5 งานแต่งล่ม 3
1702 คำ
“เพราะคุณสุดหล่อคือเจ้าบ่าวใช่ไหมคะ พี่ลิณณ์เลยทำใจไม่ได้ ไปดื่มจนเมาแบบนั้นแย่เลยนะคะ” มนรดาทอดสายตามองด้วยความเป็นห่วงแกมสงสาร
‘ยัยเด็กนี่ทำไมสู่รู้ไปหมดเลย’
“ทำตาขวางใส่มนแบบนี้แปลว่าชัวร์ ช่างน่าสงสารจริง ๆ พี่ลิณณ์ของมน”
“เพ้อเจ้อน่ายัยมน ไม่ต้องมาสงสารพี่เลย สวย ๆ แบบพี่จะหากี่คนก็ได้ แล้วจะไปกินข้าวไหมนี่” แกล้งโมโหกลบเกลื่อน สวย ๆ แบบเธอนี่แหละ ไม่เคยเจอรักแท้กับเขาสักที มีแต่พวกปลิ้นปล้อนกะล่อนไปวัน ๆ
“ไปค่าไป”
ทั้งคู่รีบขึ้นตรงไปที่ห้องอาหารของทางบริษัท ตั้งแต่ภายในลิฟต์ ห้องอาหารพนักงาน ไม่เว้นร้านกาแฟชั้นล่างของตึก ทุกคนล้วนพูดถึงเรื่องงานแต่งเมื่อคืนนี้กันหมด บางคนบอกสงสารบางคนแสดงความเห็นอกเห็นใจ แต่ยังมีบางคนมองเป็นเรื่องตลกขบขัน ถ้ากลทีป์มาได้ยินคำนินทาพวกนี้เข้า คงได้โมโหจนอกแตกตายกันพอดี
หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ สองสาวกดลิฟต์ลงไปยังร้านกาแฟใต้ตึก มนรดาชอบซื้อชานมไข่มุกกลับไปกินในช่วงบ่าย ส่วนเฌอลิณณ์ติดใจกาแฟของที่นี่ไปเสียแล้ว หากวันไหนไม่ได้กินจะรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง
หลังหาโต๊ะนั่งได้แล้วเฌอลิณณ์เป็นคนนั่งรอ มนรดาเดินไปต่อแถวซื้อเครื่องดื่ม ราวห้านาทีหญิงสาวก็ถือแก้วเครื่องดื่มเดินกลับมาที่โต๊ะ
“นี่ค่ะของพี่ลิณณ์” มนรดาเลื่อนแก้วกาแฟไปตรงหน้าของเฌอลิณณ์
“ขอบใจนะมน”
“วันนี้ไม่เห็นคุณสุดหล่อเลยนะคะ คงไม่มาทำงานอีกสักพักแหละมนว่า ขืนมาตอนนี้คงอายคนทั้งบริษัทแน่”
“ไม่เห็นต้องอายเลย คุณสุดหล่อเขาไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย คนที่ผิดคือเจ้าสาวโน่น”
“มันก็จริงของพี่ลิณณ์นั่นแหละ แต่ยังไงก็น่าอายอยู่ดีเรื่องแบบนี้ เราเรียกคุณสุดหล่อก็ดีนะคะ คนอื่นจะได้ไม่รู้ว่าเราพูดถึงใคร” มนรดาจับหลอดชานมไข่มุกขึ้นดูดแรง ๆ เจ้าก้อนไข่มุกสีดำไหลขึ้นเต็มปาก เจ้าตัวก็เคี้ยวตุ้ย ๆ อย่างอารมณ์ดี คนนั่งมองยังต้องยิ้มตามไปด้วย
“มนพี่ถามจริง ๆ นะ”
“ค่ะถามมาได้เลยค่ะ” หญิงสาวรีบกลืนไข่มุกในปาก แล้วจ้องเฌอลิณณ์ตาแป๋ว
“มนว่าพี่ไม่มีหวังเลยเหรอเรื่องคุณสุดหล่อน่ะ” เฌอลิณณ์มองคนที่ถอยไปนั่งตัวตรง แถมถอนหายใจใส่เธอเบา ๆ อีก ยัยเด็กนี่เยอะไปแล้วนะ
“พี่ลิณณ์คะ สถานการณ์ตอนนี้มนว่า พี่ลิณณ์อย่าไปยุ่งกับเขาเลยค่ะ มีแต่พี่ลิณณ์นั่นแหละที่จะปวดใจเอง เขาคงไม่มาสนใจญาติของคนที่ทำให้เขาขายหน้าแบบนั้นหรอกค่ะ นี่มนหวังดีนะคะ มนเข้าใจค่ะว่าการแอบรักใครสักคนมันเป็นยังไง แต่ตัดใจได้ตอนนี้ มันดีกว่าถลำลึกนะคะ”
