บทที่4.แรกพบสบตา...
ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ ลอออรไม่เคยคิดว่าเธอจะตื่นเต้นได้มากขนาดนี้ เพียงแค่สบตาสีมรกตคู่นั้น แค่สายตาคู่คมตวัดผ่าน เธอกลับรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น สรรพสิ่งรอบกายเหมือนทำงานช้าลง เวลาของเธอเคลื่อนที่อย่างอืดอาด เธออยากชักสายตากลับ แต่ทำได้อยากเหลือเกิน
ลอออรถอนใจอย่างเหนื่อยล้า...
มองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย วันนี้เควินสวมชุดสีดำเหมือนเคย และคงมีเขาแค่คนเดียวละมั้ง ที่ไม่ว่าชุดที่สวมใส่จะทุเรศขนาดไหน พอใช้ไม้แขวนตราเควินชุดนั้นก็กลับปังได้
เสื้อเชิ้ตด้านในสีเทาหม่น ติดกระดุมยันคอ คลุมด้วยสูทผ้าหน้าสีดำเข้มที่ยาวกรอมเท้า กับกางเกงสีดำผ้ามันตัวโคร่ง หากผู้ชายคนนั้นหุ่นไม่ดีจริงคงมองว่ารุ่มร่าม แต่เควินที่สูงเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตรกลับเห็นว่าสง่าจนชักสายตากลับไม่ได้
วงหน้าขรึมๆ สีหน้านิ่งๆ มีแค่แววตาเท่านั้นแหละที่คมกริบจนสะกดสายตาคนมองได้อย่างชะงัด
ลอออรกลั
