“แล้วจะเอาอย่างไรต่อ” หลังจากเล่าเรื่องให้คนที่เคยเป็นศัตรูฟังทั้งหมด ฝ่ายนั้นก็ถามขึ้นมา เหมาต้าเย่ส่ายหน้า
“ไม่รู้ ข้าคงต้องกลับแคว้นจ้าว”
“แต่ฮ่องเต้แคว้นนั้นฆ่าลูกของเจ้านะ”
“เพราะข้าไม่ทำตามคำสั่งได้มา…”
“ไม่ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่ควรถึงขั้นฆ่าเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว มันไม่เหลือความเป็นมนุษย์อยู่แล้ว” เสวี่ยชินกล่าวเสียงแข็งกับสหายใหม่ ไม่คิดว่าพอฟังหมดแล้วจะน่าเวทนาถึงเพียงนี้
“เฮ้อ ไม่รู้เช่นนั้นข้าก็ไม่มีที่ไปแล้ว” เสวี่ยชินถอนหายใจ และพูดต่อ “ไปจวนข้า”
“บ้ารึ!?”
“ใช่ ข้าบ้าไปแล้วไปเร็ว” เสวี่ยชินกล่าวก่อนจะดึงแขนเขาให้ลุกขึ้น ทว่าพอยืนขึ้นแล้วเจ้าแม่ทัพหน้าหินก็ช้อนตัวเขาขึ้นอ้อมแขนแล้วใช้วิชาตัวเบากระโดดผ่านหลังคาจวนไปหลายหลัง จนมาหยุดที่ลานกว้างในจวนหนึ่ง
“นายท่านกลับมาแล้ว! แม่นางผู้นี้คือ” ชายเถ้าเดินเข้ามามองนายท่านสลับกับหญิงในอ้อมแขนไปมา
“สหายของข้าเอง ฝากดูแ
