“ป้าคะ” อลิตาเดินไปถามคุณป้าแม่บ้าน ที่กำลังจัดของใช้จำเป็นขึ้นรถตามคำสั่งของอลีเซอร์
“อันตัลยานี่อยู่ไกลไหมคะ”
“ก็อยู่ทางตอนใต้ของอิสตันบูลนี่แหละค่ะ เป็นเมืองติดทะเล” คนถามได้ฟังคำตอบก็แทบเป็นลม รู้แล้วแหละว่าตอนนี้ตัวเองยืนอยู่บนแผ่นดินของเมืองหลวงแห่งประเทศตุรกีที่ชื่อว่าอิสตันบูล แต่ที่อยากรู้คือลงไปทางใต้เนี่ย มันไปอีกสักกี่กิโลเมตร เดินทางกี่ชั่วโมง จะหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตก็ยังไม่ทันได้หา เพราะรีบเก็บของใช้จำเป็นสำหรับทำงาน หวังจะพึ่งพาป้าก็... เฮ้อ ช่างมันเถอะ
“แล้วทำไมเจ้านายป้าเค้าให้เตรียมของไปเยอะจังคะ เค้าบอกว่าขับรถไปแป๊บเดียวก็ถึง”
“เอ๊ะ! ไปอันตัลยาไม่...”
“ไม่อะไร!” เสียงอลีเซอร์ดังขัดคำพูดป้าไว้ซะก่อน ขืนหลุดปากบอกออกมาว่าขับรถแปดชั่วโมงล่ะก็ ยัยสถาปนิก นักออกแบบบ้านคนนี้ได้ด่าเขาให้อายลูกน้องแน่
“ไม่นานค่ะคุณอ้อม ขับรถแป๊บเดียวก็ถึง”
“ค่ะ ไม่นานก็ไม่นาน” เธอเห็นป
