ผมเดินมาหยุดที่ขอบสระโดยไม่ได้บอกใครแม้แต่น้อยว่าอยู่ที่นี่ ตอนนี้มีเพียงผมและเธอสองคนแค่นั้น ภายใต้ความเงียบสงัดมีเพียงเสียงลมโชยเบาๆ ยิ่งสร้างความวังเวงให้ไม่น้อย
สระว่ายน้ำนี้ตั้งแต่มีคนตายก็ไม่เคยมีใต้มาเล่นพากันไปเล่นสระใหม่กันหมด
“เราแค่อยากรู้ว่าแฟนเราจมน้ำจริงอย่างที่คนอื่นพูดหรือเปล่า”
“อะไรถึงทำให้ไม่เชื่อว่าเขาจมน้ำ”
“พี่ดิษย์เป็นนักกีฬาว่ายน้ำของมหาลัย เขาเป็นคนที่ค่อนข้างเซฟความปลอดภัยให้ตัวเองมาก ตอนที่เราเจอศพแหวนที่นิ้วของเขาหายไป แหวนวงนั้นเป็นแหวนแทนใจที่เราให้พี่ดิษย์”
“.....”
“เราสัญญากันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะไม่มีวันถอดแหวนวงนั้น เราคิดว่ามีคนเอาแหวนวงนั้นไป” ถ้ามีคนเอาไปจริงๆ คนนั้นคือคนสุดท้ายที่อยู่กับพี่ดิษย์ ทำไมรู้สึกไม่ดีเลย
“โอเค เที่ยงตรงเมื่อไหร่ทุกอย่างบริเวณนี้จะเปลี่ยนไป ถ้าเรามีอาการแปลกไปรีบทำให้เรารู้สึกตัวนะ”
“อืม ระวังตัวด้วย”
ลมหายใจถูกผ่อนอ
