“คนที่นายควรจะขอโทษคือพริกหวานไม่ใช่พี่”
“อ่อครับ ขอโทษด้วยนะ... แมวน้อย” ริมฝีปากของผมยกยิ้มขึ้น มองใบหน้าสวยที่เชิดหยิ่งไม่หลุดความเป็นตัวเองออกมาให้ใครเห็น มันทำให้ผมมีความสุขมากกับการแกล้งเธอที่สุดเลยล่ะตอนนี้
“ใครเป็นแมวน้อยของนายไม่ทราบ?”
“เค ขอโทษนะพริกหวานที่ทำให้เธอเจ็บตัว” ใบหน้าสวยเชิดขึ้นราวกับไม่รับคำขอโทษจากผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่ากับสายตาของพี่นพที่มองเราสองคนต่างหาก
“เอาเป็นว่างานยังคงรับใช่ไหม?”
“แน่นอนสิครับ ใครจะปล่อยงานที่จะต้องทำกับแมวน้อย ไม่สิ พริกหวานไปล่ะครับ” ผมยังคงเรียกพริกหวานว่าเป็นแมวน้อยอยู่ ที่เรียกแบบนี้ก็เพราะพริกหวานสำหรับผมแล้วเธอไม่ใช่หงส์ แต่เป็นแมวมากกว่า เพราะแมวมีทั้งอารมณ์ที่ขี้อ้อน ขู่ คลอเคลีย คือโดยรวมแล้วยัยพริกหวานเหมือนแมวมากกว่าเหมือนหงส์นะในสายตาของผมอะ
“อย่าให้มีปัญหาอีกนะ พี่มีงานจะต้องเคลียร์และจัดงานเลี้ยงปาร์ตี้อีก”
“ครับๆ
