ตอนที่ 7 น้องโอโม่
2575 คำ
หลังจากที่กลับถึงหอพัก ผมก็วิ่งเข้าอาบน้ำทันที ล้มตัวตึ้งบนที่นอนหยิบมือถือขึ้นมาเล่นตามปกติ
ติ้ง
เปอร์สายเกา : เฮ้ย มึงมาดูนี่
เปอร์สายเกา : ส่งลิงค์
ผมกดเข้าไปในลิงค์ก่อนจะปรากฏเพจๆ หนึ่งที่มีจำนวนคนติดตามไม่น้อยเลย แต่ที่น่าตกใจไปมากกว่านั้น ในเพจนั้นกลับมีรูปผมกับพี่ซีวายและคอมเม้นทั้งเชิงดีและร้าย
เพจบอยเลิฟ
ว้ายๆ ตั้งแต่รูปนี้ถูกเผยแพร่ออกมา ตอนนี้หนุ่มหล่อซีวายออกมายอมรับแล้วนะคะว่าตามจีบหนุ่มหน้าใสคนนี้มานานแล้ว แอดมินอยากเป็นหนุ่มหน้าใสคนนั้นจัง
P แฟนด้อม : ไม่ได้นะ พี่ซีวายต้องเป็นของฉันนนน
Jinny: วันก่อนยังเห็นนั่งรถกับพี่เจเคอยู่เลย จะควบสองไม่ได้นะคะ แรด
Gemin: @jinny พี่ซีวายบอกว่าเป็นคนตามจีบ น้องเป็นคนถูกจีบ ช่วยแหกตาอ่านให้ครบบรรทัดด้วยนะคะ
แอดมิน : ใจเย็นๆ นะคะ อย่าพึ่งตีกัน
เฮ้อเบื่อ คิดว่าจะเข้ามาเรียนอย่างสงบสุขแล้วนะ ทำไมต้องกลายมาเป็นแบบนี้ด้วยเนี่ย
"อยู่ดีๆ ก็มีคนเกลียดเฉยเลย โว้ยยยยย"
ปัง!! ผมสะดุ้งเมื่อมีเสียงเหมือนของแตกดังขึ้นตามด้วยเสียงทุ้มๆ ของผู้ชาย
"แหกปากหาผีเสื้อสมุทรหรือไงวะ คนจะนอน"
"โทษทีพี่"
ผมพูดกับเจ้าของห้องที่ผมกำลังเดินผ่านแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งไปหาข้าวกิน ชักช้าอาจเจอตีน แต่ถ้าผมเป็นพระอภัยมณีก็ดีจะได้เป่าปี่บอกผีเสื้อสมุทรว่า ขอชีวิตอันสงบสุขของกูกลับคืนมาเดี๋ยวนี้
@มหาวิทยาลัย
เสียงฝีเท้าย้ำเดินไปตามทาง นักศึกษาปี 1 ทั้งหญิงและชายต่างเร่งรีบเดินไปที่ลานเกียร์ ถ้ายังช้าอาจถูกลงโทษได้ แต่บางคนต่อให้เร่งรีบขนาดไหน รีบวิ่ง รีบเดิน แต่สุดท้ายก็ไม่ทันเข้าเชียร์ เมื่อเข้าเชียร์ไม่ทันก็จะตามมาด้วยบทลงโทษ
และหนึ่งในคนที่จะต้องถูกทำโทษก็คือผม…..
