บทที่ 16 ไม่อยากรบกวน
1696 คำ
บทที่ 16 ไม่อยากรบกวน
พักเที่ยง
“ แค่กๆ ” พอได้ไอครั้งเดียว มันก็จะต่อยาว ไอจนเพื่อนๆ มองและอาจจะคิดว่าเป็นโควิดแน่ๆ ที่แน่ๆยังไม่ตรวจนี่สิ><
“ หนูก็ขอโทษด้วย ”
“ เรื่องอะไร ”
“ ไม่รู้สิว่าตัวเองผิดหรือเปล่า รู้แค่ว่าเป็นคนสวยแล้วทำให้ใครบางคนหึง ”
“ แหนะ ตัวเองก็หึงนั่นแหละ ใช่ไหม ”
“ ตอนไปติว น้าอ่อนโทรหาพี่ ทำไมไม่รับสาย ”
“ พี่เข้าห้องน้ำอยู่ แต่พี่ก็รับสายแล้วนะ ได้ยินว่าเบนซ์กลับมืดเพราะรอพี่อยู่ พี่ก็รีบกลับบ้านไปทันที โทรหาแล้วด้วยแต่เบนซ์ไม่รับสาย พี่ก็คิดว่าคงงอนกลับแน่เลย ผิดที่พี่ไม่ยอมไปดูที่ตลาดเนอะ ไม่งั้นพี่คงได้ไปส่ง ”
“…” รู้ว่าทุกคำพูดของเขาดูจริงใจ เลยไม่ได้พูดอะไรต่อ และหันไปมองถนนทันที
“ หายงอนยัง ”
“ ต่างคนต่างผิดนี่น่า เบนซ์ไม่โกรธพี่แล้ว ”
“ขอบคุณครับ ว่าแต่จะไปโรงพยาบาลหรือคลินิกดี ”
“ ไม่รู้สิ ”
“ ไปโรงพยาบาลแล้วกันนะ ” ฉันพยักหน้าทันที
“ พี่ลืมเลย เราเป็นแฟนกันแล้ว ทำไมเราถึงไม่ขอเบอร์ไว้โทรกันล่ะ บางครั้งใช่ว่าจะเปิดเน็ตทั้งวัน อาจจะโทรไม่ติดตอนที่อยากคุย ”
เออ ใช่ ฉันลืมไปเลย ก็คิดว่ายังไงมาเรียนก็ต้องเจออยู่ดี อีกอย่างเป็นเพื่อนกันในเฟซบุ๊กมันก็โทรหากันได้นี่น่า แต่ก็อย่างที่พี่เขาพูดแหละ เราทั้งคู่เลยต้องแลกเบอร์โทรกันไว้
โรงพยาบาล
ฉันเข้าพบหมอแล้ว เป็นไข้หวัดธรรมดา ตอนนี้ออกมานั่งรอรับยาก่อนกลับบ้าน ระหว่างนั้นพี่โอเว่นก็ดูจะเป็นห่วงเป็นใยมาก คอยถามอาการฉันตลอดเวลา มือหนาก็แตะหน้าผากมนบ่อยๆ แถมยังนั่งชิดชนิดว่าไม่กลัวจะติดไข้จากฉันอีก
“ พี่บอกจะเลี้ยงไอติมหนูงะ ” มองหน้าอีกคน
“ หายป่วยเดี๋ยวเลี้ยง ”
“ หนูอยากกินตอนนี้อะ สักนิดได้ไหมคะ ”
“ ไม่เอา เบนซ์เจ็บคอด้วยไม่ใช่เหรอ ”
“ แต่หนูอยากกินอะไรหวานๆ เย็นๆ อะ ”
“ ไม่งอแงนะครับ หายป่วยเมื่อไหร่ พี่จะพาไปเลี้ยง กินให้พุงกางเลยนะ พี่สัญญา ” มียื่นนิ้วก้อยมาด้วย
“ นั่นพ่อนี่น่า ” ฉันไม่ทันได้ตอบอะไรพี่โอเว่น สายตาก็ดันหันไปเห็นพ่อตัวเอง เตรียมตัวลุกขึ้นจะเดินไปหาแต่กลับต้องหยุดนิ่ง เพราะมีผู้หญิงอีกคนเดินมาเกาะแขนพ่อ ทำราวกับสนิทสนมกันสุดๆ และผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่แม่ด้วย ฉันมั่นใจ ฉันจำแม่ตัวเองได้ต่อให้มองเห็นแค่หลังก็เถอะ ยังไงวันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าหล่อนคนนี้เป็นใคร เพราะเห็นแค่หลังเลยไม่รู้ว่ามีหน้าตายังไงถึงกล้ามาเป็นเมียน้อยพ่อฉัน!!
