บทที่ 1

853 คำ

เมื่อรถม้าจอดเทียบหน้าประตูวังหลวงเหมาต้าเย่ก้าวลงจากรถม้าด้วยท่าทางสง่างามถ้าไม่ดูเสื้อผ้าคงจะต้องคิดว่าเป็นหนึ่งในนางสนมของฮ่องเต้เป็นแน่… “ขอต้อนรับแม่นางน้อย ข้าหวังกูกูจะเป็นผู้นำพวกเจ้าเข้าสู่วังหลวง” หวังกูกู หรือหวังเซียวลี่เอ่ยเสียงอ่อนก่อนจะเดินนำบรรดาแม่นางน้อยที่มาเข้ารับการทดสอบเพื่อเข้าเป็นนางในของวัง เหมาต้าเย่เดินตามรั้งท้ายของขบวนจนมาหยุดหน้าตำหนักหนึ่ง ตัวกูกูหมุนกลับมากล่าวต่อ “การเป็นนางในถือเป็นงานที่มีเกียรติพวกเจ้าต้องผ่านการทดสอบทั้งหมดก่อนถึงจะได้เป็นนางในอย่างที่ปราณา” “เอาล่ะ เรียงแถวกระดานบอกชื่อและสกุลของพวกเจ้ามาทีละคน” เพียงไม่นานหญิงสาวเกือบร้อยกว่าชีวิตก็จัดแถวกันเรียบร้อยรอการมาของท่านกูกู เสียงแม่นางน้อยทั้งหลายค่อยๆ ขานชื่อสกุลตนออกมาเรื่อยๆ จนไหลมาใกล้เขา เหมาต้าเย่ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากถึงแม้จะเตรียมตัวมาดีมากแล้ว แต่ก็ยังเป็นกังวลเรื่องเสียงของตนอยู่ หากว่าเอ่ยออกไปแล้วดันโป๊ะขึ้นมาคงจะแย่ “ชื่อสกุล..” หวังกูกูกล่าวกดดันอยู่เบื้องหน้า เหมาต้าเย่เริ่มคิด แย่แน่ แย่แน่ๆ! “ขะ ข้าน้อยสกุลโจว โจวผินซีเจ้าค่ะกูกู” เหมาต้าเย่กำหมัดข้างลำตัวแน่น ก้มหน้าจนคางจะชิดคอ ดวงตาปิดสนิทกลัวความจะแตก “อืม เจ้ามิต้องกลัวข้าถึงเพียงนี้ก็ได้ ผ่าน!” ผ่านหรือ เหมาต้าเย่เงยหน้าขึ้นมาสบตาท่านกูกูก่อนจะยิ้มหวานออกมาอย่างดีใจ กูกูเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มตอบเล็กน้อยแล้วเดินไปต่ออีกคน แสดงว่าเสียงของเขาผ่านใช่หรือไม่ อ่า..สวรรค์ท่านช่างเมตตาข้าเสียจริง การรายงานตัวผ่านไป… มาต่อที่การทดสอบฝีมือเย็บปักถักร้อย เหมาต้าเย่มั่นใจเต็มอกว่าต้องผ่านเพราะอะไรน่ะหรือ เพราะเขาฝึกมันมาก่อนจะมาเข้าคัดเลือกน่ะสิ “อืม ใช้ได้ดีเลยนะแม่นางโจวฝีมือยอดเยี่ยมนัก” หวังกูกูเอ่ยพลางลูบผ้าปักลวดลายดอกบัวที่ เหมาต้าเย่ปักไปส่งให้ภายในไม่กี่เค่อ ท่านกูกูยิ้มเช่นนี้ ต้องผ่านอย่างแน่นอน! “ผ่าน!” หลังจากการทดสอบผ่านไป การทดสอบใหม่ก็เข้ามาอีกแต่อย่างเหมาต้าเย่มีหรือจะไม่ผ่าน