เขามองตามผู้หญิงที่เดินออกจากห้องทำงานไปก่อนจะหลับตาเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วถอนหายใจอย่างหนัก มันไม่ใช่เพราะอยากได้หรือว่าอะไรหรอกนะ แต่ว่าป่านนี้เมียจะรู้เรื่องรึยังล่ะ
“เกิดอะไรขึ้นก็ตัวใครก็ตัวมันแล้วกัน กูเป็นพระเอกไม่ได้หรอกนะ!”
เชอรีนขับรถออกมาจากออฟฟิศหรูจนมาแยกไฟแดงก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัย ด้านข้างรถเธอมามอเตอร์ไซค์ประกบข้างแล้วยังหันมามองกันอีก ใจเธอเต้นแรงหนักขึ้นเมื่อเห็นปืนเหน็บเอว
“สงสัยว่าต้องเป็นตำราวจแน่ๆ” เธอพยายามคิดในแง่ดีแล้วขับรถเข้าไป
ชายชุดดำใส่หมวกและแว่นดำปิดบังใบหน้าเดินตามเธออยู่ เธอควรจะเอาไงดี เธอรีบเดินไปเร็วๆฝ่าคนที่เยอะมากหลบมุมเสา หึ! รู้จักฉันน้อยไปแล้วนะไอ้พวกบ้า!
“เอ๊ะ! ไม่มีใครนี่”
“หาพี่เหรอน้อง?”
“พะ..พวกแกเป็นใคร?”
“หึ! น่าเสียดาย”
“ไม่ทำอะไรฉันงั้นเหรอ? หรือว่าจะเป็นโรคจิต!!” เธอมองหาพวกเสื้อดำอีกทีก็ไม่เห็นแล้ว คนพวกนี้ต้องเป็นโรคจิตที่แอบตามผู้