“ ใจเย็นๆ นะ ” พี่โอเว่น
“ พี่ก็เห็นนี่น่า พี่คิดว่าหนูควรใจเย็นอีกเหรอคะ ” ฉันหันไปพูดกับคนข้างๆ ทันที
“ พี่หมายถึงอย่าวู่วาม ให้พูดคุยกันดีๆ นี่มันโรงพยาบาลนะ ”
“ ค่ะ หนูรู้ หนูแค่อยากเห็นหน้าหล่อนคนนั้นเอง พี่ไปกับหนูนะ ”
“ ครับ ” พี่เขาตอบรับพร้อมจับมือฉันไว้ ฉันค่อยๆ ก้าวขาไปอย่างช้าๆ และสั่น มันรู้สึกไม่ดีเหมือนถูกหักหลังยังไงไม่รู้
“ เชิญคุณเบญจมาศ กรชวัล มารับยาที่ช่องสองด้วยค่ะ ”
“ เบนซ์ไปรับยา ” พี่โอเว่นพูดขึ้น
“ สักแป๊บได้ไหมพี่ ”
“ คิดว่าพ่อจะจำชื่อเราไม่ได้เหรอ เดี๋ยวพยาบาลก็เรียกชื่อซ้ำอีกรอบนะ ” ตามที่พี่โอเว่นพูด พ่อเริ่มหันมองไปทั่วแล้ว รีบหาอะไรมาปิดบังใบหน้าผู้หญิงคนนั้นทันที หน็อย!
ฉันไม่มีทางจะให้หลุดมือไปได้รีบสาวเท้าไปหาคนเป็นพ่อที่ตอนนี้รีบเดินหายไปในที่คนเยอะ พ่อนะพ่อ ไหวตัวทันจนได้ แล้วพยาบาลก็เนอะมาเรียกอะไรตอนนี้ เฮ้อ!
“ เชิญคุณเบญจมาศ กรชวัล มารับยาที่ช่องสองด้วยค่ะ ”
“ ไปเถอะ เรียกซ้ำแล้วนะ ”
“ เหอะ แล้วทำไมพี่ไม่ไปรับให้วะ ” ฉันพูดใส่อารมณ์สุดๆ แล้วเดินไปรับยาเอง แต่ก็ทำให้ฉุกคิดได้ว่าพูดไม่ดีออกไป เลยมองหันหลังกลับไป ไม่เห็นพี่โอเว่นแล้ว แง่~
พอรับยาเสร็จ ฉันก็รีบวิ่งอย่างไว จนลืมไปว่าตัวเองป่วย สายตาก็สอดส่องไปทั่ว พี่โอเว่นคงไม่งอนแล้วทิ้งฉันกลับบ้านไปแล้วนะ
“ หาอะไรอยู่เหรอ ” ได้ยินเสียงนี้ ฉันรีบหันหลังกลับไปมองอย่างดีใจก่อนจะโผเข้ากอดอีกคนแน่น
“ หนูขอโทษ คราวหลังจะไม่พูดแบบนั้นแล้วค่ะ ”
“ ดีแล้ว ที่รู้ว่าตัวเองผิด ”
“ พี่ไม่งอนหนูแล้วใช่ไหมคะ ” เงยหน้ามองอีกคนทันที
“ มาอ้อนแบบนี้ ใครจะงอนลงล่ะ ” พอพี่เขาพูดจบ ฉันนี่รีบผละจากตัวพี่เขาทันที
“ ไปเถอะ กลับบ้านกัน ” จับมือฉันแล้วพาเดินไป
“ ค่ะ ”
?_________?
นามปากกาผกายมาส
- ผู้เขียน
