ข้านี่ล่ะนางมาร

บทที่1

บทที่ 1

ใบหน้างดงามที่เคยเย่อหยิ่งและไม่เคยแสดงอารมณ์ใด ๆ บัดนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา หยดแล้วหยดเล่าร่วงหล่นลงมาราวกับสายน้ำที่ไม่อาจหยุดยั้ง นางกอดร่างที่ใกล้จะสิ้นลมหายใจของคนรักเอาไว้อย่างทะนุถนอม มือของนางสั่นเทา ขณะที่สัมผัสถึงลมหายใจของเขาที่แผ่วเบาลงทุกขณะ

"เจ้าอย่าเพิ่งจากข้าไป..." นางกระซิบเบา ๆ แต่เสียงของนางสั่นเครือ ราวกับคนที่หมดหนทาง ขณะที่ความเจ็บปวดเกาะกุมอยู่ในอก รู้สึกเหมือนหัวใจของนางจะแตกสลายลงไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของเขา

ในยามนี้ นางมารที่เคยแข็งแกร่ง กลับอ่อนแอยิ่งกว่าครั้งใด นางพร้อมจะแลกทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิตและจิตวิญญาณของตนเพียงเพื่อให้เขากลับมาอยู่เคียงข้างอีกครั้ง แต่ทว่าความเป็นจริงนั้นโหดร้ายเกินไป เสียงหัวใจของเขาที่เคยเต้นคู่กับนาง...กลับค่อย ๆ แผ่วลง จนในที่สุดก็เงียบงัน

“ข้าขอโทษ...ที่อยู่เคียงข้างเจ้าไม่ได้” เสียงแผ่วเบาของชายหนุ่มดังกระซิบออกมาจากริมฝีปากที่ซีดขาว เขารู้ว่าลมหายใจของตนใกล้จะสิ้นสุดลงเต็มที แม้จะพยายามฝืนแค่ไหนก็ไม่อาจต่อกรกับโชคชะตาได้

“ได้โปรด...” นางร้องขอทั้งน้ำตา หัวใจของนางแทบแตกสลาย ความแข็งแกร่งที่นางเคยมีมลายหายไปหมดสิ้นในยามนี้เสียงของนางสั่นเครือและแผ่วเบา ราวกับนางหวังปาฏิหาริย์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริง แต่ยังคงร้องเรียกเขาไว้ ไม่ยอมปล่อยมือจากชายที่นางรักที่สุดในชีวิต

ชายหนุ่มหายใจเข้าอย่างยากลำบาก ก่อนจะกล่าวประโยคสุดท้ายด้วยเสียงที่แผ่วราวกับลม

“รอยแผลรูปพระจันทร์เสี้ยวที่เจ้าฝากเอาไว้...เมื่อครั้งที่ข้าประมือกับเจ้าในวันแรก จำได้หรือไม่?” เขาฝืนยิ้มบาง ๆ ขณะที่นางพยักหน้า น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม

“แม้ร่างกายนี้จะเปลี่ยนไป ยามพบกันอีกครั้งในโลกหน้า แต่ขอให้เจ้าจำเอาไว้ว่า ข้าจะเก็บรอยแผลนี้ไว้เสมอ” เสียงของเขาเบาหวิวแต่หนักแน่น “เพื่อเป็นเครื่องหมายแห่งคำสัญญา...ว่าข้ารอคอยเจ้าเพียงผู้เดียว”

เมื่อคำสุดท้ายหลุดออกจากปากของเขา ลมหายใจของเขาก็หยุดลงตลอดกาล ในขณะที่นางกอดร่างของเขาแน่น หัวใจของนางเต็มไปด้วยความเศร้าและเสียใจ ทว่า คำสัญญานั้นยังคงดังก้องในใจของนางตลอดไป...

ทุกครั้งที่วิญญาณของนางเดินวนเวียนมาถึงบันไดเชิงเขา ภาพสุดท้ายระหว่างนางกับคนรักมักจะปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนในความทรงจำ ราวกับถูกสลักไว้ในจิตวิญญาณ แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าใดก็มิอาจรู้ได้ ภาพรอยยิ้มอันแผ่วเบาของเขาและคำสัญญาสุดท้ายยังคงไม่เลือนหาย

ผู้คนต่างเล่าลือว่าวิญญาณของนางมารร้ายเยี่ยงนาง หลงวนเวียนอยู่บนยอดเขาแห่งนี้ด้วยความแค้นและความอาฆาต ทว่าเมียวชิงรู้ดีกว่าผู้ใด ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะความโกรธแค้นต่อผู้ใด แต่นางวนเวียนอยู่ที่นี่เพราะคำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้

เขาบอกว่าจะกลับมารับนางในวันหนึ่ง และนางยังคงรอ รออยู่ตรงจุดนัดหมายนั้น โดยหวังว่าเขาจะกลับมาพบ แม้ว่ากาลเวลาจะพรากทุกอย่างไปจนเหลือเพียงเงาแห่งอดีต นางก็ไม่อาจลืมเลือนหรือปล่อยวางได้

เมียวชิงยึดติดกับคำสัญญานั้น จนจิตวิญญาณของนางมิอาจจากไป แม้โลกภายนอกจะเปลี่ยนแปลงไปเพียงใด แต่นางก็ยังคงอยู่ที่เดิม รอวันที่เขาจะกลับมา...

