ผ่านมาสามวันก็ไร้ซึ่งร่องรอย คงจะกลับแคว้นจ้าวไปแล้วจริงๆ สินะ เพราะแทบจะพลิกแผ่นดินหาก็หาไม่เจอ หากจะข้ามไปแคว้นจ้าวก็คงวุ่นวายจนโดนสงสัยเป็นแน่
“ท่านอ๋อง ทางเมืองจินก็ไม่พบพ่ะย่ะค่ะ ไร้วี่แววของท่านหญิงโจวผินซีไม่มีแม้กระทั่งคนหน้าคล้ายพ่ะย่ะค่ะ” ทหารนายหนึ่งวิ่งเข้ารายงานอย่างร้อนรน ตอนนี้ฮ่องเต้มีรับสั่งให้ทรงงานที่ค้างไว้ด้วยจึงไม่สามารถไปด้วยตนเองได้ ทั้งที่ใจจริงอยากไปแทบตัวตาย
“อืม หาต่อไป”
“พ่ะย่ะค่ะ!”
“เดี๋ยว…” หมิงซ่งเหยียนเรียกทหารนายนั้นไว้ก่อนจะเอ่ยต่อ “แล้วเห็นเงาของข้าบ้างไหม พวกเขาหายไปตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อน”
พลทหารน้อยส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมสายตาเศร้าลง
“เอาเถิด ฝากเจ้าจัดการด้วยเป็นไปได้ข้าอยากให้พบทั้งสามคน”
“กระหม่อมจะทำอย่างสุดความสามารถพ่ะย่ะค่ะ”
“อืม” เมื่อพลทหารน้อยออกไป หมิงซ่งเหยียนวางพู่กันในมือลง ก่อนจะเหยียดกายไปกับพนักพิงเก้าอี้ไม้
ในหัวพลันนึกถึง
