ซิ่นหนิงเยว่เกิดความกลัวและในใจอย่างรุนแรง นางทำได้เพียงมองการกระทำเพียงชั่วครู่ และนางก็รีบวิ่งเพื่อให้ตนเองหลุดพ้นจากชายนิรนามผู้นี้ หากออกจากเรือนไปได้อย่างน้อยนางก็รอดจากฝีมือชายผู้นั้น
"วิ่งออกไปก็ใช่จะหนีรอด หรือว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าไปแล้วข้าจัดการคนของเจ้าดี?" แค่คำพูดเดียวก็ทำให้ซิ่นหนิงเยว่หยุดฝีเท้าของตนและหันหน้ามาเผชิญบุรุษที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร นางทำได้แค่ยืนใกล้ประตูและใช้สายตาจ้องมองมัจจุราชที่เข้ามาบีบเค้นหัวใจของนางอย่างหวาดกลัว พร้อมกับหยาดน้ำตาแห่งความกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นเพียงเสี้ยว
"หากน้ำตานั่นแสดงออกว่าเจ้าคิดถึงข้า ข้าจะยินดี แต่หากไม่ เจ้าได้ชดใช้กับสิ่งที่เจ้าทำให้ข้ารู้สึกสะเทือนใจแน่ ซิ่นหนิงเยว่" คำของบุรุษที่ดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนใดเอ่ยชื่อของนาง ทำให้ซิ่นหนิงเยว่ถึงกลับกลัวจนเนื้อตัวสั่น น้ำตาร่วงหล่นกระทบกับพื้นหยดแล้วหยดเล่า ในใจคิดว่านางไปสร้างศัตรูที่ใดกัน บ
