บทที่ 10
ชั่วเวลานั้นขณะที่เมิ่งเมียวชิงกำลังฝึกเดินอย่างสง่างาม หลี่หลันฮวาก็ยื่นเท้าออกมาอย่างลับ ๆ หวังให้พี่สาวสะดุดล้มลงต่อหน้าผู้คนและนางกำนัลเพื่อให้เป็นที่น่าอับอาย แต่เมิ่งเมียวชิงที่มีประสบการณ์ในการต่อสู้รู้ทันและไม่ได้สะดุดล้มตามแผนนาง เพียงหยุดนิ่งและหันไปมองน้องสาวด้วยสายตาเรียบเฉยทว่ามีความหมายลึกซึ้ง
"ขอบคุณน้องที่ช่วยให้พี่เห็นว่าทำกิริยาเช่นไรถึงจะเรียกว่าสง่างาม" เมิ่งเมียวชิงแสร้งพูดอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะเดินต่อไปอย่างมั่นคง
หลี่หลันฮวารู้สึกอับอายและโกรธที่แผนการของตนไม่สำเร็จ นางกัดฟันแน่นด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยังคงแสร้งทำเป็นว่าไม่ได้ทำอะไรผิด ขณะที่เมิ่งเมียวชิงได้แต่อมยิ้ม จากความทรงจำนี่เป็นแค่การกลั่นแกล้งเล็กน้อยเท่านั้น อีกฝ่ายเคยทำกับเจ้าของร่างมากกว่านี้อีกเยอะ แอบขโมยของมาไว้ที่เรือน แอบเอายาพิษที่ทำให้เสียโฉมใส่อาหารและเรื่องอื่น ๆ อีกมากมาย ที่ทำให้หลี่เ
