“ผมเองเรนนี่ คุณคิดว่าใครล่ะ” รัสเซสก้มลงมากระซิบข้างซอกหู พร้อมกับหันมาหอมแก้มนวลเสียฟอดใหญ่ แล้วเลื่อนสายตามามองดวงหน้าหวานที่มองเขาอย่างเอาเรื่องด้วยรอยยิ้ม
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณรัสเซส” ฝนแก้วตวาดแหวกับนิสัยอุกอาจของชายหนุ่ม
“ไม่อยากปล่อยนี่นา” น้ำเสียงทุ้มตอบกลับอย่างเอาแต่ใจ “ทำไมวันนี้ไม่รอผมทานข้าวเช้า” เขาอยากรู้แค่นี้แหละ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฎิเสธที่จะทานอาหารกับเขาเลยสักครั้ง เพิ่งจะมีก็คนในอ้อมกอดของเขานี่แหละที่กล้าขัดคำสั่ง และไม่ยอมรับคำเชิญจากเขา
“ฉันไม่ว่าง และฉันก็ไม่คิดที่จะทานข้าวกับใครด้วย ฉันมีปัญญาจ่าย ไม่ต้องให้ใครมาเลี้ยง” ฝนแก้วสวนกลับอย่างไม่พอใจ กับท่าทางคุกคามของรัสเซส หญิงสาวพยายามแกะแขนเรียวใหญ่ที่ตอนนี้เปลี่ยนมาโอบรัดเอวของเธอเอาไว้เสียแน่น
“แต่ผมต้องการให้คุณไปทานข้าวกับผม” รัสเซสเอ่ยเสียงเข้ม ชายหนุ่มก้มลงมามองดวงหน้าหวานอย่างเอาเรื่อง เมื่อเห็นสายตา