สายตลอดถูกทำโทษเสมอ นี่แหละคติประจำใจของผม
“คนที่มาสายเดินออกมาข้างหน้าครับ”
สิ้นเสียงพี่เหนือเฮดว้ากคณะวิศวกรรม พวกผมก็เดินออกไปยืนโชว์หุ่นหน้าตาหล่อๆ อยู่ข้างหน้าเหล่านักศึกษาปีหนึ่ง
ไม่ได้ชมตัวเอง เพราะมันคือเรื่องจริง แต่ทำไมผมรู้สึกว่าสู้ไอ้คนข้างๆ ไม่ได้วะ
แต่ช่างเถอะ ยังไงผมก็หล่อในสายตาผมก็แล้วกัน ฮิๆ
“ผมจะไม่ฟังข้ออ้างหรือเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น ความตรงต่อเวลาคือสิ่งที่สำคัญ พวกคุณเรียนจบจะต้องออกไปทำงาน ถ้าพวกคุณยังมาสายแบบนี้ คิดว่าใครอยากจะร่วมงานกับพวกคุณไหม เขาคงคิดว่าพวกคุณขาดความรับผิดชอบ”
“ถ้าเป็นแบบนี้พวกคุณอยากจะมาสายไหมครับ ถูกมองว่าขาดความรับผิดชอบ ไม่ตรงต่อเวลา ชอบไหมครับ”
“ไม่ครับ”
“ผมไม่ได้ให้คุณตอบ” เอ้า กูตอบก็ผิดด้วย? หมอกเศร้า
“พวกคุณสองคนไปรอที่ลานใต้ต้นไม้หน้าตึก ที่นั่นจะมีคนคอยทำโทษพวกคุณอยู่ เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ”
“กูชื่อแอมแปร์ ทำไมมึงมาสายวะ” เสียงไอ้หล่อข้างๆ พูดขึ้น ผมไม่ได้สนใจเพราะคิดว่ามันไม่น่าจะถามผม
“เป็นใบ้หรอ กูถามไม่ตอบ”
“มึงถามกู” ยกนิ้วชี้เข้าหาตัวเอง
“เออ มึงนั่นแหละ อยู่ด้วยกันสองคนจะให้กูถามผีที่ไหน”
“ผะ ผีหรอวะ” เหี้ย หลอนฉิบหาย
“เป็นอะไรของมึง”
“เปล่า เอ่อ กูแค่ตื่นสาย อ้อ แล้วกูชื่อสายหมอก เรียกหมอกเฉยๆ ก็ได้” ไอ้หน้าหล่อเพียงพยักหน้าตอบ สรุปมึงเก็ทใช่ไหม
พวกผมสองคนเดินมาหยุดที่จุดหมายปลายทาง แต่กลับไม่เจอใครสักคน มองซ้ายมองขวาก็เจอแต่ไอ้จอนนี่หมาในมหาลัยที่นอนลิ้นห้อยมองผม มันเป็นเด็กในสังกัดคณะวิศวกรรมศาตร์ เวลาเห็นหญิงนี่วิ่งเข้าหาอย่างเร็วแต่พอเห็นผู้ชายแค่นั้นแหละหันหลังเดินหนี
“มองอะไร สมน้ำหน้ากูเหรอไอ้จอนนี่” ไอ้จอนนี่มันเลิกคิ้ว มันเลิกคิ้วใส่ผมแล้วยกขาหลังเกาหัวตัวเอง หน้อย
“อะไรวะ คุยกับหมาก็ได้ด้วย”
“ก็ไอ้จอนนี่มันเยาะเย้ยกู หมาอะไรชื่อโคตรไม่เข้ากับหน้า” ฮึมมม เชี่ย ผมกระโดดหลบหลังไอ้หน้าหล่อทันที
“มึงกล้าขู่กูเหรอไอ้จอนนี่” เจ้าของแผ่นหลังที่ผมหลบอยู่ส่ายหน้าเบาๆ แต่ไม่นานผมก็ต้องกลับมายืนข้างๆ มันเพราะมีกลุ่มบุคคลหนึ่งเดินเข้ามา
หน้านิ่งๆ พร้อมกับรังสีอำมหิตแผ่ออกมารอบข้าง ทำให้ผมขยับจนไหล่ชนกับไหล่ไอ้แอมแปร์ ผู้ชายสี่คนที่ดูแล้วสมบูรณ์แบบ สาวน้อยสาวใหญ่ต่างชื่นชอบ ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายด้วยกันเองยังชมว่าพวกเขาหล่อ
และจะเป็นใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่หนุ่มหล่อขวัญใจสาวทั้งมหาลัยอย่างไทเกอร์แบด
ผมเผลอสบตากับร่างสูงตรงหน้าที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานาน เดี๋ยวนะ พึ่งเจอพี่มันเมื่อวานไม่ใช่เหรอ สงสัยจำผิด แต่พี่มึงทำไม่มองกูด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้นด้วย
อึก วันนี้พี่มึงมาโหมดโหดจัง….
