ชายถอนหายใจหนักๆ คล้ายระอา แล้วเขาก็พูดขึ้น
"ตอนนี้เราก็อยู่กันแค่สองคนแล้ว เอาความจริงมาพูดกันดีกว่า...รัก" ทรงโปรดว่าเสียงเย็นเยือก น้องสาวจึงหันหน้ากลับมาช้าๆ ...
"พี่...โปรด พี่โปรด...พี่พูดแบบนี้จะฆ่ารักตายทางอ้อมเหรอคะ!" ทรงรักว่าเสียงสั่นๆ ดวงตามีน้ำตาคลอขึ้นมา
"หรือมันไม่จริง คืนนั้นเกิดอะไรขึ้น รักรู้ดีกว่าใครนะ"
"พี่โปรด!"
ทรงรักรู้สึกโกรธจนตัวสั่น แล้วสติของเธอก็ขาดผึงไปทันที เธอถลามาทุบตีตัวทรงโปรด ชายหนุ่มก็เพียงแต่ยืนให้น้องสาวตีให้หายโกรธ เมื่อทรงรักเหนื่อยไปเอง พร้อมกับยืนหอบหายใจแรงๆ มองเขาด้วยความผิดหวัง
ทรงโปรดจึงตัดบทเสียเองว่า "ถ้าเราไม่เต็มใจให้ต้องมาอยู่ด้วย พี่ก็จะพาต้องไปอยู่ที่อื่น" เขากล่าวแล้วทำท่าจะเดินหนีน้องสาว แต่เมื่อนึกถึงอีกเรื่องก็หันมาเอ่ยกับทรงรักต่อ
"อีกอย่าง...รักจะบอกโรสเรื่องที่พี่กับต้องแต่งงานกันแล้วก็ได้นะ ก็ดีเหมือนกัน โรสจะได้เลิกยุ่งกับพี่สักที เพราะรักก็รู้นี่ว่าโรสเป็นผู้หญิงที่ยิ่งในศักดิ์ศรีมาก เมื่อเธอได้รู้ว่าพี่เป็นผู้ชายที่มีพันธะแล้ว"
ว่าจบก็เดินผละจากทรงรักไปทันที ตอนนี้ทรงรักรับรู้แล้วว่าต้องมนตร์มีอิทธิพลกับพี่ชายของเธอมาก ปกติทรงโปรดจะยอมเธอเกือบทุกเรื่อง เพราะเป็นคำสั่งเสียของคุณแม่กับคุณพ่อที่เคยสั่งเสียเขาไว้ว่าให้ดูแลเธอให้ดี พี่ชายคนนี้ก็คอยเฝ้าทะนุถนอมเธอ เพื่อชดเชยกับความพิการที่เธอได้รับ แต่เรื่องของต้องมนตร์กำลังจะกลายมาเป็นเรื่องที่ทรงโปรดยกเว้น ในเมื่อเขายืนกรานต่อความต้องการของตัวเองด้วยความเด็ดเดี่ยวจริงๆ
ทรงโปรด เดินลงจากบันไดกลับมาหาหญิงสาวด้วยใบหน้าขรึมจัด ต้องมนตร์เองก็รู้ว่าเธอไม่ควรอยู่ที่บ้านหลังนี้อีก
"ทำไมคะ คุณรักไม่เต็มใจที่ให้ต้องมาอยู่ที่นี่เหรอคะ" ต้องมนตร์ถามตรงๆ ทรงโปรดจึงพยักหน้ารับขรึมๆ ด้วยความรู้สึกผิดที่อาจจะทำให้หญิงสาวพลอยไม่สบายใจไปด้วย
ต้องมนตร์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดให้กำลังใจเขาทางอ้อมว่า "เป็นต้อง ต้องก็คงรู้สึกแบบเดียวกับคุณรักค่ะ วันหนึ่งจะให้คนแปลกหน้ามาอยู่ด้วยคงรู้สึกอึดอัดค่ะ"
ทรงโปรดมองใบหน้าหญิงสาว เวลานี้เขาก็รู้สึกว่าตัวช่างคิดน้อยไปนิด เพราะเขาแค่คิดว่าการพาต้องมนตร์มาอยู่ที่นี่ อย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยของเธอ อีกอย่างคนในบ้านอย่างบริวารคงช่วยทำให้เธอไม่รู้สึกเงียบเหงาได้ ที่สำคัญเขานึกว่าทรงรักสามารถก้าวข้าม 'เรื่องนั้น' ได้แล้วเสียอีก...
"เราต้องกลับไปอยู่คอนโดเหมือนเดิมเถอะ ที่นั่นก็ปลอดภัยเหมือนกัน" ทรงโปรดบอกหญิงสาวเรียบๆ
แล้วต้องมนตร์ก็เพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ ความจริง...เธอก็นอนที่คอนโดเขาตั้งแต่เกิดเรื่องกับย่าจนมาถึงคืนที่ผ่านมา แต่ว่าเวลาเหล่านั้นเธอไม่มีกะจิตกะใจจะคิดถึงเรื่องอื่นมากนัก เพราะเรื่องของย่ามีอิทธิพลมากกว่าเรื่องใดๆ ครั้นจัดการเรื่องของย่าหมดแล้ว เธอก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาบ้างว่าต่อไปนี้ เธอจะต้องอยู่กับเขาสองต่อสองด้วยสถานะสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ถึงแม้จะแยกห้องนอนคนละห้องก็ตาม...
"อยากได้ของอะไรที่บ้านหลังนั้นเพิ่มมั้ย ฉันจะได้ให้คนไปเอามาให้"
เสียงทุ้มของเขาปลุกให้เธอได้สติขึ้น เธอสบตากับเขาเล็กน้อย ก่อนจะรีบส่ายหน้าทันที "ไม่ค่ะ"
"งั้น...ก็กลับคอนโดกัน" จากนั้นชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายเดินนำเธอออกไปก่อน แล้วต้องมนตร์ก็เดินตามเขาโดยมีสายตาโกรธขึงคู่หนึ่งคอยแอบดูเธออยู่ตลอดด้วย
- ผู้เขียน
