“อาหารบ้านนี้ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะครับ” โรเบิร์ตเอ่ยชมหลังจากทานอาหารจนหมดจาน เขาไม่ได้พูดเกินเหตุ เพราะในจานของเขาและอาหารบนโต๊ะนั้นพร่องไปเยอะเลยทีเดียว
“แต่ยังไงก็ไม่อร่อยเท่าส้มตำที่คุณไอรินทำให้ผมทาน ฮ่าๆ วันนั้นผมนี่เผ็ดจนน้ำตาไหล กลับบ้านไปยังท้องเสียอีก” เขาหันไปคุยกับอลิตา ที่พยายามทำตัวให้เป็นปกติและคุ้นชินกับสถานการณ์นี้ให้มากที่สุด เธอไม่เคยเจอโรเบิร์ตมาก่อน รู้แค่ว่าเขาเป็นผู้จัดการบริษัทขนส่งสินค้าที่อลีเซอร์ทำธุรกิจด้วย แต่ตอนนี้โรเบิร์ตพูดคุยกับเธอเหมือนรู้จักกันมานาน
“ถือซะว่าเป็นยาระบายค่ะ ดีท็อกซ์ลำไส้ไปในตัว”
“อาหารไทยนี่เผ็ดจริงๆ เลยนะครับ ผมจำได้ว่าวันนั้นใส่พริกแค่เม็ดเดียวเอง”
“ค่ะ รสชาติจัดจ้านคือเอกลักษณ์ของอาหารไทยเลยค่ะ มีบางอย่างเผ็ดกว่าส้มตำอีกนะคะ”
“เหรอครับ ต้มยำกุ้งหรือเปล่า”
“ต้มยำกุ้งไม่ถือว่าเผ็ดหรอกค่ะ ที่เผ็ดคือพวกน้ำพริก คนไทยจะเอาพริกมาตำให้ล
