ดูแลหัวใจนายอันธพาล

บทที่ 1 : 2/2

PON TALKS

ผมแอบมองคนตัวเล็กที่กำลังคลานออกมาจากที่ซ่อน เมื่อกี้ตอนที่กำลังมองหาหางตาผมก็เห็นเข้าพอดีว่าเธอแอบอยู่ตรงใต้บันได ก็ว่าอยู่คนอะไรเดินไวขนาดนั้น

แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องหนี และไปมุดแอบอยู่แบบนั้น ผมก็แกล้งพูดให้เธอกลัวแล้วออกมาจากที่ซ่อน แต่เธอก็ไม่ยอมออกมา

ผมเลยเดินไปหลบอยู่ตรงมุมตึกทางด้านหลัง รอเจ้าตัวออกมาเอง เธอรีบเดินไปที่ตึกพยาบาล ผมเห็นเธอเอาจักรยานออกมาปั่น แสดงว่าเธอต้องพักอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยแน่นอน

เห็นเธอออกไปไกลแล้ว ผมเลยเดินออกมาที่รถตัวเอง ขับกลับมาที่คอนโด ไลน์กลุ่มก็เด้งขึ้นมา นัดแนะเวลาไปผับกัน ผมก็ตอบตกลงไป

มาที่ผับนั่งดื่มกันไปตามปกติ แต่ในหัวของผมกลับคิดถึงแต่เจ้าของร่างเล็กเสียงหวานคนนั้น จนกระทั่งกลุ่มพวกไอ้ว่านมันเดินผ่านโต๊ะพวกผมไป มันหันมาให้ยิ้มให้ ซึ่งเป็นเรื่องแปลกมาก เท่านั้นยังไม่พอ ขากลับขึ้นมา มันก็ยังหันมายิ้มให้อีก

"มันยิ้มเชี้ยไรนักหนาวะ กูขนลุก" ไอ้ชลมองตามไอ้พวกนั้น ก่อนจะหันกลับมาคุยกับพวกผม

"มันปั่นประสาทเราไง เดี๋ยวเจอกูปั่นกลับ" ผมพูดจบก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

มันขู่เรื่องน้องสาวเอาไว้ แถมยังมายิ้มให้แบบนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการปั่นประสาทแน่ ๆ

"มึงจะไปไหนอะ" ไอ้ณัฐถามขึ้นมา

"ไปหาอะไรเล่น มึงไปกับกูป้ะ"

"ไปดิ" ไอ้ณัฐกระตุกยิ้มแล้วลุกขึ้นยืนตาม

"กูไปด้วย" ไอ้ชลก็รีบลุกขึ้น

ผมเดินนำหน้าไอ้เพื่อนรักทั้งสองคนลงมาข้างล่างที่ลานจอดรถ ลงมาถึงตรงนี้ เพื่อนทั้งสองคนไม่ปริปากถามต่อ เป็นอันรู้กันว่าพวกเราจะทำอะไร

รถแก๊งมันจอดเรียงกัน ไม่ต้องเสียเวลาเดินหา ไอ้ชลและไอ้ณัฐจัดการปล่อยลมยางรถคนละคัน ส่วนผมเดินเข้ามาทางด้านหลังผับ

"น้องครับ พี่อยากได้น้ำปลาสักขวดขอซื้อต่อได้ไหมครับ" ก่อนถึงทางเลี้ยวไปห้องครัวเจอพนักงานเสิร์ฟเดินมาพอดี ผมเลยเอ่ยขึ้นมา

อีกฝ่ายทำหน้างงเล็กน้อย แต่เพียงแป๊บเดียวเธอก็คลี่ยิ้มออกมา "พี่จะเอาไปแกล้งเพื่อนใช่ไหมคะ"

ผมพยักหน้าให้เป็นคำตอบ มากันเป็นกลุ่มแก๊งก็ต้องมีกันบ้างแหละ ที่จะแกล้งเพื่อนด้วยน้ำปลา แต่พอดีคนที่ผมจะแกล้งมันไม่ใช่เพื่อนไง

เธอหายเข้าไปในครัวสักครู่หนึ่ง ก็เดินกลับออกมาพร้อมขวดเหล้า ผมรับมาแบบงง ๆ

"สั่งน้ำปลานะครับ"

"ก็นี่แหละค่ะน้ำปลา แต่จะได้เนียน ๆ ก็เลยถ่ายใส่ขวดเหล้า"

ได้ยินคำตอบแล้วถึงกับหัวเราะออกมา บอกกับพนักงานว่าให้ลงบิลที่โต๊ะผม เดินออกมาถึงที่ลานจอดรถ เห็นไอ้สองคนนั้นยังคงง่วนอยู่กับการปล่อยลมยาง

"มึงหายไปไหนมาวะ แทนที่จะช่วยกันปล่อยลม"

"เออ เป็นคนชวนแท้ ๆ "

ไอ้ณัฐและไอ้ชล บ่นผมทันทีที่เห็นผมเดินเข้าไป ผมเลยชูขวดน้ำปลาขึ้นมาให้มันสองคนดู

"ปล่อยลมทุกคันก็ใจร้ายเกินไปดิวะ พวกมันจะกลับกันยังไง เหลือรถให้พวกมันได้กลับกันสักคันสองคันเถอะ"

"ในมือมึงนั่นอะไร เหล้า?" ไอ้ชลพยักหน้าแล้วถามกลับมา

"น้ำปลา" ตอบกลับไปแล้วมองไปคันอื่นที่เพื่อนผมยังไม่ทันได้ปล่อยลม

"รถไอ้โบ๊ทอะ ยังไม่ได้ปล่อย ที่เหลือปล่อยหมดละ" ไอ้ณัฐชี้นิ้วไปที่รถเก๋งสีบรอนซ์เงิน ที่จอดอยู่ริมสุด

