Oei’s part
ฉันอ่านไลน์ที่เพียงคุณส่งมาแล้วก็กดส่งสติกเกอร์ตอบกลับไป เหลือเวลาอีกสิบนาทีก็จะได้เวลาตอกบัตรเลิกงานได้ ระหว่างนี้จึงนั่งเล่นกัน
“เดี๋ยวเอ๋ยกลับยังไง พี่ไปส่งไหม”
“พักอยู่ที่ไหนเหรอ”
คำถามจากพี่ต้นและพี่แตงแฟนของเขาดังขึ้นมา ฉันจึงละสายตาจากถนนด้านหน้าร้านแล้วหันมามองคนที่ถาม เขาสองคนเป็นพนักงานประจำของร้านนี้ ทำงานมานานแล้ว
“เอ๋ยอยู่แถวนี้ค่ะ เดินนิดเดียวก็ถึง แต่พอดีวันนี้เพื่อนเอ๋ยจะมารับค่ะ” ฉันทึกทักว่าเพียงคุณเป็นเพื่อน ทั้งที่สถานะจริง ๆ ก็ไม่ใช่ แต่จะให้พูดอะไรให้มากความก็เสียเวลาเปล่า
“อ๋อ” ทั้งสองพยักหน้ารับ
“ถ้าวันไหนเพื่อนไม่มารับ เอ๋ยกลับกับเราก็ได้” คนที่พูดชื่อโชน เขาเรียนมหา’ลัยเดียวกับฉัน และมาทำพาร์ทไทม์เหมือนกัน เขาเข้ามาทำที่นี่ได้หลายเดือนแล้ว
“ขอบคุณนะ” ฉันระบายยิ้มให้คนหน้านิ่ง แม้คำพูดของเขาจะแสดงถึงความมีน้ำใจและเป็นมิตร ทว่าสีหน้านั้นค่อนข้าง
