เล่ห์สวาท มายารัก

เล่ห์สวาท...มายารัก EP.01 สถานที่แห่งความทรงจำ (1)

เกือบหนึ่งชั่วโมงที่ฝนแก้วนั่งรอการะเกด หญิงสาวนั่งอ่านหนังสือไปอย่างเซ็งๆ สรุปว่าวันนี้เธอคงจะได้เที่ยวชมบรรยากาศของที่นี่ได้อีกไม่กี่ชั่วโมงอีกเป็นแน่

เพราะตอนนี้ก็เกือบสิบเอ็ดโมงเข้าไปแล้ว แต่ยัยเพื่อนจอมขี้ลืมก็ยังไม่ยอมลงมาจากห้องเสียที ไม่รู้ว่าจะอาบน้ำหรือว่าแอบไปนอนหลับในอ่างอาบน้ำกันแน่

ฝนแก้วนั่งอ่านโบร์ชัวส์ของสถานที่ท่องเที่ยวของรัสเซียอย่างใจจดใจจ่อ วันนี้เธอตั้งใจที่จะไปเที่ยวหลายแห่ง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้ไปหมดตามที่ต้องการเอาไว้หรือเปล่า เพราะตอนนี้การะเกดยังไม่ยอมลงมาจากห้องพัก เสียงถอนหายใจดังออกมาไม่หยุด เมื่อนึกถึงยัยเพื่อนจอมขี้ลืมคนนี้

“เฮ้อ...จะได้ไปเที่ยวหมดไหมเนี่ย ไอ้เกดนะไอ้เกด นัดไม่เป็นนัดเล้ย”

“บ่นจริงๆ เลยไอ้ฝน”

คนเสียงหวานใสเอ่ยขึ้นทางด้านหลังของฝนแก้ว ก่อนที่ใบหน้างามจะก้มลงมาหอมแก้มนวลอย่างออดอ้อน อาการดังกล่าวเรียกสายตาของผู้คนรอบข้างให้หันมามองได้เยอะทีเดียว

“เอาอีกแล้วนะไอ้เกด บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ เห็นไหมคนมองกันใหญ่แล้ว”

น้ำเสียงเริ่มเขียวบ่นทันทีเหมือนกัน ไม่รู้เป็นยังไงสิน่า ยัยเพื่อนคนนี้ถึงชอบหอมแก้มหรือกอดกับเธอต่อหน้าสาธารณชน แบบนี้เสมอ นี่ถ้าไม่รู้ว่าการะเกดรักญาติผู้พี่ของเธอล่ะก็ เชื่อเถอะว่าเธอไม่กล้าไปไหนมาไหนกันสองคนแน่

“เอาน่า ชินได้แล้วไอ้ฝน ฉันก็ทำแบบนี้กับเธอมาตลอดนี่นา คิดมากไปได้”

“ไม่คิดมากได้ยังไง แกแหกตาดูสิ ว่าคนเขามองแกกับฉันเป็นตาเดียวกันอยู่แล้ว”

“เขาคงจะอิจฉาฉันล่ะสิ ที่มีแฟนสวยหล่อ เท่ซะขนาดนี้”

การะเกดยังเล่นไม่เลิก หญิงสาวมองหน้าตักของฝนแก้วอย่างเจ้าเล่ห์ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทัน ก็เลยรีบลุกขึ้นมายืนเสียก่อน พร้อมกับส่งสายตาเอาเรื่องมาให้เธอแถมยังส่งค้อนอันใหญ่มาให้เธออีก

“ทะลึ่งแล้วไอ้เกด”

“บ้า เค้าเอาจริงนะตัวเอง” น้ำเสียงหวานใสดัดเสียงให้เล็กพร้อมกับเอาหน้างามซบที่อกของฝนแก้วอย่างออดอ้อน จนคนที่ถูกกระทำถึงกับขนลุกซู่ด้วยความสยอง

“ไอ้เกด!”

ฝนแก้วแหวใส่การะเกดอย่างไม่พอใจ ให้ตายสิ...นี่เธอจะต้องปวดหัวกับยัยเพื่อนโรคจิตคนนี้จะถึงเมื่อไหร่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะหาแฟนได้เหมือนคนอื่นเขาไหม หากยังมีการะเกดอยู่ข้างกาย

‘เฮ้อ...เพราะแบบนี้หรือเปล่าวะพี่เสือถึงไม่สนใจแกนะไอ้เกด’

“โอเค ไม่เล่นแล้ว แกล้งแกนิไม่สนุกเลย จะไปกันได้หรือยังล่ะ”

