หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ของการอาศัยอยู่ในจวนแม่ทัพเสวี่ย และในนามเสวี่ยต้าเย่ ตั้งแต่วันที่ร่ำสุรากันกับเสวี่ยชินพอตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนกอดอยู่กับร่างกำยำของสหาย และต่อมาพ่อบ้านเหมียนเฟิ่งที่ไม่รู้ว่าไปทะเลาะกับศรีภรรยามารึไรสั่งห้ามทั้งเขาและเสวี่ยชินร่ำสุราอีก ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาไปสร้างปัญหาอะไรให้
“คุณชายวันนี้จะไปตลาดหรือขอรับ” หมินหยางน้อยเอ่ยถามเมื่อเห็นเจ้านายถือตะกร้าเดินออกมา
เหมาต้าเย่ยิ้มรับ “อื้อ จะไปด้วยกันหรือไม่เสี่ยวหมินเสี่ยวผิง”
“ไปขอรับ/ไปขอรับ”
ร่างบางในชุดบุรุษสีน้ำเงินสลับขาว รัดผมเป็นหางม้าไว้เดินออกจากจวนพร้อมเด็กน้อยทั้งสอง จนเมื่อเข้าเขตตลาด กลิ่นของซาลาเปาก็หอมฉุยมาเตะจมูกน้อยเข้าอย่างจัง
“เสี่ยวหมินเสี่ยวผิง พวกเจ้าอยากกินซาลาเปาไหม”
“อยากขอรับ!” เด็กน้อยตอบพร้อมเพรียงกัน ก่อนจะโดนมือบางจูงไปที่ร้านซาลาเปาเจ้าดัง เถ้าแก่ยิ้มทันทีเมื่อเห็นหน้าของลูกค้าประจำ