‘แต่ฉันกับเขาได้กันแล้วยะ’ อยากพูดตรง ๆ แบบนี้ แต่คงทำได้แค่คิด เอาน่าอย่างน้อยผู้ชายคนแรกของเธอก็คือเขา คือคนที่เธอแอบมองแอบรักมานาน นี่มันกำไรเห็น ๆ ‘ตรงไหนยะ’ เหมือนมีเสียงในหัวคอยแย้งอยู่ตลอดเวลา
“ตอนนี้พี่ลิณณ์รู้แล้วว่าเขาทำงานบริษัทเดียวกันกับเรา แถมยังเป็นถึงลูกชายคนโตเจ้าของบริษัทอีก อนาคตคงไม่พ้นประธานกรรมการบริษัท พี่ลิณณ์จะยังแอบรักเขาต่อไปอีกเหรอคะ สู้มองหาคนใหม่ไม่ดีกว่าเหรอคะ นี่มนหวังดีสุด ๆ เลยนะคะ”
เรื่องนี้มนรดากระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน สถานการณ์เปลี่ยนไปแบบนี้แล้ว เธอไม่อยากให้ความหวังเฌอลิณณ์อีกต่อไป ก่อนหน้าก็ตื่นเต้นอยู่หรอก ที่เห็นหญิงสาวแอบรักผู้ชายสักคน พลอยลุ้นตามไปด้วยในแต่ละวัน แต่ตอนนี้มันเริ่มไม่สนุกเสียแล้ว เพราะเฌอลิณณ์ดูจริงจังจนเกินไป
“ไม่รู้สิมน เรื่องหัวใจมันตัดกันง่าย ๆ ไม่ได้นี่”
ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะทำงานที่เดียวกัน เพราะมีบางชั้นของตึกเปิดเป็นสำนักงานให้เช่า เลยไม่ได้สนใจอยากรู้อยากเห็นมากขนาดนั้น การเตะตาต้องใจใครสักคน จนเฝ้ามองเขาแบบห่าง ๆ ไม่ใช่จะเกิดขึ้นได้ง่าย ผู้ชายหล่อเหลาในบริษัทหรือนอกบริษัท เธอพบเจอมานักต่อนัก แต่ให้ปักใจหลงรักเต็มเปา คงมีแค่กลทีป์แค่คนเดียว
“พี่ลิณณ์มันไม่ได้เลยค่ะเรื่องนี้ พี่ลิณณ์ต้องใจแข็งนะคะ ต้องกล้าตัดใจค่ะ ตัดแบบฉับ ๆ ไปเลย อย่า...”
“หยุดยัยมน” เฌอลิณณ์ตัดบทด้วยสายตาดุ ๆ
“คะ” มนรดาเลยต้องหยุดเพื่อฟัง
“ตอนที่เธอติ่งน้องแบมแบมเธอบอกพี่ว่าอะไรนะ” เฌอลิณณ์ทำท่าคิดครู่หนึ่ง
“อ้อ เธอบอกว่า คนนี้แหละใช่เลย ชอบทัศนคติของน้อง ชอบคำพูดคำจา ชอบความกล้าคิดกล้าทำ จู่ ๆ เธอก็ปักธงว่าคนนี้แหละ เมนของเธอไม่ใช่เหรอ ทั้งที่ก่อนหน้าเธอก็ชอบทั้งวง”
“มันเกี่ยวอะไรกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของมนด้วยคะพี่ลิณณ์” แค่พูดถึงลูกชายมโน ดวงตาของมนรดาก็ฉายแววอ่อนโยนขึ้นมาในทันที
“พี่ก็ติ่งคุณสุดหล่อแบบนั้นแหละ ถึงจะไม่เคยได้พูดคุยกัน แต่ว่าเจอปุ๊บก็ใช่ปั๊บเลย เหมือนกันไม่มีผิด พอถึงจุดหนึ่งมันก็ปักธงเลือกเขาเป็นเมนแล้วไง ยังกล้ามาบอกให้พี่ตัดฉับ ๆ ถ้าพี่บอกเธอแบบนี้บ้างล่ะให้ตัดฉับ ๆ น่ะ เธอทำได้ไหม เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาสอนพี่แม่มัมหมีอายุยี่สิบสามขวบ อายุน้อยกว่าน้องเขาอีก ยังกล้าเรียกตัวเองว่ามัมหมีนะ แค่เล่าให้ฟังไม่ถึงกับต้องมาสอน เข้าใจไหม”
เฌอลิณณ์หงุดหงิดเพราะคำแนะนำ ให้ตัดขาดจากกลทีป์นี่แหละ มันทำกันได้ง่ายดายแบบนั้นที่ไหนกัน
“ไหงวกมาเรื่องลูกชายมนได้ล่ะนี่ มนติ่งแต่พี่ลิณณ์น่ะแอบชอบเขานะคะ”