ผู้คนเรียกขานข้าว่า “นางมารร้าย”

ข้าผู้นี้มิเคยแก้ต่างเลยสักคำ เพราะตัวข้านี้สามารถฆ่าคนเพียงพลิกฝ่ามือ ความโหดร้ายที่ข้าก่อเอาไว้นั้นเกินกว่าจะลบล้าง ผู้ใดจะดูหมิ่นเหยียดหยาม หรือหวาดกลัวตัวข้าเพียงใด ข้าก็มิใส่ใจ ด้วยข้าเชื่อในพลังของตัวเอง เชื่อว่ากฎเกณฑ์ของใต้หล้านี้มีไว้เพื่อผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้น

ทุกครั้งที่ผู้คนเอ่ยถึงข้า มีแต่ความเกลียดชังและความหวาดผวา ทว่าในสายตาข้า พวกเขาก็เป็นเพียงหมากที่ข้าพลิกเล่นได้ตามใจปรารถนา ข้าผ่านการฆ่า ล้างแค้น และยึดครองมานับมิถ้วน จนคำว่า “ความเมตตา” กลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าไปเสียแล้วแต่ต้นตอของเรื่องราวทั้งหมดนี้ เกิดจากตัวข้าจริงหรือ?

หรือข้าเพียงเป็นผลลัพธ์ของโลกที่โหดร้าย ที่สั่งสมความเกลียดชังและความอาฆาตไว้ในหัวใจข้า

ครั้งหนึ่งข้าเคยมีหัวใจที่อบอุ่น เคยเชื่อในความยุติธรรมและศรัทธาต่อโลก

ทว่าโลกนี้เองที่บดขยี้ความเชื่อของข้าจนไม่เหลือสิ้น ข้าเคยยอมให้คนที่ข้ารักจากไป

โดยที่ข้าไม่อาจทำสิ่งใดได้ นั่นคือวันที่ข้าตัดสินใจจะเดินเส้นทางนี้ เส้นทางที่ไม่มีวันย้อนกลับไปได้อีก ข้าเลือกที่จะละทิ้งความอ่อนแอ ละทิ้งความเมตตา และกลายเป็น "นางมาร" ที่ผู้คนสาปแช่ง

แต่หากย้อนกลับไปได้ ข้าก็คงยังคงเลือกเส้นทางเดิมอยู่ดี แม้เส้นทางนี้จะนำไปสู่จุดจบที่ทุกชีวิตต้องล้มตาย ข้าไม่มีทางถอยกลับไปได้ เพราะทุกสิ่งที่ข้าทำ...ข้ายอมเพื่อเขาคนนั้น ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นแสงสว่างในชีวิตข้า แม้เวลาผ่านไป ความเจ็บปวดและความรักที่มีต่อเขายังคงอยู่

หากสิ่งเดียวที่ข้าทำได้เพื่อเขาคือการเผชิญหน้ากับชะตากรรมนี้ ข้าก็จะเดินไปจนถึงที่สุด...ไม่ว่าผลจะเป็นเช่นไร

เพื่อเขา ข้ายอมเสียทุกสิ่ง แม้กระทั่งจิตวิญญาณของข้าเอง หากนั่นคือสิ่งที่จำเป็นต้องทำ ต่อให้ต้องวนเวียนรอคอยที่จุดนัดพบไปตราบจนตะวันจะสูญสิ้น ข้าก็จะรอ รอให้เขาหวนกลับมาดั่งที่เคยสัญญาไว้ แม้ว่าการรอนั้นจะกินเวลานับศตวรรษ หัวใจที่เคยเย็นชาและมืดมนของข้า กลับมีเพียงแสงริบหรี่จากคำสัญญานั้น เป็นแสงเดียวที่ยังทำให้ข้ารู้สึกถึงความเป็นคนอยู่บ้าง

ในโลกที่ทุกคนมองข้าว่าเป็นปีศาจ เป็นนางมารร้าย ข้ากลับยินดีจะรับมันไว้ทั้งหมด หากเพื่อเขา ข้ายอมที่จะให้ทุกคนสาปแช่ง ยอมให้ตัวข้ากลายเป็นสิ่งที่ไม่มีใครต้องการ แม้กระทั่งความตายก็ไม่อาจทำให้ข้าหวั่นไหว เพราะข้ารู้ว่าจิตวิญญาณของข้าจะยังคงรอคอยเขาอยู่ที่นี่ ที่จุดนัดพบ ที่ซึ่งเขาเคยสัญญาว่าจะกลับมา

ไม่ว่าจะอีกกี่ร้อยปี กี่พันปี ข้าจะยังคงอยู่ตรงนี้ รอจนกว่าแสงสุดท้ายของตะวันจะมืดดับ หากเขากลับมา ข้าก็พร้อมที่จะละทิ้งทุกสิ่ง แม้กระทั่งความมืดในหัวใจ แม้กระทั่งพลังอันชั่วร้ายที่ทำให้ข้าเป็น "นางมาร"

เพื่อเขา... ข้ายอม