“ทำไมถึงมาสาย” ปิงหันไปมองเพื่อนอย่าง งงๆ ปกติเจเคจะไม่ถามหรือหาเหตุผลกับเด็กที่กำลังจะถูกทำโทษ
และมันจะไม่เข้ามายุ่ง พวกเขาจะเป็นคนจัดการทั้งหมดหรือเพราะคนตรงหน้าแตกต่างจากคนอื่นนะ
“ผม ผมตื่นสายครับ” เจ้าของร่างสูงหันหน้ามองออกไปยังกลุ่มนักศึกษาปีหนึ่งที่กำลังทำกิจกรรม
“เมื่อคืนทำอะไรทำไมตื่นสาย” คนนี้ต้องใช่แน่ๆ ไบร์ทได้แต่คิดในใจมองหน้าเพื่อนตัวเอง
“คือผม..ผม”
“พี่จะทำโทษพวกผมไม่ใช่เหรอครับ รีบทำโทษพวกผมเถอะ” แอมแปร์พูดแทรกเมื่อเห็นเจ้าของใบหน้าหวานอ้ำอึ้ง ดูสีหน้าเหมือนกำลังลำบากใจที่จะตอบ
“ไม่ได้ถาม” แอมแปร์มองแขนตัวเองที่ถูกมือขาวๆ ของเพื่อนข้างๆ จับอยู่พร้อมเขย่าแขนเขาเบาๆ
“ไอ้เจ เดี๋ยวกูจะให้น้องไปล้างห้องน้ำ”
“ยัง มันยังไม่ตอบคำถามกู” ปิงถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
ไอ้เชี่ย พี่มึงอยากจะรู้ไปทำไม ท่าทางนิ่งๆ น้ำเสียงพร้อมที่จะฆ่าคนเนี่ย ไอ้หมอกกลัวหัวหดตดหายหมดแล้ว ยิ่งแต่สายตาที่มองไอ้แอมแปร์ด้วยเหมือนพร้อมจะบวกยังงั้นแหละ
“ผมตอบไปพี่อย่าหัวเราะผมนะ”
“รีบพูดมา”
“คือเมื่อคืนผมนอนไม่หลับเพราะถูกผีหลอก”
กา~ กา~
เสียงนกเสียงกาลอยเข้ามาในโสตประสาท ทำไมทุกคนต้องเงียบด้วย ผมไม่ได้โกหกนะ เมื่อคืนผมนอนฟังเสียงคนคุยกันทั้งคืน ถ้าจะเป็นเพื่อนข้างห้องคงเป็นไปไม่ได้เพราะชั้นของผมมีแค่ห้องผมห้องเดียว ข่มตาหลับก็หลับไม่ลง ความกลัวมันครอบงำ
ถ้าไม่ติดว่ากลัวผี ผมว่าจะออกไปขอหวยสักหน่อย ห่างหายมานาน
"ขอบคุณครับที่ไม่ขำแต่เลือกเงียบแทน"
"กูสนใจมึงวะ เฮ้ยๆ อย่ามองหน้ากูแบบนั้น" ไบร์ททำท่าลุกลี้ลุกลนเมื่อเพื่อนจอมเย็นชาหันมามองหน้าอย่างเรียบเฉยแต่แฝงด้วยความอันตราย
"คือมันน่าสนใจดี ชีวิตไอ้น้องหมอกมันน่าตื่นเต้นดี ไม่ได้คิดอะไรนอกจากนั้นเลยนะ"
ผมยิ้มแห้งให้พี่ไบร์ท
" โคตรตื่นเต้นเลยพี่ บางวันนะผมหนีไปนอนกับเพื่อนก็มี นี่ถ้าผมมีแฟนสงสัยต้องไปนอนกับแฟนทุกวัน"
"เออ ถ้าเป็นกู กูก็คิดเหมือนมึง แต่ไม่ได้ไปนอนนะ แต่ไป… "
"ไปล้างห้องน้ำ อีกสิบนาทีกูจะไปตรวจ ถ้าล้างไม่สะอาด คงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
พี่ไบร์ทชะงักเมื่อมีเสียงทุ้มของอีกคนดังขึ้น ส่วนผมก็รีบดึงไอ้แอมแปร์ออกไปจากจุดนั้นทันที
" มึงอยู่เงียบๆ จะดีสุด เข้าใจที่กูบอกนะ" มาถึงห้องน้ำผมก็เริ่มบทเพื่อนที่แสนดีทันที
" ทำไมวะ ก็พี่มันถามมึงอยู่ได้ รู้ว่ามึงไม่อยากตอบแต่ก็ยังถาม"
" ขอบใจที่เป็นห่วงกู แต่ฉายาพี่มันน่ะ ทั้งโหด ทั้งร้าย ใครมีเรื่องด้วยศพไม่สวยแน่ๆ "
"กูรู้ แต่…"
"เอาน่า กูยังไม่อยากรู้จักมึงแค่ครั้งเดียวนะเว้ย รีบล้างห้องน้ำเถอะก่อนที่พวกรุ่นพี่จะมาตรวจ"
พึ่งเจอกันครั้งแรกและไม่สนิท มองก็รู้ว่าแอมแปร์มันเป็นคนใจร้อนพอสมควร