การทดสอบจัดดอกไม้ “ผ่าน!” การทดสอบมารยาท “ผ่าน!” การทดสอบความรู้ “ผ่าน!” จนในที่สุดจวนจะหมดวันหญิงสาวจากร้อยลดเหลือเพียงสี่สิบหนึ่งในนั้นแน่นอนว่าต้องมี.. “โจวผินซี รับคำสั่ง” “เจ้าค่ะ” เหมาต้าเย่ก้าวไปเบื้องหน้าหวังกูกู ก่อนจะย่อตัวลงรอรับแต่งตั้ง ฝีมือข้าขนาดนี้ต้องได้ตำแหน่งดีๆ หน่อยแหละน่า ขันทีชราเปิดแผ่นกระดาษกางออก “โจวผินซี ฉลาดหลักแหลม มารยาทดีงาม ฝีมือยอดเยี่ยม แต่งตั้งเป็นพระชายาเอกในเหยียนอ๋อง” “ขอบพระทัยฝ่าบะ…!” ว่าอย่างไรนะ!? อีกทีสิ หูข้าเพี้ยนไปแล้วหรือ “เป็นอันใดรึ แม่นางโจว” หวังกูกูเห็นเด็กน้อยชะงักนิ่งไปจึงเอ่ยปากถาม เหมาต้าเย่เงยหน้ามองอย่างไม่เชื่อหูตนเอง “มะ เหมือนจะมีการเข้าใจผิดนะเจ้าคะ ข้าน้อยมาถวายตัวเป็นนางในมิได้..” “ฮ่องเต้เห็นเจ้าโดดเด่นกว่าผู้อื่น กับที่ว่าเหยียนอ๋องยังมิมีชายา ฮ่องเต้จึงมอบราชสมรสแก่เจ้ากับท่านอ๋อง มิดีหรือโจวผินซี” หวังกูกูกล่าว มองโจวผินซีที่นิ่งไปอีกครั้งอย่างสงสัยปกติใครต่อใครได้ราชทานสมรสกับอ๋องถือว่าดีนี่ แล้วไฉนเด็กน้อยนางนี้ถึงได้ทำหน้าอย่างกับเห็นผีกัน “ขะ ข้ามะ!” ร่างบางกำลังจะคัดค้าน นี่มันผิดแผนแล้ว! “มีเรื่องอันใดกันหรือ หวังกูกู” !!! “ท่านอ๋องสาม! ถวายพระพรเพคะ” อะ อ๋องสาม!? หรือจะเป็นเหยียนอ๋องคนนั้น มาทำไม.. “โจวผินซีคือเจ้าสินะ หันหน้ามาให้เปิ่นหวาง” จบเห่แน่! เจ้าอ๋องสามนี่สินะที่มาทำลายแผนการของข้า! เหมาต้าเย่ค่อยๆ หันตัวไปด้านหลัง ก้มหน้าลงต่ำมองพื้นเหมือนไม่มั่นใจแต่จริงๆ แล้วเพียงแค่กำลังสถบด่าทอเจ้าอ๋องสามนี่อยู่ในใจ “ถวายพระพรท่านอ๋องสามเพคะ” หมิงซ่งเหยียนมองว่าที่ชายาตนอย่างสำรวจ ที่จริงแล้วที่ได้ราชทานสมรสก็เพราะเขาเป็นคนไปขอกับฮ่องเต้เอง เห็นอีกคนงดงามและยังฝีมือยอดเยี่ยมทุกอย่างเลยนี่สิภรรยาที่ดีในอุดมคติเขา! “หึ ฉางเอ๋อร์และเหมยลี่จะนำเจ้าไปที่ตำหนักรับรอง พรุ่งนี้เปิ่นหวางจะไปคุยกับเจ้าเรื่องงานส่วนวันนี้พักผ่อนเสีย” ข้าอยากจะตะบันหน้าเจ้าอ๋องลูกเต่านี่เสียจริง ทำมาเป็นสั่ง เหอะ! “ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more