“เหมือนกันนั่นแหละ” เฌอลิณณ์ไม่สามารถสลัดเขาจากใจได้ในทันที เลยยกเรื่องมาอ้างแบบข้าง ๆ คู ๆ
“อ๊ะ ๆ เหมือนก็เหมือน เอาเป็นว่าค่อย ๆ ตัดใจไปนะพี่ลิณณ์ มองหนุ่ม ๆ คนอื่นบ้างก็ได้ พี่ลิณณ์น่ะสวยสุดในแผนกแล้วนะคะ” มนรดารู้ว่าเถียงไปก็ไม่ชนะอยู่ดี เลยยอมโอนอ่อนตามไปด้วย
“จ้า ทั้งแผนกมีกันอยู่สี่คน ถ้าพี่ไม่สวยสุดใครจะสวย”
“โห มั่นมาก มนก็สวยนะคะ”
“น้อยกว่าพี่ยะ”
“ค่าไม่เถียงก็ได้” ทั้งคู่สามารถทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ และทำเรื่องใหญ่เป็นเรื่องเล็กได้ในเวลาอันรวดเร็ว โดยการเปลี่ยนไปคุยเรื่องงานที่ต้องทำส่งหัวหน้าแผนกแทน
เฌอลิณณ์เขี่ยหลอดกาแฟในมือเล่นไปมา สมองเธอไม่ยอมสั่งให้ออกจากเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา เหตุการณ์ที่เธอคิดว่าฝัน นั้นชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าร้อนเห่อแดงไปหมดแล้วมั้งตอนนี้ พยายามเบือนหน้าหนีไปมองทางอื่น เพื่อไม่ให้มนรดาได้สังเกตเห็น
“ไปกันเถอะมน”
“แหมพอไม่มีคุณสุดหล่อแล้วรีบขึ้นออฟฟิศเลยนะคะพี่ลิณณ์ ก่อนหน้ามีแต่จะรั้งให้มนอยู่ด้วยตลอด”
“รู้ดี ไปได้แล้ว”
จริงอย่างที่มนรดาพูดไม่มีผิด พอไม่มีเขาร้านกาแฟแห่งนี้ก็ไร้ความหมายไปเลย ก่อนหน้าเธอให้มนรดาอยู่ด้วย เพราะรู้สึกขัดเขินหากต้องนั่งแอบมองผู้ชายเพียงลำพัง เกรงว่าจะดูโจ่งแจ้งจนเกินไป เลยหาเพื่อนนั่งคุยรอไปด้วย ใครจะคิดว่ามนรดาดันรู้เจตนาที่แท้จริงของเธอ เลยติดสอยห้อยตามไปทุกที่แบบนี้
ทั้งคู่กลับขึ้นมาทำงานบนออฟฟิศตามปกติ แต่คนที่ไม่ปกติและไม่มีสมาธิในการทำงานคือเฌอลิณณ์ เสียงถอนหายใจดังขึ้นตลอดเวลา เรื่องมันออกมาแบบนี้แล้ว เธอจะถอยห่างจากเขาได้จริงหรือ ทั้งที่พลาดพลั้งลึกซึ้งกันไปแบบนั้น ไม่ใช่จะยิ่งหลงรักเขาหนักขึ้นกว่าเดิมหรือยังไง คิดไม่ตกเลยยกมือทึ้งเส้นผมตัวเองแรง ๆ
“อ้ายยย” เผลอปล่อยเสียงร้องออกมาแบบไม่รู้ตัว
“คุณลิณณ์ครับอยากร้องก็ไปร้องในห้องน้ำนะครับ รบกวนเวลาทำงานคนอื่นเขา” ศิวกรพูดดัง ๆ ให้ได้ยินกันหมดทั้งแผนก
“ขอโทษค่ะหัวหน้า” คนผิดยิ้มแหะ ๆ ให้ทุกคน พร้อมโค้งศีรษะขอโทษ
“มีอะไรคะคุณลิณณ์ ปรึกษาพี่ยาได้นะคะ” พีรยาลุกขึ้นยืนให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามได้เห็นหน้าตัวเอง
“ขอบคุณมากค่ะพี่ยา แต่เรื่องนี้ใครก็ช่วยลิณณ์ไม่ได้หรอกค่ะ”
“ใช่ค่ะพี่ยาเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ใครก็ช่วยพี่ลิณณ์ไม่ได้หรอกค่ะ” มนรดาป้องปากกระซิบเบา ๆ แต่ห้องทำงานมันเล็ก เบาแค่ไหนก็ได้ยินกันหมด อีกทั้งประตูห้องทำงานของศิวกรก็เปิดอ้าไว้ตลอดเวลา
- ผู้เขียน