"ไปเติมกลิ่นให้รถมันหน่อย" กระตุกยิ้มแล้วเดินนำไอ้เพื่อนรักมาที่รถคันเป้าหมาย

ค่อย ๆ ราดลงตรงที่มือจับประตูรถให้ทั่วถึงได้ครับทั้งสี่ประตู ยังเหลืออยู่อีกก็เลยราดใส่ที่ฝากระโปรงรถไปด้วย

เสร็จภารกิจชั่วร้ายแล้วพวกผมก็พากันกลับเข้ามาในผับ นั่งเล่นกันต่ออีกสักครู่ก็ได้เวลาแยกย้ายกันกลับบ้าน

และเป็นจังหวะเดียวกันกับไอ้พวกนั้น กำลังจะกลับพอดี พวกมันเองก็มีท่าทางแปลก ๆ หลบให้พวกผมลงก่อน แถมยังส่งยิ้มให้อีกด้วย

แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวพอลงไปพวกมันก็ยิ้มไม่ออกเองนั่นแหละ ฮึฮึ

"กลับดี ๆ นะครับ" ผมบอกกับพวกนั้นแล้วเดินลงบันไดไป

ผมเข้านั่งประจำที่คนขับในรถตัวเอง ซึ่งจอดอยู่ฝั่งตรงข้ามกับรถไอ้พวกอริ

ไอ้เชนทร์ ไอ้อิฐออกไปก่อน ส่วนผม ไอ้ณัฐและไอ้ชล ยังไม่มีใครขับออกไป รอดูผลงานครั้งนี้ก่อน

พวกมันมาที่รถ แล้วก็หัวเสียกันมาก แต่มันไม่ได้มองมาทางรถพวกผม คงไม่ได้สังเกตเห็นตั้งแต่แรก ก็เลยไม่รู้ว่าพวกผมอยู่ใกล้ ๆ

ผมเห็นพวกมันเดินไปที่รถไอ้โบ๊ทกัน แล้วผมก็หัวเราะอยู่คนเดียวในรถ จับกันเข้าไปขนาดนี้ หอมแน่!

แสดงตัวให้พวกมันรู้ว่าผมอยู่ฝั่งนี้ด้วยการเหยียบคันเร่งพุ่งตัวออกไป ลดกระจกลงแล้วยกมือขึ้นทักทายมัน พวกมันก็ตอบกลับด้วยการเปิดไฟสูงใส่

ผมขับกลับมาที่คอนโดตัวเอง แต่มองกระจกหลังก็เห็นว่าพวกมันขับตามมาด้วย พวกมันรวมตัวอยู่ในรถคันเดียว ส่วนผมก็อยู่คนเดียว ถึงจะโหดแค่ไหน แต่ถูกรุมจะไหวเหรอวะ

เข้าจอดที่หน้าตึกคอนโด ไม่ได้ไปจอดที่ใต้ตึกเหมือนเช่นทุกครั้ง เพราะว่าตรงนี้อยู่ใกล้กับรปภ. ผมต้องหาตัวช่วยไว้ก่อนแหละ...

เปิดประตูลงจากรถไป ไอ้โบ๊ทก็เดินขึงขังตรงเข้ามาหา ก่อนจะเหวี่ยงหมัดเข้าที่หน้าผมเต็ม ๆ

~ปิ๊ด ปิ๊ด ปี๊ดดด~

เสียงนกหวีดแสบแก้วหูของรปภ ดังขึ้นมา บ่งบอกว่ามีคนเข้ามาช่วยได้ทันพอดี อาศัยจังหวะที่ไอ้โบ๊ทเผลอเพราะหันไปมองรปภ. กระชากคอเสื้อมันเหวี่ยงลงที่พื้นทันที

พวกเพื่อนมันจะวิ่งเข้ามา แต่รปภ. สองคนเข้ามาถึงก่อน พร้อมทั้งเอ่ยปากขู่

"ผมจะแจ้งตำรวจ" รปภ. คนหนึ่งกำลังกดสมาร์ตโฟนอยู่ด้วย

"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง" ไอ้ดอมเอ่ยขึ้นมา แล้วช่วยเพื่อนตัวเองที่นอนกองอยู่ที่พื้นให้ลุกขึ้นมา

"แจ้งความไหมครับ" รปภ. ถามผม เมื่อเห็นว่าไอ้พวกนั้นออกไปกันแล้ว

"ไม่เป็นไรครับ เพราะเมื่อกี้ผมก็เอาคืนมันไปแล้ว" จะบอกว่ามันผิดคนเดียวก็คงไม่ใช่ เพราะผมเหวี่ยงมันลงไปนอนกองที่พื้นแบบนั้น ผมก็ผิดด้วย

ขอบคุณรปภ. ที่เข้ามาช่วย แล้วขึ้นมาที่ห้องของตัวเอง

"เวรเอ๊ย ต่อยซะหน้ากูช้ำ" ส่องกระจกสำรวจใบหน้าตัวเองแล้วบ่นออกมา

ขณะที่กำลังหัวเสีย เพราะที่บริเวณโหนกแก้มช้ำพอสมควร ก็นึกถึงใบหน้าหวานของนักศึกษาพยาบาลคนนั้นขึ้นมาได้ จนเผลอยิ้มออกมา

เตรียมตัวมาดูแลฉันได้เลยคนสวย...