" เชี่ย ท่อน้ำแตก" ผมตระโกนดังลั่น สองมืออุดรูท่อน้ำไว้แต่ก็ไม่อยู่ สุดท้ายไอ้แอมแปร์วิ่งมาช่วยเอาผ้าอุดไว้จนน้ำหยุดไหล
แต่สภาพผมตอนนี้โคตรน่าภูมิใจยิ่งนัก เปียกทั้งตัวเหมือนลูกหมาตกน้ำ แบบนี้ถ้าเดินออกไปต้องกลายเป็นจุดเด่นแน่ๆ
ผมไม่ได้ใส่เสื้อกล้ามแถมซิกแพคก็ไม่มี อายมากแม่
" กูมีเสื้อกันหนาวแต่อยู่ที่รถ เดี๋ยวกูจะไปเอามาให้"
"เฮ้ย ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูโทรบอกเพื่อนให้เอาเสื้อมาให้เปลี่ยน"
ผมจัดการถอดเสื้อนักศึกษาตัวเองบิดน้ำออกจากเสื้อ แต่ไม่ทันไร เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งดังขึ้น จากนั้นเสียงก็มาหยุดที่ห้องน้ำ
พี่แม่งมาตรวจเร็วชะมัด
คิ้วของคนตรงหน้าขมวดเข้าหากันมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าจากสีหน้าเรียบนิ่งกลับกลายเป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
" ไอ้น้องหมอก ทำไมมึงอยู่ในสภาพนี้วะ"
" ว่าแต่มึงขาวดีนะ โอโม่สัสๆ "
ผมยิ้มแห้งๆ พร้อมกับรีบใส่เสื้อ แต่ไม่ทันได้ติดกระดุมก็มีเสื้อช็อปตัวใหญ่ลอยมาคลุมที่หัวไว้ซ่ะก่อน
"มึงนี่มัน รีบใส่แล้วก็ตามกูมา” ผมหยิบช็อปมาคลุมไว้เฉยๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยเตะจมูก
"กูฝากพวกมึงดูทางนี้ด้วย" ป๋าใหญ่หันไปบอกเพื่อนแล้วตวัดสายตาดุๆ มองมาที่ผมจนเผลอกำเสื้อแน่น
คอนโด CG
ผมนั่งนิ่งๆ ไม่กล้าแม้แต่ขยับสายจับจ้องไปที่โทรทัศน์จอใหญ่ที่กำลังฉายรายการวาไรตี้อยู่ ผมที่อยู่ในเสื้อผ้าชุดใหม่ เป็นเสื้อของเจ้าของห้อง ผมไม่รู้ว่าโผล่มาอยู่ที่ห้องป๋าได้ไง มารู้ตัวอีกทีรถก็จอดที่คอนโดนี้แล้ว แถมเจ้าของห้องยังสร้างบรรยากาศกดดันให้ผมอีก
พี่มึงคงไม่เอากูมาฆ่าหรอกใช่ไหม ไอ้หมอกผิดเองที่ใจง่ายยอมขึ้นรถมากับผู้ชาย
“โอ้โห๋ ห้องพี่โคตรสวยเลย”
“.....” เงียบ
“ฮาๆ รายการวาไรตี้เหรอ ผมนึกว่ารายการตลก”
“.....” อื่ม พี่มึงไม่คิดจะพูดอะไรเลยหรือไง เกร็งเว้ยเข้าใจหม้าย
“โห่พี่ ผมก็แค่มาสายเอง สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือเลยว่าต่อไปนี้จะไม่มาสายอีก” ผมชูนิ้วชี้กับนิ้วกลางขึ้นจรดที่คิ้ว
“มึงเรียน รด.” พี่มึงรู้ได้ไง นี่อย่าบอกนะว่าแอบสืบประวัติ ได้แค่คิดในใจไม่กล้าพูดออกไปหรอกครับ รักษาชีวิตไว้ก่อนดีที่สุด
“แฮะๆ”
“เรื่องที่กูเคยพูดที่ร้านอาหารตอนวันนั้นกูพูดจริง” ทำไมจู่ๆ ก็พาเปลี่ยนเรื่องล่ะ
“ผมถามจริง พี่เป็นไบค์เหรอ” เชี่ยปากมึงนี่ไวจริงๆ เล้ย
“กูไม่ได้ชอบผู้ชายแต่กูกลับรู้สึกแบบนั้นกับมึง” เหมือนกำลังถูกบอกชอบเลย
“พะ พี่มึงจะทำอะไร” ขยับถอยจนหลังชิดขอบโซฟาเมื่อคนตรงหน้าโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ
“ถ้ามึงอยากจะพิสูจน์ กูก็โอเค” พิสูจน์อะไร ผมอยากพิสูจน์พี่ตอนไหน อย่ามาคิดเองเออเองดิ เฮ้ยๆ หน้าใกล้กันเกินไปแล้ว
“แต่ผมชอบผู้หญิงนะพี่ ไม่มีทางที่ผม...”
