ตอนที่3 ราชาแห่งวิศวะ
742 คำ
เรนโบว์
“โห่ เสียดาย รู้งี้ฉันรอแกดีกว่า” เสียงของกุ้งนางบ่นออกมาพร้อมกับหน้าตาที่แสนจะเสียดายมาก บ่นตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ยอมจบ
“นั่นสิ ฉันอยากเห็นพี่เขาใกล้ๆมากเลย ที่ผ่านมาได้มองแต่รูป” ตามด้วยเสียงของปาลินที่พูดด้วยความเสียดายอีกคน
“เหอะ หล่อนรกสิ” ฉันว่าให้เพื่อนอย่างหมั่นไส้ ไม่รู้จะโอดครวญกันทำไมหนักหนา ถ้าได้เห็นนิสัยนะ แล้วจะรู้ว่าความหล่อที่มีมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย
สงสัยหรอว่าเรื่องอะไร ก็เรื่องที่ฉันทะเลาะกับไอ้เสาไฟฟ้าเมื่อวานน่ะสิ มันดังไปทั่วมหาลัยเลยก็ว่าได้ ฉันก็พึ่งรู้ว่าสามคนนั้นน่ะ ได้ฉายา ราชาแห่งวิศวะ หรือจะพูดให้ถูกสามคนนั้นเป็นราชาของมหาลัยนี้เลยก็ว่าได้ ด้วยหน้าตา ความสูงและหุ่นที่ดึงดูดสายตาสาวน้อยใหญ่บวกกับความความฉลาด ความเก่ง ที่สามารถเอารางวัลชนะในการแข่งอะไรต่างๆซึ่งเป็นตัวสร้างชื่อเสียงให้มหาลัย ยิ่งทำให้พวกนั้นเป็นที่รู้จักในมหาลัย
คงมีแต่ฉันนั่นแหละ ที่ไม่ได้รู้จักพวกนั้นเลย พึ่งจะมาคุ้นหน้าตอนที่ไปเปิดเว็บมหาลัยดู ถึงได้เห็นรูปพวกเขาทั้งสามเป็นตัวแทนในภาพโปรโมทมหาลัย แล้วก็รูปตามกิจกรรมต่างๆ
“แกก็พูดไป ถึงจะนรกอเวจี แต่ถ้ามีหนึ่งในสามลงไปด้วย ฉันก็ยอม” กุ้งนางพูดด้วยใบหน้าเพ้อฝัน
“ถ้างั้นก็คงใช่ เพราะอย่างนายนั่นคงต้องตกนรกชั้นที่ลึกที่สุด” ฉันว่าออกมาด้วยความโกรธไม่หาย ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ถึงแม้จะได้ยินกิตติศักดิ์ความโหดของพวกเขา แต่ฉันก็ไม่กลัวหรอก ถ้ามาหาเรื่องฉัน ฉันก็ขอสู้ตาย
“เทพบุตรอย่างฉันคงไม่ตกนรกให้เธอสมใจหรอกนะ” แล้วเสียงเข้มก็เอ่ยขึ้นด้านหลัง
“อร้าย!!!” แล้วเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นตามกลุ่มของผู้หญิงที่อยู่แถวนี้ รวมถึงยัยสองคนที่นั่งข้างๆฉันด้วย
“พวกแกจะกรีดทำไมเนี่ย ก็แค่เสาไฟฟ้าเดินได้ ไม่เห็นหน้าตื่นเต้นตรงไหนเลย” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองหน้านายสายฟ้าอย่างไม่สนใจ
“หึ นั่นสิ ขนาดเสาหลักกิโลเดินได้ยังไม่หน้าตื่นเต้นเลย” แล้วนายสายฟ้าก็พูดขึ้นพร้อมกับมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยรอยยิ้มกวนเบื้องล่าง
“นายว่าใครเป็นเสาหลักกิโล!” ฉันถามออกไปอย่างไม่ค่อยพอใจกับสายตา ฉันหุ่นดีมากเลยนะ ผู้หญิงหลายๆคนก็อิจฉาหุ่นฉันทั้งนั้น สัดส่วนสามสิบสี่ ยี่สิบสอง สามสิบหกเลยนะ สูงร้อยหกสิบสาม น้ำหนักสี่สิบแปด
“ก็ว่าเธอไง ยัยเตี้ย” นายสายฟ้าก้มหน้าลงมาใกล้ฉันจนฉันต้องเอนตัวหลบ ก่อนจะพูดด้วยใบหน้ากวนตีน
“นี่! นายสิเสาไฟฟ้า แล้วก็ออกไปไกลๆเลย” ฉันผลักอกนายนั่นออก ก่อนเถียงออกไปพร้อมกับไล่นายสายฟ้าให้ไปไกลๆ คณะตัวเองก็ไม่ได้ใช่ที่นี่สักหน่อย ไม่รู้จะโผล่อะไรที่ลานคณะบริหาร
“ฉันอยากอยู่ตรงนี้ มีปัญหาหรอ” แล้วนายนั่นก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้มกวนๆเหมือนเดิม ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงม้านั่งตัวเดียวกับฉัน ฉันรีบลุกขึ้นยืนห่างๆจากนายนั่นทันที
“อยากอยู่นักก็เชิญตามสบาย” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับก้มเก็บของลงกระเป๋าเพื่อจะกลับห้องตัวเอง
“จะรีบไปไหนล่ะ หรือว่ากลัวอยู่ใกล้ฉันนานๆแล้วจะหวั่นไหว” นายสายฟ้าพูดขึ้น ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าหน้าตาเขาเป็นแบบนี้อยู่แล้วไหม เพราะไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกมามันก็ดูหน้ากวนตีนไปหมดเลยอ่ะ
“หวั่นไหวกับนายสู้ไปคบกับเด็กแว้นข้างทางดีกว่า” ฉันว่าให้เสร็จก็สะพายกระเป๋าตัวเองแล้วหันไปบอกเพื่อน
“ฉันกลับก่อนนะ” ฉันพูดเสร็จก็เดินออกจากตรงนั้นทันที ไม่อยากเห็นหน้าของนายนั่นเลย เห็นแล้วมันอารมณ์เสียยังไงก็ไม่รู้
- ผู้เขียน
