“อ้อ แค่อยากประชดคนรัก เลยมาทำลายชีวิตของผมเหรอครับคุณดาว” กลทีป์คล้ายคนสิ้นหวังหลังได้รู้ เขากลายเป็นผู้ชายโง่งมคนหนึ่ง เป็นแค่ตัวประกอบฉากให้พระนางงอนง้อกัน
“ดาวต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะคุณที” นภาวดียกมือขึ้นไหว้ขอโทษเขา เธอสำนึกผิดกับตัวเองไปแล้วไม่รู้ตั้งกี่รอบ กว่าจะกล้าออกมาเผชิญหน้ากับเขาในวันนี้ได้
‘ถ้าดาวไม่ไปขอโทษเขา มันจะกลายเป็นบาดแผลในใจดาวไปตลอดชีวิตนะ พี่ไม่อยากเห็นดาวต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้’ คำพูดของดารินทร์มีส่วนสำคัญ ทำให้เธอตัดสินใจในเรื่องนี้
“เธอบอกให้คุณดาวมาขอโทษผมเหรอครับ”
เหมือนกลทีป์จะรู้ความคิดของอีกฝ่าย อาการกล้า ๆ กลัว ๆ เหมือนคนตัดสินใจอะไรไม่เด็ดขาด ทำให้เขาเดาได้ไม่ยาก พอเห็นนภาวดีเบิกตาคล้ายตกใจ ก็รู้แล้วว่าที่พูดมานั้นเป็นเรื่องจริง
“ใช่ค่ะ พี่ดาไม่อยากให้ดาวรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตน่ะค่ะ” คำพูดค่อย ๆ เบาเสียงลง ใบหน้าของนภาวดีโอนอ่อนตาม แววตาประกายระยิบระย