“งั้นพิสูจน์สิว่ามึงจะไม่หวั่นไหวกับผู้ชาย”
มือหนาเลื่อนมาจับคาง ใบหน้าหล่อๆ ค่อยๆ โน้มเข้ามาเรื่อยๆ สัมผัสเปียกชื้นที่ริมฝีปากล่างทำให้เผลอกำเสื้อตัวเองแน่น
ลิ้นที่เลียริมฝีปากล่างเชิงขออนุญาตก่อนจะกดจูบเบาๆ ตึกตัก ตึกตัก
พรึบ!!
“ผมมีคนที่ชอบแล้ว”
ตัดสินใจผลักเขาออกลากสังขารไร้เรี่ยวแรงของตัวเองลุกขึ้นยืนแล้วถอยออกห่าง ผมไม่เข้าใจทำไมต้องยอมพี่มันด้วย ผมชอบผู้หญิงไม่ใช่เหรอ ทำไมใจต้องเต้นด้วยตอนที่พี่มันจูบ
“คือผม….”
“ไม่ว่ามึงจะชอบใครผลสุดท้ายมึงก็ต้องเป็นของกู อย่าคิดถึงใครตอนจูบกับกูถ้ามึงยังไม่อยากให้คนนั้นของมึงหายไปจากโลกนี้” ครั้งแรกเลยที่คนตรงหน้าพูดยาวเหยียดขนาดนี้
“....” ส่วนผมก็ได้แต่เงียบเพราะคนนั้นมันไม่มีอยู่จริง ตกใจเลยเผลอพูดออกไป เล่นรุกขนาดนั้นใครจะตั้งตัวทัน
“คงเข้าใจที่กูพูดนะ”
“ไม่ ผมไม่เข้าใจและผมไม่ใช่ของๆ พี่"
ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่เหมือนพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง
“แล้วกูต้องทำยังไงถึงจะได้มึง" เอ่อ ตรงไปป่าว
"พี่ก็ต้องทำให้ผมชอบพี่ให้ได้ กล้าที่จะจีบผมไหมล่ะ"
ไอ้เสือสู้ตาย คนอย่างป๋าใหญ่ที่มีแต่คนยอมผลีกายถวายตัวให้โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลยไม่มีทางลดตัวมาตามจีบผู้ชายด้วยกันหรอก อาจารย์หมอกรับประกัน หึๆ
" ได้ กูจะทำให้มึงชอบ ไม่สิ จะทำให้มึงยอมเป็นเมียกูให้ได้" ผิดคาด ฉิบหายแล้วชีวิตกู จะถูกตั้งค่าหัวอยู่ที่กี่บาทเนี่ย
จุ๊บ “พี่”
สัมผัสอุ่นๆ ที่ยังติดตรึงอยู่ที่ริมฝีปาก ยกมือกดที่อกด้านซ้ายของตัวเองจนรู้สึกเจ็บไปหมด
ใจเต้น ผมใจเต้น ไม่ได้นะ มึงชอบผู้หญิงไอ้หมอก จำไว้
"เดี๋ยวก่อน"
"ทำไม หรือคิดเปลี่ยนใจยอมเป็นเมียกู"
"ไม่ใช่ แค่อยากรู้ที่เขาบอกว่าพี่ไม่เคยจูบกับ เอ่อ คู่นอน จริงหรือเปล่า"
"อยากรู้เหรอ ถ้าอยากรู้คืนนี้มานอนห้องกูสิ แล้ว กู จะตอบคำถาม"
"ไม่มีทาง" พี่มึงโคตรเจ้าเล่ห์ มาให้โดนขย้ำหรือไง
"หึ กลัวเหรอเสือน้อย กูไม่ทำอะไรมึงหรอกถ้ามึงไม่ยินยอม" เป็นการใช้ภาษาที่ดูดีมาก แต่ผมไม่หลงกลพี่หรอกเว้ย
" ต่อจากนี้เรียกกูว่าเฮียคิม"
"ชื่อพี่เหรอ"
"อืม กูชื่อคิมหันต์ มีแค่ครอบครัวและเพื่อนเท่านั้นที่รู้"
" แล้วพี่ เอ้ย เฮียบอกผมทำไม"
"เฮ้อ มึงโง่จริงๆ หรือมึงแกล้งโง่กันแน่ ช่างเถอะ" ผมโง่เหรอ ก็ไม่นะ หรือผมโง่จริงๆ วะ อะไรของเขา
- ผู้เขียน