การะเกดทำหน้างอง้ำ เมื่อแกล้งฝนแก้วไม่สำเร็จ หญิงสาวร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหวานที่ตอนนี้ดูขรึมจนเธอเริ่มกลัว สงสัยเธอจะเล่นแรงไปแล้วสิ ดูสิ...หน้าหวานๆ ของฝนแก้วดูบึ้งตึงจนไม่อยากเข้าใกล้ไม่รู้ว่าจะโกรธหนักขนาดนี้ รู้งี้ไม่น่าไปแกล้งเลยจริงๆ

ฝนแก้วลงมามองการะเกดอย่างเหนื่อยหน่าย ดูสิ...เธอบ่นนิดเดียวยัยเพื่อนบ้านี่ถึงกับทำหน้าเศร้าใส่เธอ ที่ดวงตาก็เริ่มมีน้ำตาคลออยู่ด้วย นี่เธอมีเพื่อนหรือมีน้องสาวกันแน่ ลืมไปว่าเธอกับการะเกดห่างกันหนึ่งปี เพราะเธออายุมากกว่าหรือเปล่า การะเกดถึงชอบทำตัวเป็นน้องสาวของเธอออกบ่อยๆ

“พอๆ ไม่ต้องทำหน้าเศร้าแล้ว ฉันไม่โกรธแกแล้ว”

“จริงนะ” การะเกดเริ่มทำเสียงหวาน ก่อนจะเงยขึ้นมาส่งรอยยิ้มสวยเก๋ กับดวงตาระยิบระยับมาให้อย่างเอาใจ แล้วดึงร่างของฝนแก้วเข้ามากอด

“ฉันดีใจจริงๆ ที่มีเพื่อนและพี่สาวอย่างแกไอ้ฝน” นี่แหละที่เธอต้องการ...ได้เพื่อนแถมตำแหน่งพี่สาวอีกหนึ่งคน

‘คริคริ ไม่มีใครโชคดีเหมือนฉันอีกแล้ว...การะเกด’

“พอเลยไม่ต้องมาอ้อนฉันไอ้เกด ไปกันได้แล้ว ดูสิเขามองกันใหญ่แล้ว แกนิชอบสร้างปัญหาให้ฉันจริงๆ เลย รู้อย่างนี้วางแผนให้พี่เสือปล้ำแกน่าจะดี แกจะได้ไปอ้อนพี่เสือแทน” น้ำเสียงบ่นงึมงำของฝนแก้วทำเอาการะเกดถึงกับหน้าแดง รีบปล่อยมือออกมาจากเอวของเพื่อนรักทันที

“บ้าน่าไอ้ฝน” การะเกดส่งค้อนวงใหญ่มาให้คนชอบแกล้งทันที

“ฉันเอาจริงไอ้เกด ถ้าแกยังแกล้งฉันไม่เลิกแบบนี้” ฝนแก้วขู่กลับอย่างไม่ไว้หน้า

“หึ! รังแกได้รังแกไป ใช่สิ...เค้ามันไม่ดีนิ ใครๆ ก็ไม่รัก”

การะเกดทำเสียงเศร้า แต่หางตาแอบเหลือบมองว่าฝนแก้วจะทำยังไง แล้วยิ้มกว้างเมื่อได้เห็นอาการถอนหายใจของอีกฝ่าย

‘หึ! หึ! รอบนี้ฉันชนะอีกแล้ว’

“พอแล้ว ไปกันได้แล้ว” ฝนแก้วจำต้องตัดบทเสียก่อน ไม่งั้นวันนี้เธอไม่มีทางได้ไปเที่ยวเป็นแน่ ก็จะอะไรเสียอีก ดูท่าการะเกดจะติดเธอหนึบทีเดียว

สงสัยเป็นเพราะพวกเธอสนิทกันเกินไป หรือไม่เธอเองนี่แหละที่ดันดูแล เอาใจใส่และตามใจยัยเพื่อนสติไม่สมประกอบคนนี้มากไป ว่าอะไรนิดหน่อยก็บีบน้ำตา งอนเธอได้เป็นวันๆ เฮ้อ...กลุ้มกับนิสัยขี้อ้อนแบบนี้ของเพื่อนคนนี้ไม่หายจริงๆ

การะเกดยิ้มร่าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยอมแพ้ หญิงสาวก้มลงมาหยิบหมวกใบเก่งขึ้นมาสวม พร้อมกับดึงมือให้หุ่นเพรียวระหงเดินตามเธอออกไป คนที่โดนดึงก็ได้แต่ส่ายหน้ากับความไม่รู้จักโตของยัยคนตัวเล็กที่เดินนำหน้าเธอไปอยู่ในขณะนี้ นี่ถ้าบอกใครไปเขาจะเชื่อไหมว่ายัยผู้หญิงจอมมารยา ช่างออดอ้อนอายุยี่สิบเก้าไปแล้วเมื่อสองเดือนที่แล้ว

///////////

...โปรดติดตามตอนต่อไป...