“คือ...”
“ฉันไม่ใช่คนร้ายหรอกน่า” เควินพูดกึ่งๆ บ่น หากเป็นคนอื่น คงรีบกระโจนขึ้นรถยนต์ของเขา โดยไม่ต้องลงทุนลงมาเชิญด้วยตัวเอง แต่กับผู้หญิงคนนี้ ไม่รู้เป็นอะไรสิ เขาขยับเข้าใกล้หล่อนเป็นต้องถอยหลังหนี
“ฉันไม่กินคนด้วย มีอะไรต้องกลัวหะ” เสียงฉุนๆ ดวงตาขวางๆ ลอออรเลยตกประหม่ามากขึ้น หัวใจของเธออ่อนแอทุกครั้งหากเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้
“อร อร เออฉัน คือ”
“เอ้า...มีอะไรก็บอกมา ดึกป่านนี้ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก”
เควินยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา เขาบ่นพึมหลังจากนั้น ช่วงเวลานี้เด็กฝึกส่วนใหญ่กลับไปหมดแล้ว ที่อยู่โยงน่าจะเป็นดีไซเนอร์หลักที่ทำงานไม่เสร็จมากกว่า
“อร เออ...ฉันทำงานเพลินไปหน่อยค่ะ”
“ฉันชอบเธอพูดแบบนั้นนะ ไหนลองพูดอีกทีสิ อรอะไร เธอชื่อเล่นว่าอรหรือไง?” เควินพูดยาวเหยียด ไม่สนใจสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของลอออรสักนิด
“มันไม่เหมาะค่ะ คุณเป็นผู้ใหญ่ ดิฉันพูดเป็นกันเองแบบนั้นกับคุณ
